Η «Παναθηναϊκή» (;) ερμηνεία της έννοιας «πετυχημένος»

Όσο προχωράνε οι μέρες και σφίγγουν τα πράγματα στον Παναθηναϊκό, τόσο και περισσότερο ωμή γίνεται η πραγματικότητα. Κι ακόμα περισσότερο ωμή, γίνεται και η «επιχειρηματολογία» με την οποία ο καθένας προσπαθεί να υπερασπίσει τις απόψεις του ή τις θέσεις που υποστήριζε όλα αυτά τα χρόνια.Από μια πλευρά, καλύτερα έτσι. Στην φούρια πάνω και κυρίως στην… απελπισία, ο άλλος ξεφουρνίζει πολύ πιο εύκολα αυτό που πραγματικά σκεφτόταν και αυτό στο οποίο πραγματικά αποσκοπούσε. Με λίγα λόγια, κόσμος και κοσμάκης, επώνυμοι και ανώνυμοι, μαρτυράνε πια χωρίς ανάκριση.Απλά μου κάνει εντύπωση, όταν αυτό, δεν λέγεται πια από απλούς οπαδούς ή έστω επώνυμους οπαδούς, αλλά υιοθετείται και σαν φυσιολογικό από ανθρώπους που υποτίθεται είναι… λειτουργοί της ενημέρωσης. Δεν το κατακρίνω, απλά μου προξενεί εντύπωση.Είναι σαν αυτό που λέω συνέχεια και το επανέλαβα με αφορμή και τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ με την Μακάμπι. Το ότι όλοι μας πια, έχουμε εθιστεί τόσο πολύ σε μερικά πράγματα, που τα θεωρούμε πλέον φυσιολογικά και αυτονόητα. Για παράδειγμα, όταν λέμε πια επεισόδια, ή συμπεριφορά που αγγίζει τα όρια της εκτροπής στα γήπεδα, όλοι εννοούμε το να πέσει ξύλο, το να διακοπεί ένα παιχνίδι, το να πέσουν δακρυγόνα και όλα τα σχετικά. Αν δεν γίνουν αυτά, θεωρούμε πλέον όλοι, ότι η ατμόσφαιρα ήταν… άψογη. Κι όταν λέω όλοι, βάζω σ’ αυτούς και τις διοικήσεις των ομάδων.Το να βρίζεται εν χορώ η μάνα κάποιου, το να διαπομπεύονται άνθρωποι, το να χλευάζονται άνθρωποι που έχουν φύγει απ’ την ζωή, το να πνίγεται το γήπεδο στα καπνογόνα, κανείς πια δεν νοιώθει την ανάγκη να το καταδικάσει. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του… παιχνιδιού πια.Θα θυμάστε άλλωστε την… προαναγγελία των όσων θα γινόντουσαν με την Μακάμπι. Οι οπαδοί δεν θα… παρεκτραπούν, απλά θα βρίζουν τον Βαρδινογιάννη. Και φυσικά όλοι ήξεραν τι εμπεριείχε αυτό το… βρίσιμο. Μέχρι και η ΠΑΕ, που δήλωνε… ανακουφισμένη πριν το παιχνίδι, γιατί της είχαν υποσχεθεί τα παιδιά, πως δεν θα κάνουν..… έκτροπα, απλά θα βρίζουν.Το ίδιο σκηνικό λοιπόν, επαναλαμβάνεται πια σε όλα τα επίπεδα. Άκουσα λοιπόν και κάπου διάβασα κιόλας σε σοβαρή… ανάλυση για τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό, πως ο Βγενόπουλος από την πλευρά του, είναι… επιτυχημένος σε σχέση με αυτό που ήθελε και τις επιδιώξεις στον Παναθηναϊκό. Καθώς θεωρείται –όπως επεξηγείτο μην τυχόν και δεν καταλάβουμε- απόλυτα θεμιτό και φυσιολογικό στις επιχειρηματικές δραστηριότητες, να προσπαθείς να αγοράσεις κάτι, πάντα στο μικρότερο δυνατόν κόστος. Επομένως από την στιγμή που αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει στην διάλυση και ο Τζίγκερ πια χαρίζει τις μετοχές του, το… ντιλ που έκανε ήταν απόλυτα επιτυχημένο ο Βγενό και με το δίκιο του τώρα μπορεί να εισπράξει τους καρπούς του.Έτσι απλά κι έτσι όμορφα. Με λίγα λόγια, επειδή ο Παναθηναϊκός ήταν ακριβό μαγαζί, ή επειδή έστω ο Βαρδινογιάννης πούλαγε ακριβά, ήταν απολύτως… φυσιολογικό και πάνω απ’ όλα… θεμιτό, να τον σπρώξουμε στην διάλυση και στην ανυποληψία, ώστε να μπορούμε να τον πάρουμε σε χαμηλότερο κόστος.Κι αυτό θεωρείται από