Με ανύπαρκτο επιθετικό σχέδιο

Χαίρετε κύριοι

Σε έναν αγώνα παρωδία που η εξέλιξή του δεν βοηθά να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός πήρε την νίκη και εξασφάλισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πραγματικά τόσα χρόνια που βλέπω ποδόσφαιρο πρώτη φορά θυμάμαι τον Ολυμπιακό τόσο καλύτερο από τον Παναθηναϊκό.

Δεν μιλάω για την εικόνα του αγώνα αλλά για την ποιοτική διαφορά που έχουν τα ρόστερ των δύο ομάδων. Ο Βαλβέρδε

χρησιμοποίησε μια συντηρητική ενδεκάδα βάζοντας τον Μιραλάς στην κορυφή της επίθεσης. Ο στόχος του βάσκου τεχνικού ήταν ο Βέλγος επιθετικός να βρει την αμυντική τετράδα του Παναθηναϊκού απομονωμένοι. Χωρίς δηλαδή να μπορούν να πάρουν βοήθειες από τους κεντρικούς χαφ του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην βρήκε καθαρή φάση αλλά όποτε ο Μιραλάς έβγαινε στο πλάι οι μπακ των γηπεδούχων είχαν πρόβλημα (ειδικά ο Μαρίνος). Το αστείο ήταν όμως πως οι Σαριέγκι, Καντέ είχαν επιπόλαιες επιλογές έβγαζαν πανικό παρότι ο Βαλβέρδε δεν φρόντισε να τους ασκηθεί πίεση. Καθώς είχε εκτός ενδεκάδας τον Τσιμπούρ και ο Μιραλάς έβγαινε κυρίως στο πλάι.

Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός έψαχνε τέρμα σαν αυτό που είχε πετύχει πέρυσι ο Μιραλάς το οποίο τελικά το σημείωσε ο Αμπντούν στο δεύτερο ημίχρονο. Δηλαδή με τρέξιμο με την μπάλα πάνω στις πλευρές που αγωνίζονται αδύναμοι μπακ αμυντικά και όποτε χρειάζεται να καλύψουν οι στόπερ το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Ο Φερέιρα γνωρίζοντας τις αδυναμίες της ομάδας του σχεδίασε μια ταχτική χωρίς πολλές επιθετικές δυνατότητες. Χρησιμοποίησε μια ενδεκάδα με 3 κεντρικούς χαφ και στραικερ έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει μάθει να κινείτε στην αντίπαλη περιοχή περιμένοντας μπάλα. Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένας επιθετικός ένας ποδοσφαιριστή που παίζει την θέση όπως ο Χριστοδουλόπουλος είναι να μπορέσεις να ανεβάσεις την αντίπαλη άμυνα ψηλά. Δηλαδή ο επιτελικός ποδοσφαιριστής που παίζει στην κορυφή να μπορεί να συμμετέχει στην ανάπτυξη παίρνοντας μαζί του τα στόπερ και ακουμπώντας η μπάλα πάνω του να βοηθα τα δύο εξτρέμ να πατάνε την αντίπαλη περιοχή. Πέρα από την χρησιμότητά του όμως ως δημιουργός ψηλά θα πρέπει να απειλεί και ο ίδιος.

Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε πίσω του να παίζει κάποιος ποδοσφαιριστής που να μπορεί να παίξει με την μπάλα να την τρέξει και να περάσει κάθετη πάσα. Ο Φερέιρα όμως χρησιμοποίησε ταυτόχρονα στον άξονα τους Σιμάο, Βιτόλο,Κατσουράνη εκθέτοντας με αυτή του την επιλογή τους πάντες. Η άμυνα για ακόμη μια φορά δεν είχε προσωπικότητα. Οι Σιμάο Βιτόλο θα δεχτούν κρητική πως παίζοντας ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός δεν είναι επιθετικός. Ο Κατσουράνης είχε ρόλο δημιουργού που δεν μπορούσε φανερά να υποστηρίξει και ο Χριστοδουλόπουλος αναγκάζονταν για να πάρει μπάλα να γυρίσει πολύ πίσω με την επίθεσή του αντιπάλου να είναι άδεια. Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις ψευτοφάσεις που έβγαλε ο Παναθηναϊκός τελικός αποδέκτης ήταν ο Ζεκα που είναι ο χειρότερος στη τελική προσπάθεια εξτρέμ που θυμάμαι. Ουσιαστικά μέχρι να μπει ο Καραγκούνης ήταν φανερό πως το επιθετικό πλάνο του Παναθηναϊκού ήταν ανύπαρκτο. Η είσ