Νίκι Λάουντα, ο τελευταίος μιας ιδιαίτερης γενιάς

Ο τελευταίος μίας ιδιαίτερης γενιάς οδηγών, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής λάτρης των γυναικών και σύμφωνα με τον Ρον Ντένις:  «ο άνθρωπος που επέστρεψε από τον άλλο κόσμο, γιατί ο θάνατος δεν άντεξε το χιούμορ και το κακό του ντύσιμο».Ο Αντρέας Νικολάους «Νίκι» Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1949 στη Βιέννη της Αυστρίας και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του Χουάν Λάουντα δεν ήθελε ο  γιος του να γίνει οδηγός αγώνων. Αυτό δεν σταμάτησε τον Νίκι, να αγωνίζεται με ένα Mini και στη συνεχεία σε αγώνες της «Formula Vee».  Ακολούθησαν αγώνες στο πρωτάθλημα sportcars, όμως όλα έδειχναν ότι η καριέρα του… οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Τότε ο νεαρός Λάουντα πήρε ένα μεγάλο δάνειο, από τον παππού του, που του εξασφάλισε θέση οδηγού στην ομάδα της March για το πρωτάθλημα της Formula 2 του 1971. Χωρίς να το γνωρίζει ο Λάουντα ξεκίνησε την παράδοση των οδηγών, που πληρώνουν για μία θέση στους αγώνες. Εκεί κατάφερε να δείξει άμεσα την αξία του και το μεγάλο άλμα ήρθε την επόμενη χρονιά...Το 1972 οδηγούσε για τη March τόσο στην F2 όσο και στη Formula 1. Όμως οι March που έτρεχαν στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ήταν επιεικώς τραγικές. Μη βλέποντας πρόοδο ο Αυστριακός ζητά άλλο ένα δάνειο από τον παππού του και αλλάζει ομάδα της BRM για το 1973. Από εκεί ξεκίνησε η σπουδαία του καριέρα στην F1.  Έδειξε ότι αξίζει τη θέση. Το ίδιο χαρακτηριστικό είχε και ο συναθλητής  του, Κλέι Ρεκατζόνι, και όπως φαίνεται αυτό ήταν, που τους έφερε την επόμενη χρονιά σε μία άλλη πιο ανταγωνιστική ομάδα.Ο Ρεκατζόνι εντάχθηκε στο δυναμικό της Ferrari για το 1974 και ο Έντζο τον ρώτησε ποια ήταν η γνώμη του για τον νεαρό, τότε, Λάουντα. Ο Ρεκατζόνι  τάχθηκε υπέρ του Αυστριακού, που υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη Scuderia, λαμβάνοντας αρκετά χρήματα για να σβήσει τα χρέη του.Ο Λάουντα τερμάτισε δεύτερος στο ντεμπούτο του ως οδηγός της Ferrari, στην Αργεντινή, ενώ η πρώτη του νίκη και πρώτη της ομάδας του μετά από δύο χρόνια, στην Ισπανία. Ο Αυστριακός ήταν απίστευτα ταχύς, σημείωσε έξι συνεχόμενες pole position, αλλά λόγω μηχανικών προβλημάτων, καθώς και προσωπικών λαθών εκείνη τη σεζόν κατάφερε να πανηγυρίσει μόνο μία ακόμα νίκη, στην Ολλανδία.«Ήταν σπουδαία εποχή. Έγινα δημοφιλής επειδή ήμουν οδηγός της Ferrari, μίας ομάδας που ήταν και παραμένει μύθος. Και ήμουν πολύ τυχερός που έτρεχα για λογαριασμό της», θυμάται ο Αυστριακός.Το 1975 ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες και όνειρα αλλά και με πολλά προβλήματα. Έπειτα, σαν από θαύμα, η Ferrari 312T όχι απλά βελτιώθηκε αλλά άρχισε να σαρώνει στο πέρασμά της. Εφαλτήριο της επικής αντεπίθεσης ήταν ο αγώνας του Μονακό και η νίκη στους στενούς δρόμους του πριγκιπάτου (η πρώτη της Scuderia στο Μόντε Κάρλο μετά από δύο δεκαετίες) άνοιξε το δρόμο. Το 1976 συνέχισε με κεκτημένη ταχύτητα. Επικράτησε στα δύο πρώτα γκραν πρι της χρονιάς, ακολούθησαν δύο δεύτερες θέσεις. Όλα έδειχναν ότι θα έπαιρνε τον τίτλο. Παράλληλα, όδευε ολοταχώς και προς το ρεκόρ των περισσότερων νικών σε μία σεζόν. Όλα όμως άλλαξαν στο Νίρμπου