Ο δρόμος ανοιχτός μπροστά τους

Ήταν ένας αγώνας που ο ΠΑΟΚ είχε να πάρει κάποια πράγματα και τελικά τα πήρε με περίσσια ευκολία.

Έπρεπε να μπει και τυπικά στα πλέι οφ, έπρεπε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Έτο και τον Ίβιτς που προέρχονται από τραυματισμό, να διώξει το φάντασμα της Τούμπας και να καθαρίσει κάποιους παίκτες από κάρτες.

Τα έκανε όλα και για αυτό το θεωρητικά εύκολο απόγευμα έμεινε και στην πράξη έτσι. Δεν είχαμε δράματα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως η Δόξα εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή στον δρόμο του ΠΑΟΚ.

Η

αλήθεια είναι πως η εικόνα της άδειας Τούμπας δε με απογοήτευσε γιατί θεωρώ πως όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ολοκληρώθηκε ένας κύκλος και πρέπει να ανοίξει ένας άλλος.

Αυτοί οι λίγοι που πήγαν στο γήπεδο, είχαν την τύχη να δούνε την πρεμιέρα του Κώστα Παναγιωτούδη στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ.
Όλο αυτό το διάστημα, γίνεται κουβέντα για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές και όχι μόνο στον ΠΑΟΚ. Η οικονομική κατάσταση έχει δημιουργήσει άλλου είδους ανάγκες στις ομάδες που στρέφονται αναγκαστικά στις ακαδημίες.
Πολλές φορές, αυτή η κουβέντα γίνεται με κριτήριο τη συμπάθεια που έχουμε σε αυτά τα παιδιά και την ελπίδα πως μπορούνε να σταθούν σε υψηλό επίπεδο.
Στη περίπτωση του Παναγιωτούδη, δεν μιλάμε πλέον με συμπάθεια, ούτε ελπίζουμε. Το παιδί στα 18 του χρόνια, 17 και 4 μήνες για την ακρίβεια, έδειξε στοιχεία που άλλοι έλληνες χαφ δεν τα εμφανίζουν ούτε στα 35.
Το να παίζεις πάντα σε σωστό χρόνο και στον σωστό χώρο, το να βλέπεις τον παίκτη που κινείται εκεί που δεν βρίσκεται ουσιαστικά το βλέμμα σου, το να μη βρίσκεσαι ποτέ πίσω από τη μπάλα, είναι στοιχεία που δημιουργούν προϋποθέσεις για μεγάλη καριέρα.

Η ποιότητα του Παναγιωτούδη είναι τέτοια, που μάλλον πρέπει να προσαρμοστούν οι συμπαίκτες του σε αυτή, παρά αυτός στων συμπαικτών του. Τουλάχιστον τρεις φορές συμπαίκτες του δεν περίμενε να πάρει τη μπαλιά που τελικά ο μικρός του έβγαλε.

Στα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά κινείται και ο Σταφυλίδης, ο οποίος ουσιαστικά κάνει τη πρώτη του γεμάτη χρονιά πριν φτάσει τα 18 του χρόνια.

Η άλλη περίπτωση που κίνησε το ενδιαφέρον όλων μας, ήταν αυτή του Νιμανί. Ναι, δεν είναι παίκτης που σου γεμίζει το μάτι για τη πλευρά. Κι όμως, στο πρώτο παιχνίδι που πάτησε καλά, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την επίθεση του ΠΑΟΚ .

Όλα αυτά, σε έναν αγώνα που σίγουρα δεν ήταν υψηλής επικινδυνότητας και με αντίπαλο που δεν είχε κίνητρο, αλλά αν αυτά τα παιδιά προσεχτούν νομίζω πως ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά τους.

Μία αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής περιόδου θα πρέπει να κάνω και μία αναφορά στις υπόλοιπες ομάδες. Πρώτα απ όλα, θα πρέπει όλοι να βγάλουμε το καπέλο στον Γιάννη Κομπότη. Οι υπόλοιποι παράγοντες δείχνουν γατάκια μπροστά του και αυτή τη φορά κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για παρασκήνιο.

Έστησε μία ομάδα που κατάφερε να μείνει στη κατηγορία γιατί είχε πολύ καλύτερο ρόστερ από αυτές που δεν τα κατάφεραν, ενώ έπαιξε μία σεζόν ολόκληρη σε διάστημα μισής. <