Ο επιθετικός με το… εύκολο γκολ και ο… Μπουμ-ζονγκ

Είναι απίστευτα χρήσιμη ποδοσφαιρικά, η εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο διάστημα και ειδικά στα δύο παιχνίδια με Ξάνθη και Εργοτέλη.
Βοηθάει να λυθούν και να απαντηθούν μια σειρά άμπαλες θεωρίες και σοφιστείες, που συντροφεύουν χρόνια τώρα αυτή την ομάδα.

Θυμάμαι για παράδειγμα πάνω από δέκα χρόνια τώρα, να συζητάμε μετά από κάθε χαμένη ευκαιρία, το ότι δεν έχουμε επιθετικό που να έχει το περιβόητο… εύκολο

γκολ. Μπορεί λοιπόν να μου πει κάποιος, στα δύο πιο θεαματικά και αποτελεσματικά από πλευράς επίθεσης παιχνίδια του Παναθηναϊκού στα τελευταία τέσσερα με πέντε τουλάχιστον χρόνια, ποιος ήταν ακριβώς ο… καθαρόαιμος επιθετικός του Παναθηναϊκού με το… εύκολο γκολ;

Ποιος ήταν αλήθεια φίλοι μου; Εφτά γκολ τρία δοκάρια και καμιά δεκαπενταριά ευκαιρίες μετράει ο Παναθηναϊκός σε δυο σερί παιχνίδια με Ξάνθη και Εργοτέλη. Ο… καθαρός επιθετικός με το… εύκολο γκολ, μπορεί κάποιος να μου πει ποιος είναι σε αυτά τα δύο παιχνίδια;

Φυσικά η απάντηση είναι πολύ απλή ποδοσφαιρικά και γι’ αυτό άλλωστε ήταν και εξακολουθεί να είναι και δύσκολη τόσα χρόνια. Ο επιθετικός αυτός λοιπόν, δεν είναι άλλος, από το «επιθετικό παιχνίδι συνολικά» του Παναθηναϊκού.

Αυτός είναι η απάντηση. Ή πιο σωστά… αυτό.

Ο επιθετικός που βρήκαμε στο πρόσωπό του το… εύκολο γκολ, είναι οι περιφερειακοί Λέτο, Κουίνσι και Κλέϊτον, που πια έχουν χώρους να κινούνται, μπάλα στα πόδια τους και… άνεση να πατάνε περιοχή χωρίς τον φόβο ότι… πίσω τους μετά απ’ αυτούς το χάος αν χαθεί η μπάλα. Ο επιθετικός που βρήκαμε, είναι ο Σιμάο και ο Ζεκά, (καθώς και ο Βιτόλο στο περασμένο παιχνίδι) που δαγκώνουν σίδερα στο κέντρο, κόβουν μπάλες και φάσεις και λειτουργούν σαν ασπίδα προστασίας για άμυνα αλλά και επίθεση. Ο επιθετικός που βρήκαμε επίσης, είναι οι αμυντικοί. Και οι πλάγιοι και κυρίως –και επιτέλους- οι στόπερ. Που χωρίς φόβο ότι θα μείνουν ακάλυπτοι, ανεβαίνουν πια πολύ κοντά στο κέντρο του γηπέδου και κόβουν, κερδίζοντας έτσι απόσταση ασφαλείας γύρω στα τριάντα με σαράντα μέτρα από την εστία του Καπίνο και στριμώχνοντας ταυτόχρονα το παιχνίδι από το κέντρο και προς την περιοχή του αντιπάλου του Παναθηναϊκού.

Όλα αυτά μαζί, είναι πλέον ο… επιθετικός με το εύκολο γκολ, που βρήκε ο Παναθηναϊκός στα μοναδικά δύο παιχνίδια τα τελευταία πέντε χρόνια που έπαιξε χωρίς κλασικό φορ.
Κι αυτό για ένα και μοναδικό λόγο.

Γιατί το ποδόσφαιρο, είναι πάνω απ’ όλα ομαδικό παιχνίδι. Και γιατί επίσης, ναι μεν οι παίκτες κλάσης μπορούν να κάνουν την διαφορά με μια ενέργεια, αλλά συνολικά και σε διάρκεια, για να μπορέσει μια ομάδα να συμπεριφερθεί σωστά σε όλες της τις γραμμές, πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να λειτουργεί νορμάλ σαν ομάδα. Ή πιο σωστά αν προτιμάτε και για να γινόμαστε και πιο κατανοητοί σαν ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία.

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την επίθεση. Ισχύει για όλες τις γραμμές της ομάδας. Σας φάνηκε για παράδειγμα, ίδιος ο Κατσουράνης του αγώνα με τον Εργοτέλη, με τον Κατσουράνη άλλων παιχνιδιών, ακόμα και σε όσους από σας τον