Ο καλπασμός, το άγχος και το φαινόμενο Σιμάο

Το να επαναλάβουμε ξεκινώντας, ότι ο Παναθηναϊκός πήρε μια ακόμα κρίσιμη και καθοριστική νίκη, προφανώς και δεν χρειάζεται. Αυτό πια είναι έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό από δω και πέρα.

Καθώς πλέον, κάθε νίκη, είναι και μαθηματικά, ένα ακόμα βήμα προς τον στόχο, που είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός καλπάζει κυριολεκτικά για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και

μοιάζει να το πιστεύει και ο ίδιος ότι μπορεί πια, που είναι ίσως και το σημαντικότερο σ’ αυτή την ιστορία.

Απλά ο Παναθηναϊκός, με αυτή την νίκη, ολοκλήρωσε αυτό που στην Παιανία αποκαλούσαν «μίνι-Γολγοθά». Το διάστημα δηλαδή με τα συνεχόμενα παιχνίδια Τετάρτη - Κυριακή. Το ότι ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε αυτό το σύνολο αγώνων με νίκη, ασφαλώς και είναι ένα τεράστιο αβαντάζ γι’ αυτόν. Ακριβώς γιατί πια, έχει την άνεση και χρονικά και ψυχολογικά, να κάνει την καλύτερη δυνατή προετοιμασία για κάθε παιχνίδι, αφού δεν έχει άλλες υποχρεώσεις, εκτός από ένα αγώνα την εβδομάδα για το πρωτάθλημα.

Κι αυτό το παιχνίδι όμως, το σημερινό με την Δράμα δηλαδή, επιβεβαίωσε, πως ο Παναθηναϊκός κρατάει πια μόνος του την τύχη του στα χέρια του. Στα χέρια του, στο καθαρό μυαλό του και κυρίως στον προσανατολισμό όλου του οργανισμού που λέγεται Παναθηναϊκός, σε ένα και μόνο στόχο. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Απ’ αυτή την άποψη, από το παιχνίδι με την Δόξα, ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να κρατήσει μόνο την πολύτιμη νίκη και τους τρεις βαθμούς. Αλλά να δει και διαπιστώσει μερικά πράγματα ακόμα, που στην συνέχεια θα του φανούν αρκετά χρήσιμα.

Η νίκη που πήρε ο Παναθηναϊκός ήταν όντως απ’ αυτές που λέμε αγχωτικές νίκες. Κι αυτό όχι γιατί πιέστηκε, ζορίστηκε ή κινδύνεψε από την Δόξα. Αλλά γιατί πιέστηκε, ζορίστηκε και κινδύνεψε από την… δική του απόδοση.

Κι αυτό είναι που πρέπει να προσέξει ο Παναθηναϊκός. Εντάξει, το πήρε το παιχνίδι, δεν του κόστισε η μέτρια μέρα των περισσοτέρων ποδοσφαιριστών του, δεν του κόστισαν ούτε κάποιες επιλογές που αν δεν υπήρχε πρόβλημα τραυματισμού ή αντικειμενικής αδυναμίας δεν μπορεί να αιτιολογηθούν, αλλά αυτό δεν μπορεί να το επαναλάβει χωρίς κόστος.

Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, ήταν ένα και το αυτό, το… γνωστό πλέον. Ο χώρος του κέντρου. Που όχι απλά είχε μόνο τον Σιμάο να κόβει και να προσπαθεί να δημιουργήσει ως συνήθως, αλλά κυριολεκτικά δεν συμμετείχε στο παιχνίδι στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Αποτέλεσμα, αν γινόταν κάτι, να οφειλόταν μόνο στις ατομικές προσπάθειες του Κουίνσι, που ήταν και χθες εντυπωσιακός. Πράγμα που έγινε άλλωστε και στην φάση του μοναδικού γκολ του Παναθηναϊκού.

Ειλικρινά δεν ξέρω τον λόγο, αλλά να έχεις το καλύτερο αντικειμενικά κέντρο του πρωταθλήματος και να το χαλάς από μόνος σου, δεν βρίσκω τον λόγο. Εκτός κι αν υπήρχε αντικειμενικό πρόβλημα για τον Βιτόλο που δεν το γνωρίζουμε.

Και φυσικά αν μια φορά χρειαζόταν ή φαινόταν να έλειπε ο Βιτόλο στην διάρκεια του αγώνα, φαινόταν και φώναζε περισσότερο αναγκαία η χρησιμοποίησή του μετά το 0-1, εκεί που ουσ