Ο κόσμος του έδωσε τον πρώτο... τίτλο

Χαίρετε κύριοι. Ο Φερέιρα κέρδισε, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, τον πρώτο του τίτλο. Όχι λόγω του αποτελέσματος, αλλά για τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο ΟΑΚΑ.

Για το γεγονός πως χωρίς διοίκηση και χωρίς ακριβές μεταγραφές κατόρθωσε, μέσα από τη δουλειά του, να φέρει την υγεία στις εξέδρες. Καλύτερα, όμως, να διαβάσετε τα δικά του λόγια. «Όταν πρωτοήρθα παίζαμε κατά της Μπαρτσελόνα. Δεν γνώριζα πολλά.

Ούτε την ατμόσφαιρα. Απλά, είχα έρθει στην Ελλάδα σε έναν αγώνα όταν ήμουν στο τεχνικό επιτελείο της Εθνικής Πορτογαλίας. Γνώριζα για την ατμόσφαιρα στα ντέρμπι. Όμως τότε δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είναι να ζει κάποιος με αυτούς τους φιλάθλους στο γήπεδο. Τότε, λοιπόν, με τη «Μπάρτσα» ήταν γεμάτο το γήπεδο. Μετά άκουσα ότι σε κάποιες περιπτώσεις ότι οι φίλαθλοι δεν υποστήριζαν την ομάδα. Αργότερα μου είπαν ότι δεν έρχονται στο ΟΑΚΑ γιατί δεν παίζαμε καλά. Μετά μου είπαν είναι περίπλοκο να παίξεις εδώ γιατί ο κόσμος είναι με τον έναν ή με τον άλλον, με την μία ή την άλλη πλευρά (εννοώντας τη διοικητική διαμάχη). Εγώ έλεγα στους παίκτες μου παίξτε καλά, ομαδικά και ο κόσμος θα έρθει για εσάς κοντά σας. Αυτό είδαμε σήμερα».

Ο Φερέιρα με την τοποθέτησή του για τους οπαδούς βάρεσε στο… ψαχνό. Ο ίδιος, με τη δουλειά του, πέτυχε κάτι σπάνιο και σπουδαίο. Έφερε τον κόσμο στο γήπεδο. Γράφω σπάνιο γιατί αν γυρίσουμε πίσω, συνήθως ο κόσμος αγκαλιάζει μια ομάδα μετά από θεωρητικές μεταγραφές. Θυμηθείτε τις 60.000 κόσμο που είχε το ΟΑΚΑ στο φιλικό με τη Σαραγόσα επειδή δεν είχε γίνει σωστή ενημέρωση για την αξία των Μπίσκαν και Κονσεισάο. Θυμάμαι, επί Μπάκε, τον ιστορικό αγώνα με τον Ιωνικό. Εκείνο το καλοκαίρι είχαν γίνει οι μεταγραφές των Ίβανσιτς, Σαλπιγγίδη, Μπόβιο και Βίκτορ. Στην πρεμιέρα ο Παναθηναϊκός έβαλε 4 γκολ στο Αιγάλεω και υπήρχαν προσδοκίες, οι οποίες αμέσως έφεραν την απογοήτευση, καθώς ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 2-0.

Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως ο κόσμος αγκάλιασε και στήριξε την ομάδα την εποχή της πολυμετοχικότητας. Την πρώτη χρονιά γιατί ένιωσε την ανάγκη να αβαντάρει τη νέα διοικητική προσπάθεια και την δεύτερη, εκτός άλλων, λόγω της μεταγραφής του Σισέ. Αυτήν τη φορά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο κόσμος στο γήπεδο δεν ήρθε από ελπίδα. Δεν ήρθε για να δει μια μεταγραφή, ούτε για να υποστηρίξει μια καινούργια κατάσταση. Πήγε στο γήπεδο γιατί το επέβαλε η ομάδα, κάτι που στην Ελλάδα συμβαίνει σπάνια. Αν θυμάμαι καλά στον Παναθηναϊκό είχε να συμβεί από την πρώτη περίοδο του Κυράστα, τη σεζόν 1999-‘00.

Μετά το όμορφο θέαμα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός με τον Εργοτέλη έγραψα κείμενο με τίτλο: «το χειροκρότημα στον Φερέιρα» και μετά την επιβλητική εμφάνιση στην Τούμπα: «Θυμίζει την εποχή του Κυράστα». Τους τίτλους δεν τους έβαλα τυχαία. Ήθελα να αναδείξω πως ο Πορτογάλος τεχνικός δημιούργησε, με τη δουλειά του, τις συνθήκες να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός ελκυστικός για τον κόσμο του, κάτι που είχε να συμβεί από την πρώτη περίοδο του Κυράστα, όπου μπήκε η βάση για να χτιστεί ο Παναθηναϊκός που τα επόμενα 3 χ