Ο Μιραλάς κι ο Ίβιτς

Πριν μπούμε σε ρυθμούς εθνικής, μερικές ακόμα σκέψεις για το εγχώριο  ποδοσφαιρικό Σαββατοκύριακο.Για τον Ολυμπιακό είπαμε πολλά χθες και μένουν δύο πράγματα να σημειωθούν. Το ένα το έθιξε εκτενώς ο Τσάρλυ κι αφορά την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των Ορμπάιθ, Μοντεστό και Μακούν στον άξονα. Μια τριάδα “σκληρή” για τα δεδομένα που μας έχει συνηθίσει ο Βαλβέρδε, μια επιλογή που έμοιαζε προμελετημένη για το διάστημα του αγώνα που ο Ολυμπιακός θα πέσει πιο πίσω και θα αφήσει την μπάλα στον αντίπαλο. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όντως αποτελεί ένα plan b, που θα δούμε συχνά στη συνέχεια, ή αν ήταν κάτι συγκυριακό, που προέκυψε λόγω των χαρακτηριστικών των παικτών που είχε διαθέσιμους ο Ερνέστο.Το ζήτημα στ’ αριστεράΤο δεύτερο που αξίζει να σταθούμε είναι η υπόθεση Μιραλάς. Ο Βαλβέρδε βρέθηκε μπροστά στο πρόβλημα του να αντικαταστήσει τα όσα του έκανε στο χορτάρι ο Ριέρα. Με τον Γέστε, που μοιάζει καλός υποψήφιος για τον ρόλο, να είναι εκτός, ο Βαλβέρδε δεν είχε που αλλού να στραφεί παρά στον Μιραλάς.Ο Μιραλάς “έβγαινε” στα αριστερά και πέρσι, όταν αγωνιζόταν στην κορυφή, με μια τέτοια κίνηση πέτυχε πχ το γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Όμως, είναι διαφορετικό να ξεκινάς στην κορυφή και να κινείσαι περιστασιακά στο πλάι και διαφορετικό να ξεκινάς στ’ αριστερά. Για να δώσεις όσα έδινε ο Ριέρα θα πρέπει να ξεκινάς την κίνησή σου από πολύ χαμηλά, να κινείσαι σε χώρους με πολλούς παίκτες και μοιραία να περνάς την περισσότερη ώρα στο χορτάρι μακριά από την περιοχή.Κι εκεί ξεκινάει το πρόβλημα του Μιραλάς, γιατί αυτό ήταν η αιτία των νεύρων του κι όχι το γεγονός πως έγινε αλλαγή στο Έμιρεϊτς. Ο Βέλγος, ως πιστός στρατιώτης, θέλει να υπηρετήσει το πλάνο του κόουτς, προσπαθεί να το κάνει, αλλά βλέπει πως απομακρύνεται από το γκολ, δεν έχει τις φάσεις με τη συχνότητα που είχε συνηθίσει.Το δίκιο τουςΔεν έχει άδικο. Μπορεί η ποιότητα του να του επιτρέπει να προσφέρει και σ’ αυτήν τη θέση και μ’ αυτήν την τακτική συμπεριφορά, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη φύση του. Καθαρόαιμο είναι ο Βέλγος, γεννημένος για να κινείται κοντά στην περιοχή. Θέλει να βρίσκει απέναντί του τους αμυντικούς κι όχι τους μέσους, να παίζει εκεί που υπάρχει κενό, όχι στον συνωστισμό του κέντρου. Θέλει να πιέζει ψηλά τους αμυντικούς, όχι να πρέπει να ακολουθεί και την προώθηση του δεξιού μπακ.Όμως, όπως δεν έχει άδικο ο Μιραλάς, έτσι δεν έχει άδικο κι ο προπονητής. Προφανώς δίνει δίκιο στον Βέλγο για όλα αυτά, όμως πρώτες είναι οι αναγκαιότητες της ομάδας. Αυτές προστάζουν να βρεθούν αυτά που χάθηκαν με τη φυγή του Ριέρα κι αυτά, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, μπορούσαν να αναζητηθούν μόνο στο πρόσωπο του Μιραλάς. Ρεπόρτερ δεν είμαι για να έχω πληροφορίες, μέντιουμ δεν είμαι για να μπω στο μυαλό του Βαλβέρδε, αλλά εικάζω πως σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τα έχει εξηγήσει όλα αυτά στον παίκτη του.Το μπράβο και το χατίριΜε όλα αυτά ως πρίσμα, έχει πολύ ενδιαφέρον να εστιάσουμε σε δύο πράγματα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Πρώτα, το γεγονός πως ο Βαλβέρδε φώναξε κοντά του τον Μιραλάς και του έδωσε συγχα