Ο Νέστορας, το τέλος και οι ψευτόμαγκες

Δεν ξέρω ειλικρινά πώς να ξεκινήσω και τι εισαγωγή να κάνω θέλοντας να μοιραστώ το συναίσθημα μου. Το απόγευμα στο κλειστό της Γλυφάδας ήταν κάτι διαφορετικό. Η λήξη του αγώνα ανάμεσα στον Ίκαρο και το Μαρούσι, βρήκε το πρώην μοντέλο των βορείων προαστείων μια ανάσα από την Α2, ωστόσο αυτό το αγωνιστικό τέλος δεν μπαίνει σε καμία των περιπτώσεων στη ζυγαριά, σε σχέση με το πραγματικό τέλος για μια πλευρά του ελληνικού μπάσκετ.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς ειπώθηκε ανάμεσα στον Νέστορα Κόμματο και τον Σταύρο Ελληνιάδη (πρώην μάνατζερ του Αμαρουσίου και νυν του Ικάρου), αλλά αυτό

που είδαν τα μάτια μου στα αποδυτήρια, μόνο με σφραγίδα τέλους έμοιαζε. Τα δάκρυα του Νέστορα δεν παρέπεμπαν μονάχα στο ενδεχόμενο «φάουλ» του Ελληνιάδη, αλλά πήγαζαν από μια γενικότερη κατάσταση εξαθλίωσης που ζουν τα ηρωικά μέλη αυτής της παρέας. Και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι που παίζουν για την τιμή και την υπόληψη του. Ήταν θέμα χρόνου να …σκάσουν τα πρώτα ξεσπάσματα, καθώς μια «σκοτεινή» πλευρά του ελληνικού μπάσκετ έξυσε τον πάτο του βαρελιού.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συνεχιστεί αυτό μετά το καλοκαίρι, είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλο θα μπει οριστικό φρένο κι ας γυρίσουμε σε μονοπάτια δεκαετίας ’80 και ‘90. Το να βλέπεις έναν από τους πιο έμπειρους μάγκες της Α1 να λυγίζει με δάκρυα στα μάτια και να φτάνει σε αυτό το σημείο της απόγνωσης, τότε αντιλαμβάνεσαι πως ναι μεν κανείς «δεν μπορεί να τον τελειώσει», Σταύρο, ωστόσο αυτό το μπάσκετ τελειώνει.

Προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω τον Νέστορα σε ένα μικρό, αλλά αρκετό για να καταλάβω τι τύπος είναι, ταξίδι στο Ζλάτιμπορ και μπορώ να πω ότι μιλάμε για έναν μοναχικό καβαλάρη που έχει διαλέξει τον δρόμο του. Από την άλλη ο Σταύρος μπορεί να είπε την παπαριά του, αλλά αυτή η έκρηξη έχει να κάνει με τον ασύλληπτο Γολγοθά που ζουν αυτά τα παλικάρια.

Μια δοκιμασία που δυστυχώς δε σέβονται όλοι. Φαίνεται και από την αντιμετώπιση κάποιων διαιτητών προς το πρόσωπο τους. Όταν τα …κουρέλια προσπαθούν να τραγουδήσουν ακόμη, δεν τα πατάς, ίσως να χρειαστεί να τείνεις το χέρι για να τους κρατήσεις στο μονοπάτι της αξιοπρέπειας κύριε «ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ». Εξάλλου και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χθεσινοί…Λίγο σεβασμός δεν βλάπτει και ας τους έχουν «αναγάγει» σε μπατιράκια.

ΥΓ: Για τη διαιτησία στη Ρόδο θα τα πούμε πολλές φορές στο μέλλον. Τα αποτελέσματα θα εκθέσουν ξανά αυτούς που ονειρεύονται μέσα στο μυαλουδάκι τους σαρωτικές αλλαγές. Η επόμενη μέρα, απλά θα είναι η ίδια…