Ο «professor» και το... αεροπλάνο

Για σκεφτείτε το λιγάκι. Κάντε τη «σούμα» φρεσκάροντας τη μνήμη σας. Το μπάτζετ πετσοκομμένο. Πώληση του μεγαλύτερου αστεριού-προσωπικότητας της ομάδας και ολάκερου του ελληνικού πρωταθλήματος.

Αποδέσμευση του μεγαλύτερου ονόματος που ήρθε ποτέ στη χώρα μας από πλευράς εν ενεργεία παρουσίας (ως αρχηγός κοτζάμ σελεσάο!) όταν πάτησε Ελλάδα. Μεταγραφές-ενισχύσεις με «ψίχουλα» και μπόλικη αμφισβήτηση. Διοίκηση ανίσχυρη έναντι του βασικού ανταγωνιστή της και

εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να «πολεμήσει» με τόξα απέναντι σε ρουκέτες, σε κέντρα αποφάσεων, σε μίντια και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου.

Υποχρεωμένη κατά κύριο λόγο να υπολογίζει ελλείμματα και να «ορθολογίζει» προϋπολογισμούς. Μέτοχοι σε διαρκή παροξυσμό. Κόντρες διαρκείας και επικοινωνιακές έριδες. Στρίβειν δια του αρραβώνος όταν είναι υποχρεωμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη, ακατάσχετη παρελθοντολογία.

Δ.Σ. «σαπουνόπερες». Σύγχυση και τάσεις διχασμού του κόσμου. Για ποιον σύλλογο, για ποια ομάδα αυτά τα δεδομένα δεν θα έδιναν την εντύπωση ότι βρίσκεται στο έλεος του Θεού;

Κι όμως! Ο Παναθηναϊκός αντιστέκεται, έχοντας στο αγωνιστικό «τιμόνι» έναν άνθρωπο, τον Ζεουάλδο Φερέιρα, που ορισμένοι πήγαν να τον στείλουν στο (αγαπημένο τους...) αεροπλάνο της επιστροφής για την πατρίδα του πριν ακόμα αρχίσει το πρωτάθλημα.

Μη αναγνωρίζοντας τα αδιάσειστα ελαφρυντικά του, μη έχοντας τη μίνιμουμ υπομονή που απαιτούσαν τα δεδομένα, ή εξυπηρετώντας άλλους σκοπούς: ο Πορτογάλος, βλέπετε, φαινόταν από... μίλια ότι ήταν το μοναδικό πρόσωπο στο οποίο θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να εναποθέσει την όποια ελπίδα του απέμενε για να εμφανίζεται στο γήπεδο ως... Παναθηναϊκός!

Και αυτό είναι σαφές ότι δεν άρεσε-αρέσει σε όλους. Τι να κάνουμε, όμως, έτσι είναι η ζωή...

Δεν τους πέρασε και τώρα προφανώς θα περιμένουν την επόμενη «ευκαιρία».

Προς το παρόν εντούτοις είναι ξεκάθαρο ότι ο Φερέιρα αποτελεί το μεγαλύτερο «όπλο» των «πράσινων» και δεν τολμάει κανείς να το «ξεθωριάσει».

Πιο ισχυρό και από τον Λέτο, τον Κουίνσι και όποιον άλλον παίκτη θέλετε. Διότι μία ομάδα, εάν θέλει να σέβεται τον εαυτό της, την ιστορία και τον κόσμο που κουβαλάει, πρέπει πρώτα και πάνω απ' όλα να είναι στο γήπεδο πραγματική ΟΜΑΔΑ.

Και ο «παππούς» όπως τον αποκαλούν άλλοι χαϊδευτικά, όπως η αφεντιά μου και άλλοι ειρωνικά για τους λόγους τους, έχει όλα τα φόντα να αφήσει έργο για το παρόν, αλλά και το μέλλον.

Ο 65άρης Φερέιρα δεν είναι κανένα παιδάκι, ούτε έχει έρθει για «αρπαχτή» στη χώρα μας. Ηρθε για να δουλέψει, είναι εγωιστής, είναι «δάσκαλος» κυρίως για τους νέους παίκτες (δεν είναι τυχαία η εξαιρετική του δουλειά στις Ελπίδες της Πορτογαλίας) και έχει την ισορροπία ανάμεσα στη διδαχή και τον πρωταθλητισμό.

«Professor» (καθηγητή) τον αποκαλούν στην Πορτογαλία όπου έχει αναδειχθεί τρεις φορές κορυφαίος προπονητής του πρωταθλήματος όταν «σάρωνε» τα πάντα με την Πόρτο. Δεν μπορεί. Κάτι θα ξέρουν από ποδόσφαιρο και αυτοί οι... μυρωδιάδες.

Ανεξαρτήτως των