Οι αδυναμίες δεν είναι «δικαιολογίες»

Το ποδόσφαιρο, σας τόχω ξαναπεί, είναι άτιμο άθλημα. Κι είναι τέτοιο, γιατί πάνω απ’ όλα δεν καταλαβαίνει από τίποτε. Έχει τους δικούς του νόμους, έχει την δική του λογική και κυρίως έχει την δική του πραγματικότητα. Αυτή που σχεδόν πάντα, ξευτιλίζει και πετάει στα σκουπίδια, όλες τις θεωρίες και τα φούμαρα που εφευρίσκουν, όσοι προσπαθούν να το βάλουν σε καλούπια, ή να το χρησιμοποιήσουν για λογικές και πρακτικές, ξένες προς τις δικές του.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, πλήρωσε στην Νέα

Σμύρνη ακριβώς αυτό. Το ότι πρόδωσε στην ουσία, τους νόμους και την λογική του ποδοσφαίρου, πάνω στην οποία είχε χτίσει μια αξιοπρεπέστατη και όμορφη ποδοσφαιρικά εικόνα, στις αρχές του πρωταθλήματος.

Και την πρόδωσε ακριβώς γιατί υποτάχθηκε στις επιταγές, τις θεωρίες και τα συμφέροντα μια χούφτας άμπαλων –αν όχι και στημένων δυστυχώς- που χρόνια τώρα τον περιτριγυρίζουν –με… πολλαπλές ιδιότητες- και του σφίγγουν την θηλιά στον λαιμό, όποτε πάει να αναπνεύσει.

Αν μπει κάποιος στον κόπο και γυρίσει κείμενα πίσω, θα δει ότι από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, μιλάγαμε εδώ πέρα για το ότι θα κοστίσει στον Παναθηναϊκό σαν νοοτροπία και τακτική, ο τρόπος με τον οποίο κατέβηκε στο Καραϊσκάκη, εγκαταλείποντας και περιφρονώντας τα όσα είχε κατακτήσει σαν σύστημα και λογική η ομάδα μέχρι τότε.

Φαγωθήκαμε στην συνέχεια να λέμε και να ξαναλέμε, ότι ο Φερέϊρτα πρέπει να κλείσει τα αυτιά του και να συνεχίσει να κάνει ότι έκανε, τον καιρό που όλοι ασχολιόντουσαν με τον Τσάκα και τον είχαν αφήσει ήσυχο κι αυτόν και τους παίκτες του στην Παιανία. Φαγωθήκαμε επίσης να προειδοποιούμε όλον τον Παναθηναϊκό οργανισμό (διοίκηση, ομάδα και κόσμο) να μείνουν προσηλωμένοι στο αγωνιστικό κομμάτι και μόνο και να μην τσιμπήσουν με διάφορες σαχλαμάρες επικοινωνιακού χαρακτήρα, αποπροσανατολίζοντας όλο το οικοδόμημα.

Μάταια.

Αντί γι’ αυτό, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Η ομάδα και όσα είχε φτιάξει μέχρι τότε, αφέθηκε έρμαιο στις ορέξεις και στα μανατζεριλίκια του καθενός. Όλοι ξαφνικά απέκτησαν άποψη για το ποιος πρέπει να παίζει, που είναι τα αδύνατα σημεία, ποιος να μην παίζει και δεν συμμαζεύεται. Για την ομάδα που ήταν ΠΕΝΤΕ βαθμούς μπροστά και έπαιζε την καλύτερη μπάλα των τελευταίων ετών.

Ταυτόχρονα στην πρώτη στραβή, άρχισαν όλοι να αναζητούν επικοινωνιακές δικαιολογίες, ενόχους που τους είχαν από πριν στο μάτι και βρήκαν ευκαιρία, αδιαφορώντας πλήρως για το συμφέρον της ομάδας και διαμορφώνοντας ένα απίστευτης ηττοπάθειας και αποπροσανατολισμού κλίμα στον Παναθηναϊκό.

Ξαφνικά η ομάδα που απασχολούσε τους πάντες με την φοβερή μπάλα που έπαιζε, άρχισε να ασχολείται με σαχλαμάρες. Άρχισε να… ψάχνεται από την Δευτέρα ποιος… δεν θα παίξει την Κυριακή και πως θα… γλιτώσει με τέτοια… μπάζα που έχει στην άμυνα. Και κυρίως, έχασε εντελώς τον προσανατολισμό της.

Το χειρότερο; Μαζί μ’ αυτόν, έχασε την ψυχραιμία της, την αγωνιστική πειθαρχία και φιλοσοφία της και κυρίως την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Άρχισε να την νοιάζει πιο πολύ, το πώς θα δικ