Οι ακατανόητες επιλογές και το παλικαράκι που μου έβγαλε τα μάτια

Το γεγονός ότι ασχολούμαι εδώ και δώδεκα χρόνια με το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού δεν μου προκαλεί κανένα απολύτως ενδοιασμό: το πρώτο πράγμα που θέλω να γράψω αφορά σε έναν νεαρό ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, τον Κλωναρίδη, που "μου έβγαλε τα μάτια" πραγματικά με το εκπληκτικό γκολ που σημείωσε.

Ενα γκολ που τολμώ να το

χαρακτηρίσω ως παγκόσμιου επιπέδου, ιδίως σε ό,τι αφορά το τελείωμα της φάσης. Τέτοια γκολ μόνο ποδοσφαιριστές υψηλής ποιότητας μπορούν να σημειώσουν και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλούς Ελληνες ποδοσφαιριστές να έχουν πετύχει κάτι ανάλογο και να με έχουν "τσιγκλίσει" με τη συνολική τους εικόνα. Χρειάζεται βεβαίως διάρκεια, αλλά ο μικρός το "έχει" και φαίνεται. Για την ακρίβεια "φωνάζει". Οπως ακριβώς "φώναζε" και για τον Σωτήρη Νίνη και -πιο πρόσφατα- τον Στέφανο Καπίνο.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μπω στη διαδικασία σύγκρισης, αλλά επαναλαμβάνω ότι το παλικαράκι «το έχει» και μπράβο του.

Οσον αφορά το ντέρμπι εκτιμώ ότι η ΑΕΚ πέτυχε δίκαιη νίκη. Ηταν καλύτερα "διαβασμένη", πιο ορθολογική στο σχήμα και τα πρόσωπα την ενδεκάδας αλλά και τη διαχείριση του ματς από τον προπονητή της. Εν αντιθέσει με τον Παναθηναϊκό που έδειχνε άνευρος και απαθείς στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και δη στο πρώτο ημίχρονο. Ενα ακόμα ημίχρονο χαμένο, στο καλάθι των αχρήστων και να δούμε που θα πάει αυτή η δουλειά...

Εκτός των άλλων το ροτέσιον του Φερέιρα ήταν εκτός λογικής. Δεν κατανοώ πόσο μπορεί να κουράστηκε ο Καντέ για να ξεκινήσει ο Σαριέγκι, ούτε γιατί δεν μπήκε στο ματς όταν τραυματίστηκε ο Σπυρόπουλος και επιλέχθηκε ο... Σεϊταρίδης αντ' αυτού.

Δεν μπορώ επίσης να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους είναι δεύτερο ματς εκτός αποστολής ο Μαρίνος τη στιγμή που ο Βύντρα... πατάει λάδια.
Δεν κατάλαβα το νόημα της διατήρησης των δύο αμυντικών μέσων σε ολόκληρο το ματς όταν η ομάδα κυνηγούσε το γκολ της ισοφάρισης και δη την αντικατάσταση του Τοτσέ με τον Πετρόπουλο και όχι την ταυτόχρονη παρουσία τους (ελλείψει βεβαίως άλλων φορ).

Το μοναδικό ελαφρυντικό του Φερέιρα ως προς τη διαχείριση του αγώνα ήταν οι δύο πολύ γρήγορες αναγκαστικές αλλαγές.

Από πλευράς παικτών, ο μόνος που έδειχνε να έχει κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει στο γήπεδο ήταν ο Καραγκούνης (και ο Νίνης όσο διάστημα αγωνίστηκε) και ο έτερος που δημιουργούσε συνθήκες απειλής ήταν ο Κουίνσι παρότι κι αυτός ήταν όλο «μέλι και από τηγανήτα τίποτα».

Συνολικά ως ομάδα ο Παναθηναϊκός δεν είχε ταυτότητα. Δεν είχε στόχευση στο παιχνίδι του και έδινε την εντύπωση, ακόμη και στο διάστημα που δεν πελαγοδρούσε στο δεύτερο ημίχρονο και είχε τον θεωρητικώς έλεγχο και την κυκλοφορία, ότι δεν ξέρει τι να κάνει τη μπάλα.

Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός δεν πατάει καλά στο γήπεδο. Δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν έχει σαφή προσανατολισμό. Και δείχνει να μην έχει κατανοήσει-συνειδητοποιήσει τη σημασία κατάκτησης της πρώτης θέσης στα πλέι οφς. Ουδείς ωστόσο έχει το δικαίωμα να τον υποτιμήσει. Και αυτό όχι επειδή παραμένει πρώτος, αλλά διότι