Οι «μη λύσεις» του Φερέιρα δίνουν λύσεις στον Παναθηναϊκό

Το γεγονός - αδιαμφισβήτητο κατά γενική ομολογία - είναι πως ο Παναθηναϊκός που παρουσιάζει ο Ζεσουάλδο Φερέιρα από αγώνα σε αγώνα αρέσει. Και μάλιστα αρέσει πολύ.

Είναι μια ομάδα που έχει καλή κυκλοφορία της μπάλας, αυτοματισμούς, επιθετικό πλουραλισμό, πατάει εύκολα περιοχή με πολλούς διαφορετικούς παίκτες και έχει συνεχή κίνηση με γρήγορο ρυθμό.

Και καθώς όλα

τα παραπάνω συνδυάζονται με θετικά αποτελέσματα, οι «πράσινοι» φιγουράρουν στην κορυφή της βαθμολογίας «ζεσταίνοντας» παράλληλα τον κόσμο τους που αν δει να συνεχίζονται αυτές οι εμφανίσεις θα επανακάμψει στο γήπεδο.

Πέρα από το γεγονός, όμως, που όπως αναφέραμε παραπάνω δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, υπάρχει και μια… ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας.

Και αυτή αφορά το κατά πόσο ο Παναθηναϊκός του Ζεσουάλδο Φερέιρα θα παρουσιαζόταν όπως παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή, αν ο Πορτογάλος τεχνικός είχε στη διάθεσή του όλους εκείνους τους παίκτες που του έχουν στερήσει οι τραυματισμοί.

Θα έπαιζε χωρίς κλασικό φορ αν ήταν ετοιμοπόλεμοι οι Τοτσέ και Ρούντολφ (αν και ειδικά ο Ούγγρος με τα τεχνικά χαρακτηριστικά που διαθέτει μάλλον θα αποτελέσει «συν» όταν ενσωματωθεί στην ενδεκάδα, παρά ανασταλτικό παράγοντα σε όσα αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε); Θα έδινε τόσο χρόνο συμμετοχής στον Κλέιτον (που τόσο βοηθά στην ανάπτυξη...) αν δεν είχαν τραυματιστεί ο Νίνης και ο Χριστοδουλόπουλος; Θα χρησιμοποιούσε τόσο κοντά στην περιοχή τον Λέτο (που, μοιραία, στο νέο του ρόλο και να θέλει δεν μπορεί να κάνει… κατάχρηση ντρίμπλας);

Πολλές φορές μια «ανορθόδοξη» διάταξη μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα από μια ορθολογική. Και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός που παίζει τον τελευταίο καιρό χωρίς σέντερ φορ φτάνει πιο εύκολα στο γκολ απ’ ό,τι αν έπαιζε με έναν κλασικό στράικερ. Αφενός επειδή η δουλειά μοιράζεται, πατάνε περιοχή περισσότεροι ποδοσφαιριστές και η ομάδα δεν τα περιμένει όλα από έναν, αφετέρου επειδή αυτοί που πατάνε περιοχή ακριβώς επειδή δεν το συνήθιζαν ως τώρα κάνουν το απρόβλεπτο - για τον αντίπαλο - που δεν έχει προλάβει να «διαβάσει» τα καινούργια δεδομένα της ομάδας του Παναθηναϊκού.

Βέβαια, από την στιγμή που η ομάδα «λειτουργεί» με τον συγκεκριμένο τρόπο και μάλιστα σχεδόν άριστα, ελάχιστη σημασία έχουν οι διάφορες υποθέσεις εργασίας. Ενδεχομένως μάλιστα να είναι και άδικες για τον Πορτογάλο τεχνικό υπό την έννοια ότι έχει καταφέρει να μετατρέψει τα μειονεκτήματα της ομάδας του (απουσίες λόγω τραυματισμών) σε πλεονεκτήματα που την οδηγούν σε αγωνιστική βελτίωση και επιτυχίες.

Όπως επίσης θα πρέπει να του αναγνωριστεί το γεγονός ότι εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως δούλεψε στο μεγάλο διάστημα της αγωνιστικής απραξίας του «τριφυλλιού» (αφού βάσει προγράμματος έπαιζε με τις «αόρατες» ομάδες Α και Β, ενώ στη συνέχεια είχε υποχρεώσεις η Εθνική) την ομάδα του ώστε να παρουσιαστεί περισσότερο φρέσκια, ξεκούραστη και με μεγάλη αγωνιστική διάθεση.

Ακόμα και η εκτίμηση ότι ο Εργοτέλης παρουσιάστηκε ιδιαίτερα κακός και αυτό έκανε τον Παναθηναϊκό να φανεί