Παντού υπάρχει o Σάτο!

Εντάξει, το τόπι χάθηκε στο Κάουνας, ο συμπαθέστατος Τριφούνοβιτς δεν κατάλαβε τι συνέβη και ο Παναθηναϊκός θύμισε μια παρέα από άλλη μπασκετική διάσταση.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκανε τα …ταχυδακτυλουργικά του, έδεσε με μια ωραία ζώνη προσαρμογών τους Λιθουανούς «κόμπο» και το πάρτι ξεκίνησε. Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Πολλοί κάνουν λόγο για τον Στίβεν Σμιθ. Πράγματι ο Αμερικάνος δείχνει κάθε μέρα και πιο …μέσα στο καλούπι του «τριφυλλιού». Έχοντας αφομοιώσει πολλά από τα «θέλω»

του προπονητή, συμμετέχει στην αμυντική λειτουργία και …ξεμπουκώνει μπροστά, εξάλλου το ταλέντο του κανείς δεν το είχε αμφισβητήσει. Αυτό που δεν ήξεραν, ήταν αν θα μπορέσει να καταλάβει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Ο Καλάθης από την άλλη πάτησε το παρκέ και άλλαξε όλο τον ρυθμό. Κάτι πολύ σημαντικό καθώς στα προηγούμενα ματς, έχασε τα …λογικά του.

Πάμε όμως τώρα σε κάτι που είναι πέρα από κάθε φαντασία. Τον Ρομέιν Σάτο. Για να μη λέμε μαλακ…, λοιπόν, αυτά που κάνει στο παρκέ δεν περιγράφονται με λέξεις και δε φαίνονται από την τηλεόραση και το φύλλο της στατιστικής. Ο τύπος είναι παντού. Καλύπτει κάθε κενό στην άμυνα, παίζει για όλους, αλλά αυτό που δεν εξηγείται είναι το εξής. Από πού και πως εμφανίζεται στο πλάνο ο μπαγάσας; Ρωτήστε και τον Ράκοβιτς που είδε ξαφνικά ένα μαύρο χέρι να του κρύβει τον ουρανό και τ΄ άστρα! Απλά δεν υπάρχει. Αυτό παύει να είναι φυσιολογικό. Το λένε οι συμπαίκτες του, το πιστοποιούν και το βιώνουν οι αντίπαλοι του.

Το οξύμωρο στην περίπτωση του είναι πως κάνει ότι κάνει, τρομοκρατεί τα πλήθη και μετά χαμογελά, καθώς μιλάμε για ένα παιδί – διαμάντι. Έναν άνθρωπο που για παράδειγμα το πιο …σκληρό ποτό που έχε πιει είναι η γκαζόζα. Ένα υπόδειγμα ανθρώπου και αθλητή που απλά κάνει τη δουλειά του. Αδιαμαρτύρητα και με βλέμμα στο πάτωμα. Έτσι τον έχει μάθει η ζωή, έτσι έχει διδαχθεί από το δύσκολο και σκληρό ταξίδι που έκανε μέχρι να βρεθεί στη Γη της Επαγγελίας της Τοσκάνης (Σιένα) και έπειτα στον Παράδεισο του Παναθηναϊκού.