Παραδοχή ή πόλεμος

Στην επιστροφή μου στην εκπομπή διαπίστωσα πως ο κόσμος ήθελε να συνεχίσει να μιλάμε για το El Classico. Παρότι στο δικό μου μυαλό το πιο σημαντικό θέμα συζήτησης ήταν ο τρόπος παιχνιδιού της Μπάρτσα (καθώς λόγω της ενσωμάτωσης του Σεσκ ο Γκουαρντιόλα άλλαξε κάποια πράγματα στη λειτουργία της ομάδας του) διαπίστωσα πως για ακόμα μια φορά η συζήτηση πηγαίνει γύρω από το Μουρίνιο.

Χωρίς αντίσταση

Ο Ζοσέ είναι δεδομένα ο καλύτερος κόουτς της τελευταίας δεκαετίας. Επειδή το όνομά του και τις επιτυχίες του τις έχει χτίσει γύρω από τη διαχείριση συνθηκών, καταλαβαίνω τον κόσμο που

Είναι δεδομένο άλλωστε πως οι Καταλανοί θα βρουν διαστήματα που θα κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά στο παιχνίδι. Παίζοντας με τους Αλόνσο, Ντιαρά μοναδικούς καθαρούς κόφτες στον άξονα ουσιαστικά μένεις χωρίς αντίσταση στο διάστημα επιβολής του παιχνιδιού της Μπάρτσα. Και το κακό είναι πως η ομάδα του Πεπ φροντίζει το διάστημα αυτό να είναι μεγάλο.

Η λογική των ανθρώπων της Ρεάλ που υπήρχε όλο το προηγούμενο διάστημα καταρρίφθηκε στην πράξη. Ο Μουρίνιο αποφάσισε να μην γίνει ο κακός προπονητής που θα χαλάσει το παιχνίδι της ομάδας και άφησε τους ποδοσφαιριστές του να παίξουν όπως στα υπόλοιπα παιχνίδια. Όπως όμως έγραφα και πριν το παιχνίδι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον καθώς η Ρεάλ έχει καταφέρει στα υπόλοιπα παιχνίδια να κυριαρχεί και να παίζει με τη μπάλα στα δικά της πόδια. Όταν από 70% κατοχής πηγαίνεις σε νούμερα που είναι κάτω από 40 τα θέλω του αγώνα γίνονται διαφορετικά. Άλλα πράγματα θέλεις από τον Αλόνσο και τον Κεντίρα στα παιχνίδια που η ομάδα σου κυριαρχεί και τελείως διαφορετικά όταν την περισσότερη ώρα τη μπάλα την έχει ο αντίπαλος.

Ο Μουρίνιο επειδή πιέστηκε ή επειδή έκρινε πως δεν είναι ώρα για να γίνει στόχος επιθέσεων παράταξε την ομάδα του όπως θα ήθελε ο Ντι Στέφανο και όσοι θέλουν να πιστεύουν πως η Ρεάλ μπορεί παίζοντας τη μπάλα της να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα. Το κακό γι' αυτόν όμως είναι πως δεν υπάρχει κανένας δρόμος που να του αυξάνει σε μεγάλο βαθμό τις πιθανότητες να χτυπήσει τη Μπαρτσελόνα. Ο άλλος δρόμος που είχε να χαράξει περιείχε πολλά ρίσκα και δεν του εξασφάλιζε την επιτυχία.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αλλά είναι πιθανόν αν ο αγώνας με τη Μπαρτσελόνα έκρινε τίτλο ο Μουρίνιο να εξαντλούσε όλες τις πιθανότητες για να κάνει την ομάδα του ανταγωνιστική. Αλλά δυστυχώς για τον ίδιο είναι δεδομένο πως οι σκέψεις του γύρω από το ποδόσφαιρο δεν φτάνουν. Η συζήτηση δηλαδή δεν μπορεί να πάει στο ότι η Ρεάλ πρέπει να δυναμώσει το κέντρο της. Σίγουρα ποδοσφαιρικά όταν ξέρεις πως ο αντίπαλος θα σου πάρει την κατοχή θα πρέπει να διαθέτεις ποδοσφαιριστές που θα κερδίσουν μάχες και θα κλέψουν χώρους. Ακόμα όμως και τον Εσιέν να φέρει ο Μουρίνιο στα καλά του και τον παντρέψει με τους Αλόνσο, Κεντίρα κανείς δεν πιστεύει πως αυτό φτάνει για να αντιμετωπίσεις τη Μπαρτσελόνα. Είναι δεδομένο πως οι Καταλανοί έχουν ξεφύγει. Τα δικά τους στάνταρτ είναι πολύ πιο πάνω όχι