Που θα βρω ένα… Μώραλη τώρα

Είναι από πολλές απόψεις ενδιαφέρουσα, η επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό, μετά το τέλος της φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Και με το συγνώμη απ’ όσους φίλους του Παναθηναϊκού, πιστεύουν διαβάζοντας την αρχή του άρθρου, ότι κάνω διάλλειμα από τα «δικά μας», αλλά θα καταλάβουν, ότι ουσιαστικά μόνο γι’ αυτά θα συζητήσουμε.

Να ξεκαθαρίσω κάτι αρχικά. Η αλήθεια είναι, πως από χθες το βράδυ, ζήλεψα πάρα πολλά πράγματα

από τον Ολυμπιακό. Από το… ξεκίνημα του αγώνα κιόλας. Για να μην… παρασυρθείτε σε λάθος κουβέντα, θα σας πω ότι δεν ζήλεψα, ούτε την εμφάνιση, ούτε το αποτέλεσμα. Έχω ζήσει τόσα πολλά με τον Παναθηναϊκό σ’ αυτό και σε ακόμα πιο ψηλό επίπεδο, που θα χρειασθούν πολλά χιλιόμετρα ευρωπαϊκής πορείας του Ολυμπιακού ακόμα, για να με κάνουν να… ζηλέψω. Άλλα ζήλεψα.

Και για να μπαίνουμε σιγά-σιγά στην ουσία της κουβέντας, το πρώτο πράγμα που ζήλεψα ήταν η… μετάδοση του αγώνα. Και για την ακρίβεια, το ύφος, το πάθος, τα σχόλια και τις παρεμβάσεις του Στέλιου Γιαννακόπουλου που σχολίαζε το παιχνίδι για λογαριασμό του MEGA.

Θα επανέλθω σ’ αυτό όμως, καθώς η επόμενη μέρα του αγώνα, ήταν απίστευτα καταλυτική για μένα και σε σχέση με τις συγκρίσεις σε ανάλογες περιπτώσεις. Αφορμή στάθηκε η ραδιοφωνική συνέντευξη του αντιπροέδρου του Ολυμπιακού του κυρίου Μώραλη στον ΣΕΝΤΡΑ, που άκουγα στο αυτοκίνητο καθώς πήγαινα στην δουλειά.

Κι εκεί πραγματικά, όχι απλά ζήλεψα, αλλά… μελαγχόλησα. Καθώς για μια ακόμα φορά διαπίστωσα το πόσο άνιση είναι η μάχη που προσπαθεί να δώσει χρόνια τώρα ο Παναθηναϊκός, ή έστω αν προτιμάτε, κάποιοι άνθρωποι και η ομάδα επί της ουσίας στον Παναθηναϊκό.
Και δεν αναφέρομαι εδώ στην όποια ικανότητα του Μόραλη, να μιλάει καλά ή να δείχνει με τον τρόπο που τοποθετείται ότι έχει γνώσεις, ήθος και επαγγελματισμό, συνολικά στην συμπεριφορά του. Αυτό για μένα ήταν γνωστό και πάντα το εκτιμούσα σον συγκεκριμένο. Αλλού ήταν η ουσία.
Στο ότι δηλαδή, από την αρχή μέχρι το τέλος της συνέντευξης, με κάθε φράση του, με κάθε αποστροφή αν θέλετε στις φράσεις του και με τις απαντήσεις ακόμα και σε δύσκολες ερωτήσεις, δεν μίλησε ούτε μια στιγμή σαν… Μώραλης, αλλά σαν… αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού.

Δεν προσπάθησε ούτε σε μια στιγμή, σε μια τέτοια μέρα μάλιστα, να εισπράξει, ένα κομματάκι έστω από την αίσθηση θριάμβου που υπήρχε στο στρατόπεδο της ομάδας του για την πάρτι του, αλλά ούτε και να γίνει αρεστός στον κόσμο με όσα είπε για την επόμενη μέρα και την συνέχεια του Ολυμπιακού. Με λίγα λόγια, δεν σήκωσε πόντο την προσωπική του μύτη. Δεν έβγαλε στην σέντρα άλλους για να καλύψει τον… τέτοιο του σε πιθανή «μη δημοφιλή» απάντηση για τον κόσμο. Αντιθέτως, από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο, λειτουργούσε μόνο για την ομάδα που εκπροσωπούσε και για την διοίκηση που υπηρετούσε.

Ε λοιπόν, λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό στον Παναθηναϊκό φίλοι μου δεν το έχουμε. Δεν το είχαμε και ποτέ άλλωστε. Στον Παναθηναϊκό, ο αντίστοιχος άνθρωπος την αντίστοιχη μέρα, πρώτα απ’ όλα θα φρόντιζε να αναδείξει την… προσ