Ψάξτε να βρείτε φάση

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κέρδισε και πάλι με 1-0, αλλά οποιαδήποτε απόπειρα να ιδωθεί και αυτό το παιχνίδι, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα που έληξαν με το ίδιο σκορ, θα είναι τουλάχιστο ατυχής από ποδοσφαιρική άποψη.

Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τα παιχνίδια κόντρα σε Κέρκυρα, Γιάννινα και Δράμα που έληξαν με το ίδιο σκορ, η νίκη με τον Ατρόμητο δεν είχε

το χαρακτήρα της «αγχωτικής νίκης» όπως οι προηγούμενες. Κι αν είχε μια δόση άγχους ή αγωνίας, αυτή ήταν για το αν θα βάλει γκολ και πότε ο Παναθηναϊκός και όχι για το αν δεχθεί που ήταν ο βασικός λόγος του άγχους στα προηγούμενα παιχνίδια.

Γυρίζοντας από το γήπεδο μετά το παιχνίδι, άκουσα και πάλι αρκετά σχόλια για το ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε αν και ήταν και πάλι μέτριος και διανύει περίοδο κοιλιάς στην απόδοσή του.

Λυπάμαι, αλλά για μια φορά θα διαφωνήσω. Ίσα-ίσα που συμβαίνει το αντίθετο. Ο Παναθηναϊκός δηλαδή, αρχίζει και ανεβάζει ρυθμό και ποιότητα στο παιχνίδι του και μάλιστα αρχίζει σιγά-σιγά να μεγαλώνει την χρονική διάρκεια καλής απόδοσης μέσα στο παιχνίδι.

Στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο λοιπόν, υπήρχαν για μένα… δύο παιχνίδια. Ένα μέχρι το 25’ και ένα μετά απ’ αυτό. Και την διαφορά σ’ αυτά τα δύο την έκανε ένα πράγμα.

Η συνύπαρξη από το 25΄ και μετά, του Σιμάο και του Βιτόλο στο χώρο του κέντρου.

Η μορφή του αγώνα, μιλάει από μόνη της γι’ αυτό.

Στο πρώτο εικοσιπεντάλεπτο, ο Ατρόμητος ξεκίναγε τις προσπάθειές του, ανενόχλητος πολύ ψηλά και στα δέκα περίπου μέτρα από την σέντρα του γηπέδου, καθώς κάπου εκεί ξεκίναγε το μαρκάρισμα του Παναθηναϊκού. Μαρκάρισμα μάλιστα, που στο διάστημα αυτό, το έκανε αποκλειστικά σχεδόν ο Σιμάο, που κι αυτός ανάμεσα από τέσσερις και πέντε αντιπάλους του, ήταν πρακτικά αδύνατο να ανταποκριθεί. Στο διάστημα αυτό, από την μια ο Ατρόμητος μετράει τις μοναδικές επικίνδυνες στιγμές που δημιούργησε, ενώ ο Παναθηναϊκός σχεδόν δεν πάτησε περιοχή.

Με την είσοδο του Βιτόλο το παιχνίδι άλλαξε και μάλιστα με εντυπωσιακά φανερό τρόπο. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε κοψίματα στην μεσαία γραμμή και σε συνδυασμό με το ότι ο Σαριέγκι είχε ανεβάσει τακτικά την άμυνα του Παναθηναϊκού περίπου στα δεκαπέντε μέτρα από την γραμμή της σέντρας. Κερδίζοντας έτσι δύο πράγματα. Και μέτρα προς την περιοχή του Ατρομήτου από την μια, αλλά και πολύ-πολύ κοντινές αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές του Παναθηναϊκού και αντίστοιχα στους μέσους και τους επιθετικούς του.

Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο άρχισε πια να δημιουργεί καταστάσεις στην περιοχή του Ατρομήτου, αλλά ταυτόχρονα, ο Ατρόμητος όχι απλά δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από την περιοχή του, αλλά στη κυριολεξία δεν κατάφερε να ξανακάνει φάση στην περιοχή του Παναθηναϊκού.

Μιλάμε ότι είχα χρόνια να το δω αυτό από τον Παναθηναϊκό. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο στο οποίο το δίδυμο Βιτόλο - Σιμάο οργίασε κυριολεκτικά και μάλιστα αρκετές φορές και σε δημιουργικό ρόλο (ειδικά ο Βιτόλο), ο Παναθηναϊκός δεν άφηνε τον Ατρόμητο να πάρει ανάσα. Και μιλάμε ότι το έκανε αυτό σε μια πραγματικά π