Σας... βουτάει ο Λέτο-οο....

Τελικά, είναι άξιο απορίας: πώς "βουτάει" κανείς στα... ψηλά; Ίσως κάποιος αρχιδιαιτητής να έχει την απάντηση, αλλά... ας την κρατήσει για το επόμενο σεμινάριο, αν είναι. Έως τότε, καλώς ή κακώς, ουδείς ασχολείται μαζί του τη στιγμή που για ένα ακόμη ματς ήταν αυτός ακριβώς ο... "βουτηχτής", ο οποίος, με δύο γκολ κι ένα κόρνερ-μισό γκολ έδωσε για μία ακόμη φορά στην ομάδα του τις λύσεις σε μια δύσκολη εξίσωση.

Διότι, πρέπει να το πούμε κι αυτό: αν ο Λέτο δεν είχε

τα κέφια που είχε χθες (και ο Καπίνο δεν βρισκόταν σε φόρμα και πάλι), ο Παναθηναϊκός δεν αποκλείεται στο τέλος του αγώνα με τον Αστέρα να θύμιζε μια ποδοσφαιρική εκδοχή του γεφυριού της Άρτας: ό,τι ολημερίς χτιζόταν μπροστά, να γκρεμιζόταν πίσω και μάλιστα.... άνετα!

Με τον Τσιώλη να παρατάσσει πανέξυπνα την αρκαδική ομάδα έτσι ώστε, μέσω του 4-1-4-1 όλη η πίεσή της να ασκείται κατευθείαν στην άμυνα του Παναθηναϊκού ακόμη και με μια μπροστινή μπαλιά, οι "πράσινοι" ευτύχησαν μεν να προηγηθούν με το γρήγορο γκολ του Λέτο, όμως, στη συνέχεια, ο Αργεντινός... έμεινε μόνος του να παλεύει μπροστά και με τον Κλέιτον και τον Κουίνσι σε πολύ μέτρια (έως κακή) βραδιά η παρουσία του Αστέρα, άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο έντονη και επικίνδυνη.

Με την άμυνα των "πρασίνων" να έχει το λάθος και τη αδράνεια ψωμοτύρι, χρειάστηκε εκεί η εξαιρετική αντίδραση του Καπίνο, τα δοκάρια και λίγη τύχη για να παραμείνει το 1-0.

Αφού παρέμεινε, στο δεύτερο ημίχρονο -και ειδικά μετά τις αλλαγές- η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει φανερά προς το μέρος του Παναθηναϊκού, όμως και τότε η συμβολή του Λέτο ώστε να μη γίνει "θρίλερ" το παιχνίδι ήταν καθοριστική.

Τέλος καλό, όλα καλά για τους "πράσινους" θα έλεγε μια πρόχειρη ανάγνωση και, πράγματι, έτσι είναι -σε πρόχειρη ανάγνωση, επαναλαμβάνω. Διότι μια πιο βαθιά ανάλυση, όλα ρόδινα δεν θα τα έβγαζε.

Αυτό είναι της... επόμενης μέρας υπόθεση, όμως.

Προς το παρόν, η νίκη είναι ό,τι πρέπει να πάει στην άκρη ως κρατούμενο και τα υπόλοιπα περισσεύουν...