Τα 13 χρόνια με τον «Ζοτς»

Στα χρόνια που ασχολούμαι με το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού έτυχε να γνωρίσω έναν προς έναν τους προπονητές και να σχηματίσω προσωπική άποψη.

Ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς ήταν ένας τζέντλεμαν με όλη τη σημασία της λέξεως. Κύριος με το “κάπα” κεφαλαίο. Εξαιρετικός σε ό,τι είχε να κάνει με τη δημιουργία μιάς μεγάλης ομάδας, ιδανικός για τζένεραλ μάνατζερ ή για Τεχνικός Διευθυντής κατά την άποψή μου. Κατάφερε να βάλει σε άλλο πλαίσιο τον Παύλο Γιαννακόπουλο, πείθοντάς τον κατ' αρχήν ότι για να φτιάξει μεγάλη

ομάδα πρέπει να έχει ως βάση ένα μεγάλο γήπεδο και όχι τη Λεωφόρο. Δέχθηκε ανελέητο “πόλεμο” αλλά έφυγε σαν κύριος.

Ο Κώστας Πολίτης είναι προπονητής παλαιάς κοπής αλλά με σύγχρονη σκέψη αν κι απόλυτος- ως εκεί που δεν πάει άλλο- στη λειτουργία του. Ουσιαστικά του “στοίχισε” το θέμα με τον Γκάλη.

Με τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα ακριβώς επειδή ουδέποτε μου έδωσε την αίσθηση ότι είχε φιλοδοξία να μείνει και να “χτίσει” στον Παναθηναϊκό. Περισσότερο μου φαινόταν ως ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να “προφυλαχθεί” από... αόρατους εχθρούς και συνωμοσίες και ζαλιζόταν από τα ύψη. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτή ήταν η άποψή μου και γι' αυτό ουδέποτε επεδίωξα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν.

Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν ένας προπονητής με περγαμηνές και ιδιαίτερη φιλοσοφία, όπως και συμπεριφορά. Ουσιαστικά η αλαζονεία του τον έκανε αντιπαθή ακριβώς επειδή έβλεπε τους πάντες αφ' υψηλού. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, το αντίθετο. Πολύ “κλειστός” κι εγωκεντρικός που πίστευε ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον ίδιο. Δεν μπορώ να πω ότι τον χώνεψα και ιδιαίτερα δεν μπορώ όμως να κρύψω ότι και ο ίδιος δέχθηκε “ανελέητο πόλεμο” από το σύνολο των τότε ΜΜΕ.

Στο πρόσωπο του Λευτέρη Σούμποτιτς διαπίστωσα έναν ευφυέστατο άνθρωπο. Κατάφερε να “πολεμήσει” ορισμένες ασθένειες που κουβαλούσε η ομάδα έστω κι αν επέλεξε έναν άκομψο τρόπο. Πολλές φορές- κι αυτό τον “έφαγε”- έφτασε στα άκρα επιλέγοντας το δρόμο της ανακάλυψης... αόρατων εχθρών αλλά και συνωμοσιών σε βάρος της... ίδιας της ομάδας!

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν μιά διαφορετική περίπτωση. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε έμεινε και 13 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν ένας άνθρωπος που με “κέρδισε” με τη συμπεριφορά του, όπως και τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Δεν είπα, λοιπόν, κάτι πρωτότυπο.

Δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να πω ότι “είμαστε φίλοι”. Θεωρώ πολύ βαριά τη λέξη “φίλος”. Όμως υπήρχε μιά αμοιβαία σχέση σεβασμού κι εκτίμησης που από την πλευρά μου τουλάχιστον δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Όταν ήρθε ο “Ζοτς” στον Παναθηναϊκό ήμουν 28 ετών και τώρα είμαι 41... Είναι σα να... μεγάλωσα δίπλα του, λες κι ενηλικιώθηκα από κάθε άποψη.

Το πρώτο που ζήλεψα στον Ομπράντοβιτς ήταν η ευφυϊα του. Ο άνθρωπος είναι... σπίρτο, παίρνει φωτιά το μυαλό του και λειτουργεί σε... κλάσμα δευτερολέπτου.

Δεύτερον, είναι ένας άνθρωπος που σέβεται, πέρα από τους φίλους και συνεργάτες του, τους παίκτες του και τον κόσμο της ομάδας, ακόμα και τον αντίπαλο. Κι αυτό