Τα μάτια που… βλέπονται, λησμονιούνται πιο δύσκολα!

Τελικά, θα γίνει ή δεν θα γίνει η πρόταση του πρίγκιπα, αφότου την Τετάρτη θα αποδειχθεί (καλώς εχόντων) ότι χρήμα υπάρχει και μάλιστα άφθονο; Τελικά, είναι η διοίκηση του Παναθηναϊκού που βάζει εμπόδια στον εκπρόσωπο του πρίγκιπα (ή, τέλος πάντων, προσπαθεί να τον απαξιώσει); Ή ο ίδιος ο Τσάκας, με τη larger than life συμπεριφορά του και την υπερ-επικοινωνιακή του τακτική απλώς αντιμετωπίζει όσα οποιοσδήποτε άνθρωπος λέει τόσα πράγματα για ένα τόσο

Τελικά, με το χέρι στην καρδιά, πείτε μου: από τις 30.000 ανθρώπων που βρέθηκαν προχθές στο παγωμένο ΟΑΚΑ για ματς με τον ΟΦΗ, πόσοι στ’ αλήθεια είχαν ή έχουν ή θα έχουν και αύριο στο μυαλό τους ως πλέον σημαντικές τις απαντήσεις σ’ αυτές τις απορίες; Νομίζω κανείς. Και δεν το λέω σχολιαστικά αυτό. Το λέω ως διαπίστωση.

Διότι δεν θεωρώ ότι υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που να μην ενδιαφέρεται κατά βάθος για το τι θα απογίνει με το ιδιοκτησιακό της ομάδας. Εν τω μεταξύ όμως, όπως και ο φίλος κάθε ομάδας, «ζεσταίνεται» ή «κρυώνει», ανάλογα με το τι είδους μπάλα βλέπει στο γήπεδο. Βλέπετε, όπως τα πολλά λεφτά δεν κάνουν από μόνα τους τις ομάδες, έτσι και τα λιγότερα δεν τις… διαλύουν εξ ορισμού! Το αντίθετο!

Οι ομάδες «σοκάρονται» πολύ περισσότερο όταν τίποτε δεν τους βγαίνει στο γήπεδο και πολύ λιγότερο όταν υπάρχει θέμα ιδιοκτησίας. Και αντίστοιχα, πολύ περισσότερο αναπτερώνεται το ηθικό τους όταν στο γήπεδο τα πάνε καλά, παρά αν ένας… οικονομικός έλεγχος ολοκληρωθεί γρήγορα ή πιο αργά και η ώρα της υλοποίησης κάποιων υποσχέσεων πλησιάζει ή όχι.

Και υπό αυτή την έννοια, το έγραψα και μετά το ματς, πραγματικά μεγάλος πρωταγωνιστής του αγώνα με τον ΟΦΗ ήταν ο κόσμος στις κερκίδες. Και επειδή (χίλιες φορές το έχουμε τονίσει) δεν υπάρχει υποκατάστατο για την υποστήριξή του και επειδή δείχνει, για μία ακόμη φορά, ορθό κριτήριο και ορθότατη στάση –στάση που μπορεί να αποτελέσει «φάρο» για όλους σε εποχές δύσκολες και ταραγμένες.

Βλέπετε, η αλήθεια είναι ότι όσος επαγγελματισμός κι αν επικρατεί στα αποδυτήρια και όσο καλός και δίκαιος και απροκατάληπτος και σοβαρός κι αν είναι ένας προπονητής, τίποτε δεν υποκαθιστά τον κόσμο ούτε σ’ αυτόν τον τομέα: του να αισθάνεται ένας ποδοσφαιριστής ότι παίζει σε (και για) πραγματικά μεγάλη ομάδα! Ομάδα με κόσμο που θα σταθεί πλάι του και θα ανταμείψει την προσπάθειά του και, άρα, θα δικαιώσει τη δουλειά και τους κόπους του μ’ έναν τρόπο που, ακόμη και στην εποχή μας έχει πιο μεγάλη σημασία από το χρήμα.

Και, μ’ αυτά ειπωμένα, έχω την εντύπωση ότι το προχθεσινό (που φυσικά βοηθήθηκε ιδιαίτερα από την ορθή απόφαση για 10 ευρώ εισιτήριο) αποτελεί μια υπενθύμιση… και για τον ίδιο τον κόσμο. Που με όλα όσα συμβαίνουν δεν θα ήταν δύσκολο να μπερδευτεί κι εκείνος και να ξεχάσει ότι η σχέση με την ομάδα μας είναι, κάπου, ερωτική κ