Θα υπήρχε συναίνεση σε… ποδοσφαιρικό πρωθυπουργό;

Το ντέρμπι αργεί, αγωνιστικές ειδήσεις από μια ομάδα στην οποία Καραγκούνης, Κατσουράνης, Καπίνο, Σπυρόπουλος, Κουίνσι και Καντέ απουσιάζουν λόγω Εθνικών και άλλοι επτά παίκτες έκαναν χθες ατομικό πρόγραμμα πρακτικώς δεν βγαίνουν, το θέμα της οργής του Τσάκα για το δημοσίευμα που τον θέλει να εξυπηρετεί συμφέροντα Βαρδινογιάννη ή θα έχει ή δεν θα έχει νομική προέκταση και τότε θα αποκτήσει (ή όχι) κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον,

Απομένει ένας… παραλληλισμός που, στις μέρες μας, έχει ενδιαφέρον. Και υποθέτω, φαντάζεστε ποιον εννοώ: με το χώρο της πολιτικής να… ευχόταν πλέον να τον «κατηγορούσαν», όπως κάποτε, ότι «ποδοσφαιροποιείται», η απορία είναι αυτή: άραγε, ένας ποδοσφαιρικός «πρωθυπουργός» θα έβγαινε πιο εύκολα απ’ ότι αυτός που… εγκυμονείται τόσες μέρες για την «μεταβατική» κυβέρνηση;

Λέω: υποτιθέσθω ότι… ΟΥΕΦΑ και «Διεθνές Ποδοσφαιρικό Ταμείο» (ΔΠΤ) παρεμβαίνουν κάποια στιγμή και λένε: μάγκες, το έχετε κάνει ρόιδο το πράγμα. Για να υπάρχετε και αύριο, πρέπει να υπογράψουμε ένα μνημόνιο με συγκεκριμένα μέτρα που θα πάρετε στο εξής και για το οποίο απαιτούμε δέσμευση και από τα δύο μεγάλα «κόμματά» σας: Πράσινους και Κόκκινους.

Τι λέτε λοιπόν; Σε τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να βρεθεί πεδίο συνεννόησης μεταξύ των δύο τέτοιο που να οδηγούσε σε «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» άμεσα, εύκολα και με ελπίδα ότι θα μπορέσει να εφαρμόσει «σκληρά μέτρα»; Όπως, π.χ., το «ξήλωμα» κάθε είδους «ημετέρων» (ένθεν κακείθεν) από διάφορα πόστα και την αντικατάστασή τους από ουδέτερους-άφθαρτους;

Όπως π.χ. την πλήρη –και αυστηρή- εφαρμογή της πλήρους έννοιας «ισονομία» εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων; Την επάνδρωση της διαιτησίας με πρόσωπα τέτοιας και μόνο λογικής και πρακτικής; Τη θεσμική περιχαράκωση του χώρου με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνει ελκυστικός (ή έστω, όχι απαγορευτικός) για επενδύσεις; Την εφαρμογή μιας σειράς αποφάσεων που δεν θα ήταν «οριζόντιας λογικής» (που είναι και του συρμού ως έκφραση), αλλά θα είχαν στόχο μια, κατ’ αναλογίαν, «κοινωνική πολιτική», για να μη γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι –και χωρίς στον ήλιο μοίρα;

Έχω την εντύπωση ότι το όλο πράγμα παραπέμπει σ’ έναν αυτοσαρκαστικό αφορισμό που χρόνια τώρα λένε οι Γάλλοι για τη δική τους χώρα: «Γιατί ο Χριστός δεν θα μπορούσε να γεννηθεί στη Γαλλία;», αναρωτιούνται. Και απαντούν: «Επειδή, ακόμη κι αν βρίσκαμε τρεις σοφούς (σ.σ.: μάγους), πού θα βρίσκαμε παρθένα»;

Θέλω να πω: φυσικά και ΔΕΝ θα γινόταν εύκολα –και πάντως όχι ευκολότερα- απ’ το να βρεθεί πρωθυπουργός (της χώρας), το να βρεθεί πρωθυπουργός (του ποδοσφαίρου) που θα εγγυάτο με συναίνεση την εφαρμογή τέτοιου είδους μέτρων. Και ο λόγος δεν έχει να κάνει (μόνο) με την πολιτική, ούτε (μόνο) με το ποδόσφαιρο. Έχει να κάνει (μόνο) με το ότι, εδώ και πολλά χρόνια… δεν έχουμε πλέον μέτρο. Ούτε καν… χείριστο –πόσο μάλλον άριστο.

Και το λέω επειδή και αυτό το θέμα (που, πιθανόν θα συνεχίσουμε και αύριο) έχει πάντα να κάνει ΚΑΙ με τα