Το παραμύθι του Ανρί

Η μεγάλη επιστροφή ήταν γεγονός. Μετά από μερικές εβδομάδες προπονήσεων με τους Μπουλς, ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο NBA στα 32 του, μετά από ενάμιση χρόνο ως παίκτης του μπέιζμπολ.

Ο Στιβ Κερ, που είχε έρθει στο Σικάγο στο διάστημα που ο Μάικλ ήταν απών, είχε άγχος κι απορίες πριν από την πρώτη αναμέτρηση, εναντίον των Ιντιάνα Πέισερς. «Και τι θα κάνει ο κόουτς», ρώτησε τον Τζον Πάξον, που ήταν πλέον μέλος του προπονητικού τιμ, «θα τον ξεκινήσει βασικό;». «Υπάρχει

ένας γενικός κανόνας», απάντησε ο Πάξον. «Όταν έχεις το δικό σου άγαλμα έξω από το στάδιο, δεν μπαίνεις ως αλλαγή».

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ, κι ο Ανρί δεν είναι Τζόρνταν. Έτσι, στην επιστροφή του στο Λονδίνο, στην Πρέμιερ Λιγκ και στην Άρσεναλ, ο Γάλλος δεν ξεκίνησε στην πρώτη ενδεκάδα, παρότι έχει κι αυτός το δικό του άγαλμα έξω από το στάδιο. Όμως, τα πιτσιρίκια τα βρήκαν σκούρα απέναντι στη Λιντς κι έτσι, όταν ο Ανρί μπήκε στο ματς στο δεύτερο ημίχρονο, το παιχνίδι ήταν στο ανοικτό 0-0. Τέλεια συγκυρία για να ζήσουμε μια μεγάλη στιγμή, ένα παραμύθι. Πριν φτάσουμε σ’αυτό, θα κάνουμε πρώτα μια παράκαμψη.

Η επιστροφή του Ανρί στην Άρσεναλ μοιάζει περισσότερο με το δεύτερο come-back του Τζόρνταν, παρά το πρώτο. Το 1995 ο Air ήταν ακόμα 32 κι όταν τον ρώτησαν αν είναι ακόμα όσο καλός ήταν, η απάντηση ήταν «είμαι καλύτερος». Ήταν και, παρότι δεν το απέδειξε την πρώτη χρονιά, φρόντισε να το κάνει εμφατικά στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, με το δεύτερο three-peat και δύο ακόμα τίτλους MVP.

Η δεύτερη επιστροφή, αυτή του 2001 ήταν αυτή που σήκωσε φρύδια και ξεκίνησε συζητήσεις, όχι μόνο εξαιτίας της αλλαγής ομάδας, αλλά κυρίως λόγω του φόβου. «Θα χαλάσει τον μύθο του, θα γρατζουνίσει την τέλεια εικόνα του και τον κινηματογραφικό τρόπο που τελείωσε την καριέρα του το 1998, σε λίγο θα γίνει 39 χρόνων, δεν θα είναι ο ίδιος, δεν μπορεί». Αυτές ήταν οι σκέψεις και τις είχαν ακόμα κι αυτοί που λαχταρούσαν να τον δουν να παίζει και πάλι.

Σύμφωνοι, ο Ανρί δεν είναι στα 39, ούτε επέστρεψε μετά από τρία ολόκληρα χρόνια απραξίας. Όμως, μαζί με τη χαρά και την προσμονή, η επιστροφή του προκάλεσε κι αυτή παρόμοια σχόλια, γι’ αυτό και μοιάζει με την δεύτερη του Τζόρνταν. «Δεν μπορεί πια να κάνει την διαφορά, άλλο Αμερική, άλλο Πρέμιερ Λιγκ, θα χαλάσει την εικόνα του, δεν θα είναι ο παιχταράς που θυμόμαστε».

Φόβος. Ο οπαδός που χαίρεται που ο Ήρωας επιστρέφει, αλλά μέσα του τρέμει. Δεν θέλει να δει αργό αυτόν που θυμάται ως γρήγορο, δεν θέλει να δει αδύναμο τον δυνατό, διστακτικό τον θαρραλέο, χαμένο τον νικητή. Γι’αυτό και τους φωνάζουμε να σταματήσουν, όταν βλέπουμε πως πια «δεν τόχουν», γι’ αυτό και εκφράζουμε ανησυχίες όταν επιχειρούν τέτοιες παράτολμες «επιστροφές».

Γιατί φοβόμαστε. Κι ο φόβος είναι τόσο δυνατός, που αμελούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Επικεντρώνουμε τόσο τη σκέψη στο πόσο φοβόμαστε εμείς την πιθανή αποτυχία τους, που δεν αναλογιζόμαστε πόσο θα έπρεπε να την φοβούνται οι ίδιοι. Λέμε «δεν θα τ’αντέξω να τον δω να σέρν