Τώρα χρειάζεται διαχείριση

Ας δούμε τα πράγματα λίγο ψύχραιμα. Μπορεί το κύπελλο Ελλάδας να μην έχει τη «λάμψη» του τροπαίου που κατακτά ο πρωταθλητής αλλά δεν παύει να είναι τίτλος. Αυτό είναι το πρώτο που οφείλω να επισημάνω καθώς δεν μ' αρέσουν οι «μηδενιστές».

Απ' εκεί και πέρα όμως, το κύπελλο δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον πρώτο τίτλο της χρονιάς, άρα δε «σταματά» καμία δραστηριότητα μετά από τον τελικό. Αντιθέτως οι υποχρεώσεις που ακολουθούν είναι πολύ κρίσιμες.

Για τον κυπελλούχο Παναθηναϊκό όπως και για τον φιναλίστ Ολυμπιακό, υπάρχει άμεση υποχρέωση στα πλέι οφ της Euroleague. Αυτό σημαίνει ότι σύντομα οφείλουν αμφότεροι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και να συγκεντρωθούν στις άμεσες υποχρεώσεις τους. Εισιτήριο για το φάιναλ φορ κρίνεται, για να μην ξεχνιόμαστε.

Όπως επίσης σε λίγο καιρό θα ανταμώσουν εκ νέου για τη διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλητή Ελλάδας. Κι εκεί δεν θα έχουμε να κάνουμε με ένα ματς αλλά με σειρά αγώνων όπου θα φανεί ποιά ομάδα είναι περισσότερο έτοιμη κι ανθεκτική.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τον τροπαιούχο Παναθηναϊκό είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η «χημεία» της ομάδας αλλά και η νοοτροπία της. Το να παίζει σε κάθε τελικό- αν και δεν της λείπουν οι τίτλοι- λες και πρόκειται για τον τελευταίο αγώνα της ιστορίας της είναι κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό. Το να βρίσκει τον τρόπο να «ξεκλειδώνει» δύσκολες καταστάσεις και συνήθως να παίρνει το αποτέλεσμα που επιθυμεί είναι επίσης κάτι σπουδαίο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, κάτι που έχει τονίσει και ο Ομπράντοβιτς, ότι η φετινή χρονιά είναι περίεργη. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει εκφράσει την πρόθεση ν' αποχωρήσει το καλοκαίρι. Η παρουσία του Θανάση Γιαννακόπουλου στο βάθρο για την απονομή, έχει όμως συμβολικό χαρακτήρα: Η οικογένεια θα βρίσκεται ΠΑΝΤΑ κοντά στον Παναθηναϊκό κι όπως εξασφάλισε τη «χρυσή ιστορία» έτσι θα εξασφαλίσει και το καλύτερο για το μέλλον. Φέτος, από τη στιγμή που αποφάσισαν να παραμείνουν ως το τέλος της σεζόν, θα είναι πάντα εκεί, κοντά στον προπονητή και στους παίκτες.

Αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή του κατάσταση στον τελικό. Μπορεί ο Ομπράντοβιτς να είχε και τους 12 «βασικούς» στη διάθεσή του αλλά ήταν εμφανές ότι οι τρεις (Βουγιούκας, Μπατίστ και κυρίως Περπέρογλου) δεν είχαν κάνει την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Λογικό... Ο Βουγιούκας είχε χάσει αρκετές ημέρες και με μία προπόνηση έπαιξε κόντρα στη Μαρούσι. Ο Μπατίστ και ο Περπέρογλου έπαιξαν στον τελικό με μόλις δύο προπονήσεις.

Παρόλ’ αυτά βρήκε τον τρόπο να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του και στο ρυθμό του στο τέλος. Να «ξεπεράσει» το -13 και το «νεκρό διάστημα» από το 15' ως το 28' και χάρη στην προσωπικότητα (ατομικά και ομαδικά) που διαθέτει, μέσα από την άμυνά του να πάρει την απαιτούμενη ενέργεια και να βρει τις λύσεις. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ήταν εκείνος που μέσα από την «τρέλα» του έδωσε το «κάτι παραπάνω», το «απρόβλεπτο» που χρειαζόταν η ομάδα του για να πάρει τα πάνω της και να αντιδράσει στο -13 αλλά και στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακ