Αφιερωμένο στον Ταμία του συνδέσμου φίλων της ΑΕΚ Καισαριανής της δεκαετίας του ’60

Συνηθίζουμε να μένουμε στο αποτέλεσμα, στην τελική εικόνα. Παραλείποντας να γυρίζουμε πίσω στο χρόνο και στα γεγονότα που προηγήθηκαν. Ώστε να αναλύσουμε, να αξιολογήσουμε το πως και γιατί. Να μάθουμε, να διορθώσουμε..Παρακολουθούμε ένα παιχνίδι και εύκολα κατηγορούμε για παράδειγμα τον τερματοφύλακα που δέχθηκε το γκολ, και εκεί σταματούν όλα: το ότι προηγήθηκαν αρκετές φάσεις έως ότου να φτάσει η μπάλα στην περιοχή και να μπορέσει τελικά ο

Κατηγορούμε εύκολα τους διαιτητές για ένα πέναλτυ -τους επόπτες για ένα οφ-σάιντ που είδαν ή δεν είδαν: ακόμη και στις ακραίες περιπτώσεις που το ανθρώπινο λάθος (φυσικά και είναι όχι απλά ενδεχόμενο του αγώνα-αλλά της ίδιας της ζωής) είναι εσκεμμένο, πάλι είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για να αποποιηθεί το σύνολο τη δική του ευθύνη. Θυμίζει το περιστατικό σε τελικό αιωνίων αντιπάλων της δεκαετίας του 80′...παίκτης (σπουδαίος γκολτζής και προπονητής σήμερα) που η ομάδα του χάνει στο ημίχρονο, διακόπτει τον προπονητή του την ώρα που αυτός προσπαθεί με τις οδηγίες του να διορθώσει τα »στραβά» που παρατήρησε ώστε να γυρίσει την κατάσταση. Λέγοντας του αυτό που μας χαρακτηρίζει ως στάση ζωής και φιλοσοφίας: »Κόουτς, δεν κλεινόμαστε όλοι στην άμυνα, να τελειώσει το ματς 1-0 (εις βάρος μας), και να πούμε ότι έφταιγε ο διαιτητής;

Το ποδόσφαιρο μας εκφράζει αυτό συμβαίνει στην κοινωνία γενικότερα: και χαρακτηρίζεται από τις ίδιες παιδικές ασθένειες, κι από τα πιο βαριά περιστατικά ενίοτε. Ένα τέτοιο κλασικό σύμπτωμα παθογένειας παρακολουθούμε και στην περίπτωση μίας αληθινά ιστορικής ομάδας, τόσο ως προς τους λόγους και τον τρόπο της ίδρυσης της, όσο και του ιδιαίτερου χαρακτήρα των εμβλημάτων, του κόσμου της και της συμπεριφοράς της στα 89 χρόνια που λειτουργεί: της μεγάλης Α.Ε.Κ...Πόσο πίσω να γυρίσουμε το χρόνο; όχι πολύ, οκτώ χρόνια πριν...η Α.Ε.Κ κάνει τα πρώτα της βήματα μετά από μία δύσκολη περίοδο που έφτασε ξανά σε παρόμοιο με τις μέρες μας σημείο καταστροφής. Έχει μόλις όμως αποφύγει την πτώχευση, λειτουργεί σε υγιείς βάσεις, τα χρέη έχουν μπει σε μία τάξη, έχοντας επιτύχει να αφαιρέσει το βάρος τεράστιου ποσού με χαριστικού τύπου νόμο. Εξαιρετικές συνθήκες για μία ομάδα που τείνουν να γίνουν ιδανικές όταν φτάνει κοντά στο θαύμα: με νίκη επί του Ιωνικού (που έχει προπονητή τότε..τον πρώτο της φετινό κ. Βλάχο) στην έδρα της, κατακτά σχεδόν το πρωτάθλημα. Πως διαχειρίζεται το παιχνίδι αυτό; »ντύνοντας» τον κόσμο με μαύρα φανελάκια μέσω του επίσημου περιοδικού της (μοιράζοντας το και έξω από το γήπεδο),που έχουν την στάμπα: »ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ».

Και δεν πήγε όντως. Έχασε! Το μήνυμα-που χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει με χιουμοριστική διάθεση τις πρώτες ταπεινές, ρεαλιστικές τότε δηλώσεις της χρονιάς-έδωσαν τον ξεκάθαρο στόχο. Έδειξαν τον δρόμο. Εκείνο το απόγευμα του Απρίλη που ένας οπαδός της έχασε τη ζωή του και άλλοι δύο κινδύνευσαν άμεσα γιατί δεν άντεξε η καρδιά τους το πόσο κοντά έφτασε η αγαπημένη τους ομάδα στον τίτλο...

Δύο χρόνια αργότερα οι κιτρινόμαυροι συντρίβουν τον μόνιμο πρωταθλητή, έχοντας αλλάξει το προηγούμενο »ταπεινό» πλάνο και από τα νέα παιδιά και τη λογική διαχείριση, έχει πλέον φτασμένους και παγκόσμιας εμβέλειας ακόμα ποδοσφαιριστές στις τάξεις της...δύο μήνες πριν και μετά από την ήττα της μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο από τον Πανιώνιο ( προπονητής ο κ.Λίνεν, δεύτερος προπονητής της αυτή τη χρονιά!) , η πρωτοπόρος Α.Ε.Κ αφού πρώτα φτάνει στα όρια της διάλυσης μετά τις δηλώσεις του προέδρου της περί αποχώρησης από το ποδόσφαιρο κλπ. βρίσκει την λύση και απολύει τον προπονητή που την ίδια χρονιά έχει »δέσει» με ηγεμονικό συμβόλαιο-πληρώνοντας αργότερα μία τεράστια αποζημίωση...αλλά ούτε και τον προπονητή που την οδήγησε στην πρώτη θέση κράτησε για την επόμενη χρονιά, ενδιάμεσα πάντως κι αφού έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στο γήπεδο, το χάνει »στα χαρτιά»-το πως και γιατί το γνωρίζουν όλοι- και ακολουθεί άλλο ένα δείγμα αυτοκτονικής διάθεσης: αρνείται αρχικά και στη συνέχεια απλά συμμετέχει στην διαδικασία των play-off χάνοντας την συμμετοχή της στα προκριματικά του champions league με ότι αυτό συνεπάγεται....γνωρίζοντας μάλιστα συντριβές από τους αντιπάλους της (σε ένδειξη διαμαρτυρίας !)...

Μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, ο οργανισμός αυτού του συλλόγου πέρα από τα πολλά και τραγικά λάθη που διέπραξε και που δεν έγιναν ποτέ μαθήματα, είχε λάβει ήδη τα πρώτα σημάδια για την εικόνα που της επιφύλασσε το μέλλον, όπως το βίωσε τις πρώτες στιγμές μετά το αυτογκόλ του άτυχου Μπουγαίδη:

Στο Περιστέρι όταν με τα επεισόδια των οπαδών της τότε- παρά την απαγόρευση και την επίσημη προτροπή για μη παρουσία στο γήπεδο-ήρθε η διάσπαση του κόσμου της. Η αρχή του τέλους μιας πορείας σε υγιείς βάσεις.
όταν στην Καλλιθέα η εικόνα ενός ανθρώπου σύμβολο για την Α.Ε.Κ, που λυντσάρεται κάνει το γύρο του κόσμου.
όταν στην κατάκτηση του τελευταίου τίτλου της δεν δόθηκε το δικαίωμα της χαράς, των πανηγυρισμών, και της δικαίωσης. Πρώτα στους πρωταγωνιστές, ποδοσφαιριστές, προπονητές, στελέχη. Ούτε φυσικά στον κόσμο που δίψαγε να ζήσει κι αυτός μία γιορτή μετά από χρόνια ( πατεράδες που είχαν πάρει τα παιδιά τους με καμάρι για να δουν με τα μάτια τους όσα οι ίδιοι έζησαν και να τα φέρουν πιο κοντά στην ομάδα βιώνοντας ένα τίτλο, έφυγαν δακρυσμένοι από το γήπεδο-όχι μόνο από τα δακρυγόνα).Και φτάνουμε στην φετινή χρονιά. Όπου ο σύλλογος της Ένωσης αγνοεί βασικούς κανόνες της φύσης:

Δεν υπάρχει οργανισμός-όποιου είδους, τύπου, σε ατομικό, ομαδικό επίπεδο που να επιβιώνει και να προοδεύει: εάν δεν έχει καθορισμένο στόχο. Η Α.Ε.Κ της περιόδου 2012-2013 ξεκίνησε με την προοπτική του »όπου βγει». Τίποτα στην ζωή δεν μένει στάσιμο-τα πάντα αλλάζουν. Κι όποιος έχει τη δυνατότητα και τα χαρακτηριστικά της προσαρμογής επίσης επιβιώνει: όταν μία ομάδα που έμαθε να πρωταγωνιστεί και στην χειρότερη περίπτωση να διεκδικεί ευρωπαϊκή έξοδο, έφτασε στο σημείο που θα έπρεπε να οργανώσει ένα σύνολο που θα μάχεται στην ουσία για τη σωτηρία, της έλειψε αυτός ακριβώς ο οδηγός επιβίωσης.

Θυμίζοντας γηραιά κυρία που το μόνο που της απέμεινε είναι τα άλμπουμ, οι αναμνήσεις, και η νοσταλγία για τους περασμένους ένδοξους καιρούς, συνέχισε στον ίδιο καταστροφικό δρόμο.

Απέλυσε από τις πρώτες αγωνιστικές τον προπονητή που προετοίμασε την ομάδα, μία ομάδα με νεαρούς παίκτες-οι περισσότεροι από τους οποίους αγωνίστηκαν για πρώτη φορά σε υψηλό επίπεδο- ζήτημα αν οι μισοί είχαν καν »προϋπηρεσία» σε φυσικό χλοοτάπητα...
Σχηματίσθηκε ρόστερ χωρίς ουσιαστικό προσανατολισμό ως προς την τακτική φιλοσοφία και συμπεριφορά.
Προσέλαβε προπονητή που ουδέποτε στήριξε ουσιαστικά-το χαρακτηριστικό -νεοελληνικού τύπου- περιστατικό όπου ο προπονητής (βάλτε δάσκαλο, καθηγητή, γονέα, ή όποιο παράδειγμα της αρεσκείας σας) προσπαθεί ως παιδαγωγός στην συγκεκριμένη περίπτωση να επαναφέρει στην τάξη δύο νεαρούς ποδοσφαιριστές του και το αποτέλεσμα είναι να ζητούνται εξηγήσεις...από τον προπονητή (!) μετά τα παράπονα των μάνατζερ των παικτών είναι σπουδαίο μάθημα του πως χάνεις στελέχη και πως μπορούν να καταστραφούν καριέρες (ο ένας από τους δύο ήταν ο Κατίδης) ....
Απέλυσε και αυτόν τον προπονητή παραμονή του »τελικού παραμονής» της ομάδας μεταθέτοντας όλες τις ευθύνες της προδιαγεγραμμένης πορείας στον άνθρωπο που βιώνοντας τον δικό του Γολγοθά την έφερε έστω στο σημείο να διεκδικεί τη σωτηρία της και να την καταφέρνει με μία μόνο νίκη στην έδρα της. Μοιράζοντας παράλληλα το βάρος για τον δυσκολότερο αγώνα ίσως της ιστορίας της σε παιδιά χωρίς εμπειρίες και έναν προπονητή με παραστάσεις σπουδαίου »ποδοσφαιράνθρωπου»: αλλά που καθοδηγούσε για πρώτη φορά παιχνίδι ομάδας από τον πάγκο!
Τα τελευταία παιχνίδια »φώναζαν» πως η αυτή η Α.Ε.Κ δεν θα τα καταφέρει...μετά την αγχωτική και τυχερή ίσως νίκη με την καλή εκείνη την ημέρα Βέροια, η Α.Ε.Κ δεν σκόραρε ξανά...κι έφτασε στον τελικό με μία ακόμα πρωτοφανή διαχείριση ενός τέτοιου γεγονότος: μέσα στα τόσα σενάρια που κυκλοφορούσαν κυκλοφόρησε και αυτό, από την επίσημη πλευρά της , που έλεγε πως αν δεν κερδίσει, με 2-0 μάλιστα θα υποβιβαζόταν. Το γιατί τότε ζητάει πλέον να χάσει...στο παιχνίδι που έχανε...για να κερδίσει πάλι την επόμενη αγωνιστική ώστε να μείνει στην κατηγορία είναι ένα θέμα που πρέπει συγκεκριμένης ειδικότητας γιατρός να επιληφθεί...Πόσο περισσότερο όταν ως οργανισμός κυνηγά πάλι φαντάσματα, αναζητά αόρατους εχθρούς, που την οδήγησαν στο τέλμα για να αποβάλει το βάρος της ευθύνης. Όταν το μόνο που χρειάζεται είναι να αποβάλει κάθε ξένο στοιχείο που την παραμόρφωσε, να »σκοτώσει» τον κακό της εαυτό για να ξαναβρεί την χαμένη της ταυτότητα.

Λένε, πως ο ψυχωτικός τύπος κατηγορεί τους πάντες για την όποια κατάσταση βιώνει.

Ο νευρωτικός πάντα τον εαυτό του.
Ο νευρωτικός θεραπεύεται.
Ο ψυχωτικός πιο δύσκολα....
Υπάρχει ελπίδα; Ας είμαστε ρεαλιστές. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει η λύση του-ευτυχώς. Η επίλυση όμως απαιτεί πρώτα από όλα την παραδοχή της ύπαρξης του προβλήματος. Μετά η διάθεση της κατανόησης που οδήγησαν σε αυτό. Και ακολουθεί η επιλογή του να ξεριζώσεις αλλά παράλληλα να συγχωρήσεις και να αγαπήσεις τα αίτια..στον τόπο μας, όπου »το παιδί μου είναι το ομορφότερο...απλά γιατί είναι το δικό μου», όπου αν το παιδί μου δείρει το άλλο (το ξένο όπως λέμε!) κάτι θα του έκαναν, αλλά όταν της φάει θα πάμε να ζητήσουμε το λόγο...

Στον τόπο όπου ο κάθε ήρωας (ο τρελός δεν λέμε;) που ξεκινά με αγάπη και γνώση να προσφέρει δολοφονείται (κυριολεκτικά ή μεταφορικά, η εξέλιξη δεν αλλάζει) γιατί πολύ απλά θα πλήξει τα μικροσυμφέροντα αυτών που συντηρούν την κατάσταση του βούρκου εις βάρος των πολλών που δεν έμαθαν να παίρνουν την ευθύνη τους αλλά μόνο να αναζητούν ευθύνες-και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται- ίσως δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά...

Στην περίπτωση της Α.Ε.Κ η εφαρμογή του νόμου, η άγνοια κινδύνου, και η φαινομενική και πρόσκαιρη καταστροφή της, ίσως αποτελέσουν και το θαύμα της αναγέννησης της από τις στάχτες.
Άλλωστε αυτό δεν γράφει το DNA της;

(Ο ταμίας του συνδέσμου φίλων της Α.Ε.Κ Καισαριανής κάπου στα χρόνια του 1960....είναι ο πατέρας μου Νίκος Ελευθεριάδης, στη μνήμη του οποίου γράφτηκε αυτό το κείμενο). Δημήτρης Ελευθεριάδης

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο overlap.gr