Η Χριστίνα Αμερικάνου μιλάει για τον πατέρα της...

Είναι ΑΕΚ, είναι δημοσιογράφος, είναι καλό παιδί, είναι μητέρα, είναι κόρη του σπουδαίου Γιώργου Αμερικάνου, αν και όπως τονίζει η ίδια η Χριστίνα "τώρα που έφυγε ο πατέρας μου κατάλαβα τι σημαίνει στον κόσμο Γιώργος Αμερικάνος". Σε μία εξομολόγηση καρδιάς, η Χριστίνα Αμερικάνου μιλάει για τα πάντα στο gazzetta.gr: για τον πατέρα της, τη δημοσιογραφία και την ΑΕΚ.

Ζώντας σε ένα σπίτι που ήταν γεμάτο μπάσκετ, η δημοσιογραφία ήταν φυσικό επακόλουθο;

«Φυσικό επακόλουθο ήταν ο αθλητισμός! Ή μάλλον ήταν μονόδρομος... Από μικρή ήμουν μέσα στα γήπεδα. Γεννήθηκα όταν ο πατέρας μου είχε σταματήσει να παίζει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, αλλά η πώρωσή του με τον αθλητισμό και την ΑΕΚ πέρασε και σε μένα. Θυμάμαι ότι ήμουν Σάββατο στο μπάσκετ (το Γεώργιος Μόσχος θυμάμαι φυσικά) και Κυριακή στην θρυλική θύρα 18 των επισήμων στη Νέα Φιλαδέλφεια. Την Κυριακή ξεκινούσαμε από νωρίς, με βόλτα στη Φιλαδέλφεια, καφέ στο Βυζαντινό, φαγητό στα γύρω μαγαζιά και καταλήγαμε στο παιχνίδι. Εκεί χαμός! Φωνές, μπινελίκια αν κάτι δεν πήγαινε καλά με την ομάδα, χαμόγελα και χαρές όταν το παιχνίδι πήγαινε κατ' ευχήν. Εγώ πρωτεργάτισσα στα... μπινελίκια από μικρή. Μέχρι και τον αείμνηστο Μιχάλη Αρκάδη είχα πιάσει στο στόμα μου σε ένα παιχνίδι ΑΕΚ - ΠΑΟ που χάσαμε. Δεν το ‘χω πει στην Αγγελική ακόμα. Τσάμπα με τραβούσε ο πατέρας μου να φύγουμε. Σκατόπαιδο... ή, μάλλον καλύτερα: αγρίμι αγοροκόριτσο. Επαιξα μπάσκετ στον Αστερα Εξαρχείων και αργότερα παράτησα τη σχολή Νηπιαγωγών για την αθλητική δημοσιογραφία. Ευτυχώς! Γλίτωσαν τα παιδάκια να λες!».

Το μετάνιωσες ποτέ; Είχες όνειρα να γίνεις κάτι άλλο όταν μεγαλώσεις;

«Όνειρο μου ήταν να ασχοληθώ με τον ελληνικό πολιτισμό και η διέξοδός που είχα ήταν να γίνω φιλόλογος. Η λόξα μου με την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία υπάρχει ακόμα. Στα μικράτα μου δεν μπήκα στη φιλολογία λόγω ενός 14 που "κονόμησα" στο θέμα της έκθεσης, παρά τα 20άρια σε Ιστορία και Λατινικά και το 17,5 στα Αρχαία... Πέρασα στη σχολή Νηπιαγωγών. Δεν ξανάδωσα. Μου έμεινε η λόξα όμως... Ετσι τώρα "τυραννώ" τον ελληνικό πολιτισμό από το μετερίζι του Ανοικτού Πανεπιστημίου. Στόχος είναι το πτυχίο. Μετά έχω κι άλλα σχέδια...».

«Δημοσιογραφία εν έτει 2013: τι αντίδραση σου βγαίνει;

«Οι δημοσιογράφοι ήταν ανέκαθεν τυχερά πλάσματα. Ξέρεις γιατί; Έχουν καταφέρει να πληρώνονται από το χόμπι τους. Η δουλειά μας είναι η πιο ευχάριστη ενασχόλησή μας. Ετσι δεν είναι; Ξέρεις δημοσιογράφο που αγκομαχάει όταν πηγαίνει στο θέμα του, όταν κάνει μία έρευνα ή όταν γράφει να γεμίσει τα "σαλόνια" της εφημερίδας του; Αυτή την εποχή, η δημοσιογραφία όπως όλα τα επαγγέλματα διέρχεται μία βαθιά κρίση. Η κρίση, ωστόσο, στο δημοσιογραφικό κόσμο δεν άπτεται μόνο των οικονομικών παραμέτρων, αλλά και των κοινωνικοπολιτικών ρευστών συνθηκών. Η δημοσιογραφία «νοσεί» από μέσα. Και αν δεν καταφέρει να αποτινάξει τα "κακώς κείμενά" της δεν θα βγει από την κρίση, ακόμα και όταν η χώρα καταφέρει να ορθοποδήσει".

Λείπει σήμερα το «Sportime» από τα περίπτερα;

«Τον Φεβρουάριο του 1994 ο Χάρης Ξύδης, με μία ομάδα δημοσιογράφων, κυρίως της τότε νέας γενιάς, έβγαλαν το "Sportime". Μία εφημερίδα σταθμός για την ελληνική αθλητική δημοσιογραφία, καθώς πλέον στο "κάδρο" έμπαινε ο ελληνικός αθλητισμός σφαιρικά και όχι αποσπασματικά, δηλαδή με ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, και σαφώς όχι οπαδικά. Είναι τιμή για μένα και μία από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου το ότι δούλεψα για το τμήμα μπάσκετ του "Sportime", μαζί με παιδιά, φίλους και συνάδελφους που καταξιώθηκαν αργότερα στον χώρο. Φυσικά και λείπει από τα περίπτερα, παρά του ότι ξεχωρίζουν κάποιες εκδόσεις και σήμερα. Βασικά λείπει μία εφημερίδα που θα ξεφύγει από την «παγίδα» του τι θέλει το αναγνωστικό κοινό, αλλά θα δημιουργήσει δικό της κοινό. Όπως έκανε το "Sportime"».

Είσαι έφορος αλλά και «κολώνα» (στο λέω κι ας διαφωνήσεις!) του ΠΣΑΤ μετά τις τελευταίες εκλογές. Τι θα άλλαζες, αν είχες τη δυνατότητα, στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας;

«Αυτό το "κολώνα" δεν μου αρέσει. "Κολώνα" είναι ο πρόεδρος, ο κ. Σωτήρης Τριανταφύλλου. "Κολώνα"είναι τα δύο κορίτσια που έχουμε γραμματειακή υποστήριξη, η κ. Ευδοκία Λάμπρου και η κ. Ιωάννου Αλυσσανδράτου. "Κολώνες"είναι όλοι αυτοί οι παλαίμαχοι αθλητικοί δημοσιογράφοι που ύψωσαν την αθλητική δημοσιογραφία στα μάτια του απλού κόσμου και μέσω του ΠΣΑΤ, αλλά και όχι απαραίτητα μέσω αυτού, έδωσαν σε εμάς τους νεότερους τη δυνατότητα να «πατήσουμε» σε στέρεες βάσεις. Ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, ο Πέτρος Λινάρδος, ο Ανδρέας Μπόμης, ο Νίκος Κατσαρός, ο Βαγγέλης Φουντουκίδης, ο Γιάννης Διακογιάννης, ο Νικήτας Γαβαλάς, ο Γιάννης Θεοδωρακόπουλος μπορούν να θεωρηθούν "κολώνες» του Συνδέσμου, που υφίσταται χάρη σε όλους αυτούς και ακόμα περισσότερους που ίσως αγνοώ ή ξεχνάω. Εμείς όλοι είμαστε απλά εργαλεία. Το μόνο που θέλω να αλλάξω, είναι τη νοοτροπία που έχει μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, κι επομένως και συναδέλφων, πως μόνο οι άλλοι ευθύνονται για τα στραβά, και αυτοί από τη δική τους πλευρά εμμένουν σε μία στείρα κριτική, χωρίς προτάσεις, χωρίς λύσεις. Αν καταφέρουμε να κάνουμε κτήμα μας ότι η ατομική ευθύνη βρίσκεται σε άρρηκτη σχέση με τη συλλογική ευθύνη, όλα θα γυρίσουν προς το καλύτερο»

Πρώτη «αγάπη» σου, μετά την οικογένεια, το μπάσκετ. Η ευχάριστη στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Μου ζητάς δηλαδή να αφήσω στην άκρη την Πηνελόπη και την Κατερίνα μου, ε; Θα γίνω λίγο μελό, αν και δεν μου πάει και θα πω: Η πρώτη δική μου αγάπη ήταν και είναι ο πατέρας μου. Όχι γι' αυτό που αντιπροσώπευε στον ελληνικό αθλητισμό. Ποσώς με ενδιέφερε αυτό. Με έμαθε πρώτα να αγαπάω τους ανθρώπους και μετά να τρώω τις σφαλιάρες μου και να αγριεύω! Λίγο επικίνδυνο, γιατί πολλές φορές μένω εκτεθειμένη, αλλά είναι μια στάση ζωής που εμένα με κάνει πιο γεμάτη. Οι ευχάριστες στιγμές είναι πολλές και δεν θέλω να "αδικώ" τις αναμνήσεις μου. Ούτε να τις προδίδω».

Και η χειρότερη;

«Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου ήταν η περιπέτεια της υγείας του πατέρα μου με όλες τις συνέπειές της...».

Ενιωσες ποτέ ένα επιπλέον «βάρος» ως η «κόρη του Γιώργου Αμερικάνου» και όχι «η Χριστίνα;»

«Θα σου πω κάτι κι αν θες πίστεψέ το. Το "κόρη του Αμερικάνου" το κατάλαβα με το που πέθανε ο πατέρας μου. Μέχρι τότε, δεν ένιωθα κανένα "ειδικό βάρος". Ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει μάλλον τη δυναμική του ονόματος του πατέρα μου. Ίσως γιατί ο ίδιος ήταν χαμηλών τόνων και δεν μου πέρασε ποτέ την ιδέα ότι είναι ξεχωριστός. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ναι νιώθω ένα "βάρος", μήπως και δεν καταφέρω να τα βγάλω τελικά πέρα με αυτήν την τεράστια "κληρονομιά" που μου άφησε.

Ποια συμβουλή του δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Εχω δυο τρεις συνέχεια στο μυαλό μου.

Η πρώτη: "Από μία αναποδιά θα κοιτάς να βγάζεις μια νέα αρχή. Δεν θα τα παρατάς". Προσπαθώ να το κάνω.
Η δεύτερη: " Από το να σκάσεις εσύ, να σκάσουν οι άλλοι. Θα λες ό,τι ακριβώς αισθάνεσαι, χωρίς να το σκέφτεσαι. Δεν θα τα κρατάς μέσα σου". Αυτό το έλεγε γιατί ο ίδιος έκανε ακριβώς το αντίθετο και φοβόταν μη και γίνω ίδια.
Και η τρίτη: "Μην τραγουδάς κορίτσι μου. Βγαίνουν τα ποντίκια". Έχω άθλια φωνή. Είχε δίκιο!».

Ποια στιγμή σας είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό όταν τον θυμάσαι;

«Να μου τηλεφωνεί στην εφημερίδα αργά το βράδυ μετά από ματς και να μου λέει: "Ελα ρε νούμερο, το' δες. Το ‘γραψες; Θες να σου πω τίποτα;».

Εκείνες τις μέρες διάβασα ότι σε πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης Σαμαράς...

«Ο κ. Αντώνης Σαμαράς πολύ πριν γίνει Πρωθυπουργός λοιπόν, είχε φιλική σχέση με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου, πέραν κάθε πολιτικής τοποθέτησής του, μιλούσε γι' αυτόν θερμά και κολακευτικά. Η μητέρα μου είναι από την Καλαμάτα και η οικογένειά της είχε βοηθήσει τον νυν Πρωθυπουργό. Ο κ. Σαμαράς λοιπόν την μέρα της κηδείας έπρεπε να βρίσκεται στο εξωτερικό κι έτσι ενημερώθηκα τόσο από το γραφείο του, όσο και από τον κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο, Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, τον οποίο εξουσιοδότησε, ότι λόγω του ταξιδιού του δεν θα καταφέρει να παραστεί στην κηδεία και να μου μεταφερθούν τα θερμά του συλλυπητήρια».

Αν σου τηλεφωνήσει, τι θα του πεις;

«Θερμά ευχαριστώ για τη συμμετοχή του στο πένθος το δικό μου και της μητέρας μου. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να του μιλήσω εκτενώς και για την κατάσταση στη χώρα, θα του έλεγα, ότι πρέπει να ποντάρει λίγο παραπάνω στο ελληνικό φιλότιμο βάζοντας στην άκρη τις όποιες πολιτικές αντεγκλήσεις και δίνοντας το μήνυμα στους ισχυρούς Ευρωπαίους εταίρους μας ότι δεν μπορούμε να σκύβουμε άλλο το κεφάλι στις προσταγές τους».

Πάμε και στην ΑΕΚ... Τι σημαίνει για σένα;

«Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που έπαιξε και διακρίθηκε ο πατέρας μου. Η ομάδα μέσα στην οποία μεγάλωσα εγώ και η ομάδα που αγαπούσε ο παππούς μου ο Θανάσης, ο Μικρασιάτης, ο ξεριζωμένος, που ήρθε από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας στην Κοκκινιά κι έστησε εκεί ένα υπόγειο σπιτικό, με τέσσερα παιδιά, τον Αλέκο, τον Γιώργο, τον Στέλιο και την Ελευθερία, δίνοντάς τους τόση αγάπη που όλα τους έγιναν οι "πλουσιότεροι" Ελληνες από την γεμάτη ψυχή τους. Η ΑΕΚ για μένα είναι κομμάτι του γενεαλογικού μου δέντρου, άρα είναι οικογένεια».

Ποιος ή τι έφταιξε κυρίως για την κατρακύλα της ΑΕΚ ως τη Γ' Εθνική;

«Μεγαλύτερη ευθύνη όλων το γκρέμισμα του γηπέδου. Μετά συνετέλεσαν όλοι όσοι πέρασαν και δεν νοιάστηκαν για το σωματείο, αλλά μόνο για την τσέπη τους. Αν και δεν ήμουν ποτέ "φαν" του Ντέμη Νικολαΐδη, θέλω εδώ να τονίσω, ότι ο Ντέμης μπήκε στην ΑΕΚ μόνο και μόνο για να βοηθήσει. Δεν έκανε λεφτά από την ΑΕΚ. Τουναντίον θα έλεγα. Απλά δεν ευτύχησε να ευοδωθούν τα σχέδιά του, ίσως λόγω κακού προγραμματισμού, αλλά όχι λόγω σκοπιμότητας. Τα ίδια ισχύουν και για το μπάσκετ, με τον Γιάννη Φιλίππου να είναι ο "αντι-Ντέμης" και να χρεώνεται παραπάνω πράγματα απ' όσα πραγματικά έχει ευθύνη».

Η επόμενη μέρα της «Ενωσης»;

«Δημήτρης Μελισσανίδης. Γήπεδο. Άνοδος. Πρωτάθλημα. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε ένα δρόμο. Στο μπάσκετ, δεν ξέρω τι γίνεται. Η ομάδα πάει καλά, αλλά νομίζω η Ερασιτεχνική ΑΕΚ θέλει οπωσδήποτε "χέρι βοηθείας" από τον Μελισσανίδη για να τα καταφέρει».