Και τώρα, η σειρά τους...

Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας.

Μετά από σχεδόν τρεις μήνες σιωπής αποφάσισα να κλέψω λίγο χρόνο από το ιατρείο και να μοιραστώ μαζί σας όσα είδαν τα ματάκια μου χτες στο ΟΑΚΑ. Το τελευταίο χρονικό διάστημα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στην κιτρινόμαυρη επικαιρότητα είχε μετατοπιστεί προς τα οικονομικά και τα διοικητικά. Αυτά δηλαδή που πάση θυσία αποφεύγω, διότι αγαπάω το ποδόσφαιρο και όχι το...εταιρικό δίκαιο. Ωστόσο το χτεσινό ντέρμπι ομολογώ ότι το απήλαυσα σχεδόν όπως τις παλιές, καλές μέρες. Πάθος για τη νίκη, κόσμος

στις εξέδρες, παίχτες που τα έδωσαν όλα, ομάδες που ρισκάριζαν πολλά. Δεν έμεινα ασυγκίνητος. Μύρισα και γεύτηκα το άρωμα της ΜΠΑΛΑΣ μετά από πολύ καιρό, και είμαι ευτυχής γι'αυτό. Θα μιλούσα για την ιδανική βραδιά αν δεν υπήρχαν οι πενήντα καμμένοι (αν)εγκέφαλοι που περιέφεραν την ανίκητη βλακεία τους στο ταρτάν του ΟΑΚΑ, λίγο πριν αρχίσει το χορταστικό ντέρμπι. Αφού όμως δεν υπάρχει αστυνομία να τους συλλάβει και να τους υποχρεώσει να περνάνε τα απογεύματά τους στο τμήμα, κάθε φορά που παίζει μπάλα η δική μας (και όχι δική τους) αγάπη, τι να τους πει κανείς, και τι να γράψει...

Το πρώτο ημίχρονο ξεκίνησε με την ομάδα μας να θυμίζει το ξεκίνημα των αγώνων με Άρη και ΟΦΗ: συμπαγείς γραμμές, κατοχή της μπάλας, καλή κυκλοφορία στο κέντρο και επισκέψεις στα αντίπαλα καρέ. Έλειψε και πάλι όμως το γκολ. Στόχος του Κωστένογλου (που επιτεύχθηκε) ήταν να μπουν χειροπέδες στον Κατσουράνη, από τον οποίον ξεκινάει ολο το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Χωρίς τις πάσες του, δε θα μπορούσαν οι Κουίνσι και Ζεκά να εκμεταλλευτούν την υπεροπλία σε ποιότητα και ταχύτητα απέναντι στους ακραίους αμυντικούς μας. Ο Κατσούρ μπλοκαρίστηκε, ο Παναθηναϊκος δεν απειλούσε, η ΑΕΚ βγήκε μπροστά με αξιώσεις, αλλά λίγο ο Καρνέζης και λίγο η αστοχία μας, οδήγησε τις ομάδες στο άνυδρο 0-0 του ημιχρόνου.

Ευτυχώς αυτό που τόσο έλειψε στο Χαριλάου, το γκολ, ήρθε μόλις τρία λεπτά μετά την επανέναρξη του ματς. Το έχει η μοίρα του (κατά τα άλλα πολύ καλού) Καρνέζη, να δέχεται «τηλεγραφικά» γκολ απο φάουλ κόντρα στην ΑΕΚ. Το πνεύμα του Μίτσελ φτερούγισε στιγμιαία πάνω από το ΟΑΚΑ και το 1-0 ήταν γεγονός, εν μέσω πανηγυρισμών στις εξέδρες που θύμισαν κάτι από Καππαδοκίας και Φωκών γωνία. Μετά το γκολ η ΑΕΚ έδωσε χώρο. Δε θα μάθουμε ποτέ αν αυτό ήταν από επιλογή ή από ανάγκη. Εμφανές ήταν όμως ότι η κούραση του Βάργκας (που φάνηκε να μην «έχει» ακόμα το ενενηντάλεπτο μετά τη δίμηνη απουσία του) προστέθηκε στην μετριότητα, να μην πω ανυπαρξία, του Καφέ. Έτσι ο ΠΑΟ κέρδιζε ολοένα και περισσότερα μέτρα στο κέντρο του γηπέδου, χωρίς όμως να τα μετατρέπει σε πραγματικές απειλές για την εστία του πολύ καλού Κωνσταντόπουλου.

Σύντομα όλοι κατάλαβαν ότι η ΑΕΚ χρειαζόταν εναν φρέσκο, γρήγορο παίχτη στο κέντρο για να αναχαιτίσει την αυξανόμενη κατοχή του Παναθηναϊκού. Ο παίχτης αυτός (Κλοναρίδης) σωστά μπήκε, αλλά σε...λάθος θέση (αριστερό εξτρέμ). Αντίθετα, για το νευραλγικό χώρο του κέντρου ο προπονητής προτίμησε τον (δυστυχώς ανεπαρκή) Λαγό