Σε φόντο μπορντό

Ποπ...ο ήχος της απότομης αφαίρεσης του φελλού από το μπουκάλι ακούστηκε σχεδόν παράφωνα μέσα στη συνηθισμένη ακολουθία ήχων του εργένικου διαμερίσματος.

Περίμενε δύο λεπτά και μετά σέρβιρε προσεκτικά μια μικρή ποσότητα στο κρυστάλλινο ποτήρι. Ένα βαθύ πορφυρό χρωματικό ποτάμι γέμισε το οπτικό του πεδίο καθώς πλησίασε για να το εξετάσει. Αμέσως μετά έφερε μια μικρή γουλιά από το παλαιωμένο μπορντό στο στόμα του. Παίρνοντας μια μικρή ανάσα πριν το καταπιεί ήρθε στο νου του η νοστιμούλα πωλήτρια της γνωστής κάβας από την οποία το

είχε πριν λίγο αγοράσει. Ένας παράξενος μορφασμός είχε σπάσει το πρόσωπό της την ώρα που της ζήτησε τη συγκεκριμένη ετικέτα.

«Αν πήγαινα να αγοράσω ένα κρασί 800 ευρώ την εποχή του χρηματιστηρίου, των τζιπ και των πούρων, ούτε που θα μου έριχνε δεύτερη ματιά. Αλλά τώρα... » σκέφτηκε χαμογελώντας.

Η αλήθεια είναι πως είχε αποφασίσει εδώ και ένα μήνα να ανοίξει ένα Lafite Rothschild το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Η κρίση μπορεί να είχε φέρει μείωση στο μισθό του από τη τράπεζα αλλά τα νοίκια που εισέπραττε του έφταναν για να μην έχει επηρεαστεί δραστικά ο τρόπος ζωής του. Περισσότερο τον πείραζε η ευρύτερη μελαγχολία που είχε καταλάβει τους γύρω του.

Στη δεύτερη γουλιά έγειρε προς τα πίσω στη βαθιά πολυθρόνα, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να αντιληφθεί τα αρώματα του εκλεπτυσμένου οίνου. Στο Ίντερνετ είχε διαβάσει πως θα έπρεπε να του βγάζει έντονα αρώματα κέδρου. «Πως στο διάολο μυρίζει ο κέδρος;» ρώτησε τον εαυτό του χωρίς να περιμένει απάντηση. Τότε θυμήθηκε έναν γευσιγνώστη που του είχε πει κάποτε πως τα αρώματα που δέχεται καθένας από ένα καλό κρασί είναι σε άμεση συνάρτηση με τα βιώματά του. «Αφού μεγάλωσα στην πρωτεύουσα και όχι σε κατάφυτα πευκοδάση ας προσπαθήσω πάλι» ήταν η επόμενή του σκέψη. Τρίτη γουλιά και νέα απόπειρα. Αυτή τη φορά λειτούργησε η μακρόχρονη παραμονή του Lafite στο βαρέλι. Μια έντονη παρουσία καπνού ήρθε να καταλάβει τους γευστικούς του κάλυκες. «Βιώματα...» το ειδικό βάρος της λέξης εμφανίστηκε για να στοιχειώσει το μυαλό του. Είπε με τη φαντασία να μεταφερθεί στο πρώτο σημείο που θα του υποδείκνυε το άρωμα του καπνού.

Δεν άργησε να βρεθεί μπροστά σε ένα τζάκι μέσα στο οποίο οι φλόγες έγλυφαν σταθερά ένα μικρό κορμό ελιάς. «Πήλιο, φοιτητική εκδρομή με το πανεπιστήμιο...τέτοιες μέρες σχεδόν μιάμιση δεκαετία πριν» όρισε μόνος του το σκηνικό που ο ίδιος είχε υποσυνείδητα επαναφέρει. Μια παρέα να διαφωνεί για τη δήλωση μετανοίας του Άρη Βελουχιώτη ανάμεσα σε χάχανα, πειράγματα, αλκοόλ και καπνούς από αμέτρητα τσιγάρα. Ο ίδιος ως μέλος της παρέας πιο πολύ άκουγε και χαμογέλαγε όπως συνήθιζε παρά μίλαγε. Δίπλα του ήταν εκείνη. Η μοναδική του σοβαρή σχέση. Ψηλή κι εντυπωσιακή με σφιχτό αθλητικό σώμα και δυο μεγάλα εκφραστικά μάτια που τον κοιτούσαν όλο τρυφερότητα. Τότε αναρωτιόταν αν ήταν η γυναίκα της ζωής του. Χρόνια μετά απλά τσακώθηκαν κι εκείνος πίστευε πως θα τον κυνηγήσει. Πάει κάμποσος καιρός που οι φωτογραφίες κοινών φίλων τους στο Fac