Το aek365.gr είδε τους Πυξ-Λαξ!

Το σκηνικό ήταν εκπληκτικό και μάλλον μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα. Ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ (ο κόσμος μπορεί να έφτασε και τις 80.000) με το πλήθος έτοιμο να γιορτάσει την επιστροφή του μοναδικού ελληνικού γκρουπ που μπορεί να προσελκύσει τόσο κόσμο. Ακόμα και το φεγγάρι είχε ευθυγραμμιστεί με τη σκηνή λες και ήθελε να παρακολουθήσει και αυτό τη μεγάλη επιστροφή. Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της, πράγμα σπάνιο και το «Μοναξιά μου όλα» έβαλε φωτιά στον κόσμο. Στο τρίτο κομμάτι στο τεράστιο μάτριξ της σκηνής εμφανίστηκε ο μεγάλως απών Μάνος Ξυδούς. «Εσύ εκεί και ο έρωτας διαταγή και τελεσίγραφο» τραγούδησε με τον μοναδικό του τρόπο και το πλήθος ακολούθησε με βουρκωμένα μάτια. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή που προϊδέαζε για μια συναυλία ιστορική. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Μετά από 2-3 τραγούδια η συναυλία έκανε «κοιλιά». Στόκας και Πλιάτσικας δεν είχαν την ενέργεια των προηγουμένων ετών και για όσους από εμάς τους είχαμε δει σε συναυλίες στον Λυκαβηττό ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Τραγικός ήχος, κακή επιλογή τραγουδιών, ανεμική σκηνική παρουσία και ο Μάνος να λείπει. Κομμάτια όπως το «Πούλα με» και το «Με στέλνεις» παρουσιάστηκαν με τρόπο που δεν έβαλε φωτιά στον κόσμο όπως δηλαδή γινόταν συνήθως στο παρελθόν.   Με δύο κιθάρες, χωρίς πάθος μπέρδεψαν ακόμα και τα λόγια των κομματιών τους σε 2-3 περιπτώσεις. Το κοινό έπεσε απελπιστικά έως το «Μια συνουσία μυστική». Εκεί έγινε ένα ανεπανάληπτο ξέσπασμα από τον κόσμο που ήταν φανερό πως το είχε ανάγκη και πήγε στη συναυλία για να το ζήσει. Ήθελε να ξεφύγει και το έκανε όταν ο Στόκας, θυμίζοντας για λίγο τον μεγάλο ερμηνευτή που μας ξεσήκωνε, άρχισε να φωνάζει «τίποτα». Ρούχα στον αέρα, μπουγέλο και όλη η αρένα να δονείται. Ανάλογη συνέχεια και στο «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις» και τελικά ένα νοσταλγικό κλείσιμο με όμορφα κομμάτια αφού έγινε φυσικά το εκνευριστικά κλισέ «φεύγουμε για να ξανάρθουμε». Τα πυροτεχνήματα ολοκλήρωσαν τη βραδιά. Ήταν σίγουρα το γεγονός του καλοκαιριού. Μόνο οι Πυξ-Λαξ μπορούν να συγκεντρώσουν τόσο κόσμο από τόσο διαφορετικές ηλικίες. Είχε μικρές στιγμές μαγείας αλλά και τη γεύση ξαναζεσταμένου φαγητού. Αν γινόταν πάλι θα ξαναπηγαίναμε με την ελπίδα όμως να δούμε περισσότερη ενέργεια και να ακούσουμε κάποια κομμάτια πέραν των συνηθισμένων όπως το «Σε όλους δίνεσαι», «Χωρίς ντροπή», «Να χαθώ στα βήματα σου» και το πιο επίκαιρο από ποτέ «Καλέ μου μπάσταρδε ήρωα».