Το «αφεντικό» των συνδικάτων

Υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες στο μακρύ μονοπάτι του χρόνου που αν σταθούν μπροστά στο σκυθρωπό δικαστήριο της ιστορίας δύσκολα θα μπορέσει να βγει ετυμηγορία για να τους κρίνει. Βλέπετε το ειδικό βάρος των σωστών και των λάθος πράξεων σε μια υποθετική αφαίρεση δεν θα έβγαζαν ούτε θετικό πρόσημο ούτε όμως αρνητικό. Ο Τζέιμς Ριντλ Χόφα ή απλώς Τζίμι Χόφα όπως έμεινε γνωστός πιθανότατα είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Ας μεταφερθούμε όμως στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα προκειμένου να ακολουθήσουμε τον δρόμο της πολυτάραχης ζωής του από την αρχή. ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ Ο μικρός Τζέιμς γεννήθηκε στην πόλη Μπραζίλ της πολιτείας Ιντιάνα το 1913. Σε ηλικία μόλις 7 ετών χάνει τον πατέρα του ο οποίος εργαζόταν ως ανθρακωρύχος. Περίπου 3 χρόνια αργότερα η μητέρα του αποφασίζει να μετακομίσουν στο Ντιτρόιτ κατ'εξοχήν βιομηχανική πόλη που προσέφερε αρκετές ευκαιρίες για δουλειά. Το σκηνικό που θα μεγαλουργούσε τα επόμενα χρόνια ένας από τους πιο αποτελεσματικούς συνδικαλιστές μόλις είχε επιλεγεί... Από πολύ νεαρή ηλικία όπως και τα αδέρφια του ο Τζέιμς αρχίζει να εργάζεται τις ώρες μετά το σχολείο. Στους πρόποδες της εφηβείας αποφασίζει να το εγκαταλείψει. Είναι η ώρα της Αμερικής να ζήσει το μεγάλο κραχ του 1929 και η επιβίωση πλέον είναι ο αποκλειστικός στόχος της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων της. Ένας φίλος πείθει το προβληματισμένο αγόρι να στραφεί σε δουλειά που έχει να κάνει με τρόφιμα αφού:«Ό,τι και να γίνει οι άνθρωποι θα πρέπει να φάνε». Όντως προσλαμβάνεται στις αποθήκες μιας μεγάλης αλυσίδας οπωροπωλείων. Μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της ύφεσης , της ποτοαπαγόρευσης και της εκτεταμένης ανεργίας ο Τζίμι και οι συνάδελφοι του είχαν μια δουλειά χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι συνθήκες ήταν ρόδινες. Βρισκόντουσαν στο χώρο εργασίας για πάνω από 12 ώρες αλλά από το συγκεκριμένο διάστημα πληρώνονταν μόνο την ώρα που ξεφόρτωναν και το υπόλοιπο ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται εκεί και να περιμένουν. Εκτός αυτού είχαν να υποστούν κι έναν προϊστάμενο με άκρως προκλητική συμπεριφορά(τον οποίο αποκαλούσαν μεταξύ τους «Μικρό Μπάσταρδο») ο οποίος απέλυε άτομα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ήταν την άνοιξη του 1931 που οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντιδράσουν. Περίμεναν από καιρό την κατάλληλη ευκαιρία και αυτή τους δόθηκε όταν στην αποθήκη κατέφτασε ένα μεγάλο φορτίο φράουλες από τη Φλόριντα. Η κήρυξη της απεργίας την δεδομένη στιγμή που το εμπόρευμα έπρεπε να μπει επειγόντως στα ψυγεία ανάγκασε την εργοδοσία να υποχωρήσει και να αναγνωρίσει το νεοσυσταθέν σωματείο. Η αύξηση του αντιτίμου για κάθε ώρα εργασίας, η εξασφάλιση πληρωμής τουλάχιστον του μισού μεροκάματου(δηλαδή να πληρώνονται οπωσδήποτε τις 6 ώρες κάθε μέρα) κι ένα υποτυπώδες πλάνο ασφάλισης ήταν τα πρώτα που πέτυχε. Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΞΕΚΙΝΑ Μόλις ένα χρόνο μετά ο Χόφα παραιτείται(πριν απολυθεί) μετά από ένα έντονο καυγά με το μέχρι πρότινος αφεντικό του. Είχαν «παραγνωριστεί» απ'ότι φάνηκε. Όμως δεν θα μείνει για πολύ ανενεργός. Η ηγετική του δράση στις αποθήκες φανερώνει την κλίση τ