Δεν ήμουν εκεί αλλά το είδα!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για το πώς… βίωσε τον τελικό του Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ χωρίς να είναι παρών στο Λονδίνο! Όταν είσαι μικρός θες να είσαι μεγάλος.
Όταν είσαι μεγάλος θαθελες να ήσουν μικρός.
Υπάρχουν όμως μερικές φορές που δεν συμβαίνει. ειδικά το δεύτερο.
Εξηγούμαι:
Σήμερα που είναι η 40η επέτειος του Γουέμπλεϊ τηλεφώνησα στον Βασίλη Παπαθεοδώρου και τον ρώτησα, αν υπάρχει κανείς στο gazzetta που να έχει δει live την πορεία του ΠΑΟ, και φυσικά τον τελικό.
Εβαλε τα γέλια:
-Ε, όχι. δεν νομίζω να'ναι κανείς εδώ πάνω από 40.
(Εγώ) Γκλουπ!
Δεν μ'αρέσει να γράφω για το παρελθόν, το βρίσκω μίζερο, αλλά ειδικά σε μια επέτειο, τι άλλο μπορείς να γράψεις;
Ε, λοιπόν ναι. το 1971 ήμουν 15 χρονών.
Είχα μόλις αρχίσει να πηγαίνω στο γήπεδο με τους κολλητούς μου, να πηγαίνουμε σε προπονήσεις και εχω ζήσει μέχρι κι αγιασμό. Πού καθόμασταν;
Μα φυσικά στη Θύρα 13 (που για να μην κάνω τον έξυπνο και τον μάγκα δεν είχε καμμιά σχέση με την σημερινή Θύρα. Απλώς ήταν τα φτηνά εισιτήρια.)
Θυμάμαι σαν τώρα τον Δομάζο να τσακίζει την Σλόβαν.
Θυμάμαι τον Καμάρα να μας στέλνει στον τελικό με το τρίτο γκολ που πέτυχε κατα του Ερυθρού Αστέρα μετά από αράουτ του Αθανασόπουλου στον Φυλακούρη, ο οποίος του έδωσε την μπάλα κατόπιν αστραπιαίας οδηγίας του Πούσκας.
Θυμάμαι τον Κωνσταντίνου στο απέναντι τέρμα να βγάζει με τις άκρες των δακτύλων του επικίνδυνο σουτ του Κάρασι λίγο πριν την λήξη του παγνιδιού.
Θυμάμαι έναν θηριώδη οικοδόμο που με αγκάλιασε τόσο σφικτά που μετα έκανα 5 λεπτά να ξαναβρω την αναπνοή μου και άλλα 5 για να ξεκολλήσω τα μπράτσα μου από τον θώρακά μου.
Εκείνη την εποχή ο ελληνικός αθλητισμός ήταν εντελώς ανυπόληπτος. Κακά τα ψέμματα. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο με κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα το να χάσουμε με 2-3 γκολ διαφορά ήταν σχεδόν επιτυχία.
Σκεφθείτε ότι προπονητής της ομάδας ήταν ο Φέρεντς Πούσκας. Η ιστορία του με την εθνική Ουγγαρίας και την Ρεάλ, έφτανε στην Ελλάδα σαν να'ναι ιστορία από την σελήνη. Βασικά δεν τον είχαμε δει ΠΟΤΕ να παίζει. αλλά ξέραμε τα παντα γι' αυτόν. πηγαίναμε και τον βλέπαμε να βάζει στοιχήματα με τον Οικονομόπουλο πόσα γκολ θα του βάλει και σε ποιο «Γ» σουτάροντας από όλες τις θέσεις έξω από την περιοχή και όλα πήγαιναν εκεί που έλεγε...μαθαίναμε πόσο γουρονόπουλο έτρωγε κάθε βράδι στην ταβέρνα της κυρα-Μαρίας στο Χαλάνδρι... και μετα πηγαίναμε και μεις με την ελπίδα ότι θα (χαχαχαχαχα) καθόμασταν στην ίδια καρέκλα που'χε κάτσει ο Πούσκας.
Σκεφθείτε λοιπόν τι σήμαινε το να φτάσεις στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ηταν κάτι αντίστοιχο με την κατάκτηση του Euro με την Εθνική Ομάδα (αν και αυτό το γεγονός -κατά τη γνώμη μου- είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου).
Σκεφθείτε πόσο δυσκολο θαναι να εξηγήσετε 35 χρόνια από σήμερα εκείνα τα συναισθήματα σας (μιλάω για το Euro) σε ανθρώπους που απλώς θα το γνωρίζουν ως γεγονός. Ε, περίπου σ' αυ