Ιερολοχίτες: «Να ειπωθούν αλήθειες»

Ο σύνδεσμος «Ιερολοχίτες» του Αρη εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ουσιαστικά κάνει ένα συγκεντρωτικό απολογισμό της μπασκετικής χρονιάς που πέρασε, αφήνοντας πολλές αιχμές για την ομάδα, τη διοίκηση, τον κόσμο, ακόμη και τον ΠΑΟΚ. Οι Ιερολοχίτες απέφυγαν να μιλήσουν με «ονόματα και διευθύνσεις», όμως γίνεται σαφές για ποιους χτυπάει η «καμπάνα» στις αναφορές τους. Αναλυτικά η ανακοίνωση που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του συνδέσμου:     Προϋπόθεση για μια νέα επανεκκίνηση, είναι πρώτα από όλα, κάθε κύκλος που ολοκληρώνεται, να κλείνει οριστικά. Πόσο μάλλον όταν στο μπασκετικό τμήμα του ΑΡΗ, μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο, συνεχιζόμενης παρακμής και συμπτωμάτων εκφυλισμού. Πολλά είναι αυτά που είδανε τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια στο ενδοξότερο τμήμα του Συλλόγου, στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων κρατήσαμε τη ψυχραιμία μας, το στόμα μας κλειστό και το μυαλό μας καθαρό, θεωρώντας πως αρκετά προβλήματα ταλανίζουν ήδη το τμήμα, ώστε να προσθέσουμε κι εμείς άλλο ένα.  Είδαμε λοιπόν την ομάδα μας να γίνεται σάκος του μποξ, όχι μόνο από τα ζάμπλουτα κοκκινοπράσινα «πλυντήρια» αλλά και από γειτονιές και καφενέδες.  Είδαμε οι ντροπιαστικές ήττες με κατεβασμένα τα χέρια να «μας» γίνονται συνήθεια. Είδαμε την ομάδα να χάνει παιχνίδια εντός έδρας, στα οποία προηγούνταν με 20 και 25 πόντους (και δεν άνοιξε ρουθούνι!).  Είδαμε ένα ατελείωτο πηγαινέλα μισθοφόρων, που ξεκινούσε καλοκαίρι και τελείωνε άνοιξη και κάποιους από αυτούς να εγκαταλείπουν την ομάδα απροειδοποίητα και ξεδιάντροπα στα κρύα του λουτρού .  Είδαμε περήφανες πωλήσεις να βαφτίζονται σωσίβιες σχεδίες για γραφεία, καρέκλες και λοιπά έπιπλα και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη του ναυαγίου.  Είδαμε τις υποσχέσεις για σχέδια και πλάνα να μην τηρούνται ποτέ. Είδαμε μετόχους να μένουν αμέτοχοι και «στρατιώτες» να λιποτακτούν ή να επιδεικνύουν αντοχές και να απολαμβάνουν ανοχές παντός καιρού. Είδαμε το θρυλικό Παλέ να αδειάζει ολοένα και περισσότερο. Και η διαπίστωση αυτή, εννοείται αγγίζει και εμάς (δεν ξεχάσαμε, ούτε τους αγώνες στους οποίους ήμασταν ως Σύνδεσμος μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, ούτε τους αγώνες στους οποίους η όψη των άδειων κερκίδων μάς μαύριζε την ψυχή). Όλο αυτό τον καιρό «μιλήσαμε» μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, τη μία και μοναδική φορά, που θεωρήσαμε, σύμφωνα πάντα με το δικό μας σκεπτικό και νοοτροπία, ότι η αγωνιστική κατρακύλα, χτύπησε κόκκινα: την επομένη της ημέρας που δώσαμε σαν ομάδα, το δικαίωμα στον πιο γνώριμο καρπαζοεισπράκτορα της τροπαιοφόρας ιστορίας μας, να βγάλει γλώσσα. Προτρέψαμε τους υπεύθυνους που βρίσκονταν «ψηλά», στην κορυφή της ιδιοκτησιακής πυραμίδας – εκεί εντοπίζαμε και εντοπίζουμε το πρόβλημα – να αναλάβουν τις ευθύνες τους και ταυτόχρονα φωνάξαμε και πάλι «παρόντες», στο κομμάτι της κερκίδας που μας αναλογεί. Και δεν ξεχνάμε πώς αντιμετωπιστήκαμε.  Εμφανίστηκαν «νέοι άφθαρτοι παράγοντες» που δήλωσαν πρόθυμοι να αλλάξουν ρότα, να βγάλουν το τρένο από τις ράγες της μιζέριας, να απελευθερώσουν το τμήμα από την κατάσταση ομηρί