Νίκη χάρη στον πορτιέρο...

Η ΑΕΚ χρειάστηκε να... ιδρώσει για να κερδίσει  τον Εργοτέλη και ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για τη σημασία της νίκης, την απόδοση του Αραμπτατζή, το σούπερ τελείωμα του Μάκου και όσα... έρχονται! Είναι μερικά ματς που λόγω όσων έχουν προηγηθεί ο βαθμός δυσκολίας τους αυξάνεται και ξεπερνάνε ακόμη και τα ντέρμπι για ομάδες όπως είναι η φετινή ΑΕΚ. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του αγώνα της Ενωσης με αντίπαλο τον Εργοτέλη και την κατάκτηση των τριών βαθμών. Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ προερχόταν από μία βαριά ήττα στις Βρυξέλλες, η οποία ήταν αποτέλεσμα μίας απογοητευτικής (στα όρια της καταθλιπτικής) απόδοσης από τους ποδοσφαιριστές και τον ίδιο τον προπονητή. Μετά το 4-1 από την Αντερλεχτ ο... οργανισμός με την ονομασία ΑΕΚ χρειαζόταν μία νίκη όπως κι αν ερχόταν αυτή. Στο άδειο, άρα και... παγωμένο και αφιλόξενο ΟΑΚΑ η αποστολή των «κιτρινόμαυρων» μόνο εύκολη δεν ήταν έχοντας τα παραπάνω δεδομένα τα οποία επηρεάζουν κάθε ομάδα. Το μόνο εύκολο ήταν θεωρητικά ο αντίπαλος. Διότι στην πράξη άλλαξε και αυτό… Τα  παραπάνω συνιστούν (και αποτελούν επί της ουσίας) τις δικαιολογίες για την μέτρια έως κακή αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ σε ένα ακόμη ματς, αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα με την ομάδα του Νίκου Καραγεωργίου αντίπαλο. Μία ομάδα που έχει αγωνιστική ταυτότητα, συγκεκριμένο σχέδιο και αγωνιστικό πλάνο, αλλά όχι και γκολτζή. Η πραγματικότητα (αν και τέτοια δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο) του αγώνα στο ΟΑΚΑ μας έδειξε ότι ο Εργοτέλης ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και θα μπορούσε να είχε φτάσει σε μία πολύ εύκολη νίκη… Ο Μπούντιμιρ όμως είχε διαφορετική άποψη, το ίδιο και ο Αραμπατζής. Η ΑΕΚ δεν έχασε, ή αν προτιμάτε κέρδισε, χάρη στον επιθετικό του Εργοτέλη που έχασε τα... άχαστα και φυσικά επειδή στην «κιτρινόμαυρη» εστία βρισκόταν ο Γιάννης Αραμπατζής. Πόσο θετικό μπορεί να είναι για την ΑΕΚ να επικρατεί εντός έδρας του Εργοτέλη έχοντας για κορυφαίο παίκτη της τον γκολκίπερ; Καθόλου φυσικά. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε αναμέτρηση μεταξύ της ομάδας του Καραγεωργίου με αντίπαλο τον ΠΑΣ Γιάννινα, τότε ναι είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Στην περίπτωση που μιλάμε και αναφερόμαστε στην ΑΕΚ προφανώς και δεν είναι, εκτός κι αν πρέπει να κατεβάσουμε όσο πάει τον πήχη. Λυπάμαι μα εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Να σταθούμε σ’ αυτό το σημείο στον Αραμπατζή. Να του πούμε ένα μεγάλο μπράβο για τις τουλάχιστον 4 σούπερ προσπάθειες (επιτυχημένες όλες) να κρατήσει το μηδέν και να βγάλουμε μία κίτρινη κάρτα στον Χιμένεθ που δεν τον επέλεξε για το ματς στις Βρυξέλλες. Κάτι που αν είχε συμβεί είμαι βέβαιος πως θα είχε αποφευχθεί η τεσσάρα και ειδικά το πρώτο γκολ που σκόρπισε ψυχολογικά την ΑΕΚ και δη την άμυνά της... Θα μου πείτε (και δικαίως) πως με τα αν ρε Τσακίρη δεν πας πουθενά. Γι’ αυτό το ξεπερνάω, αλλά όφειλα την αναγνώριση στον Αραμπατζή ο οποίος από το καλοκαίρι γράφω ότι είναι Γιάννης και όχι Γιαννάκης καιρό τώρα, άρα αξίζει τα γάντια του βασικού. Στο ματς με τον Εργοτέλη πρέπει να αποδεχτούμε ότι η ΑΕΚ ήταν τραγική αν εξαιρέσουμε τ