Τα παιδιά να γίνουν άνδρες

O Νίκος Παπαδογιάννης αποστρέφει το βλέμμα από την ξεγυμνωμένη Εθνική, επισημαίνει τους κινδύνους του επόμενου διημέρου και σαλπίζει το σύνθημα της ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης.   Παρακαλούνται, κατ'αρχήν, όσοι ψάχνουν βήμα για να εκτοξεύσουν εθνικιστικές κορώνες και για να στήσουν ικριώματα να πάνε κάπου αλλού. Ο αθλητισμός δεν προσφέρεται για εκρήξεις πατριωτισμού. Μόνο όσοι λαοί έχουν πρόβλημα εθνικής ταυτότητας χρησιμοποιούν τη μπαλίτσα για να γυαλίσουν τη σημαία τους. Όχι ότι δεν έχουμε πέσει κι εμείς σε αυτή την παγίδα... Η ήττα ήταν οδυνηρή όχι επειδή ο αντίπαλος κατέβηκε στο γήπεδο ντυμένος Μεγαλέξανδρος, αλλά επειδή η δική μας ομάδα ξεγυμνώθηκε και δεν είχε καν το πάθος για να συμμαζέψει τα συντρίμμια της. Πώς περίμενε να κερδίσει τέτοιο παιχνίδι με χαλαρή διάθεση και ένδυμα περιπάτου; Ο αντίπαλος έτρωγε σίδερα. Για τους δικούς του λόγους, λέτε; Ναι, αλλά αυτή τη στιγμή η FYROM είναι πιο κοντά στην πρόκριση στον επόμενο γύρο απ'ό,τι η Ελλάδα. Ελπίζω να τους μεθύσει το εθνικοπατριωτικό κρεσέντο και να τους εμφανίσει αύριο το μεσημέρι πτώματα, όπως έγινε σήμερα με τους Βόσνιους... Η Εθνική μας ομάδα έχει μπροστά της ένα ιστορικής σημασίας διήμερο. Και δύο αντιπάλους αξιόλογους και επικίνδυνους. Το Μαυροβούνιο και η Κροατία έχουν καλύτερο υλικό από τη FYROM και καλύτερο υλικό από την Ελλάδα. Μήπως έχουμε εμείς Πέκοβιτς, Ντάσιτς και Κουκ; Μήπως έχουμε Τόμιτς και Πόποβιτς και Μπογκντάνοβιτς; Οχι. Υποτίθεται, όμως, ότι είμαστε πιο ομάδα και ότι αυτό θα καταθέσουμε αύριο και μεθαύριο στο παρκέ της Αλίτους Αρένα. Με τη σημερινή απόδοση, δεν κερδίζουμε κανέναν. Αλλά δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Το γράφω και στα αγγλικά για να το καταλάβουν τα αμερικανάκια της ομάδας: "Defeat is not an option". Εάν αποκλειστεί από τον επόμενο γύρο η Εθνική, θα ξεκινήσει μία διετία ομφαλοσκόπησης και εσωστρέφειας, χωρίς επίσημες υποχρεώσεις και χωρίς κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Θα αποχωρήσει από το σκηνικό σημαδεμένη από το στίγμα μιας συντριβής από τα Σκόπια και μίας τραυματικής "βαλκανιάδας" σε λιθουανικό έδαφος. Γαλουχημένοι σε ρόλους αναπληρωματικών, συμπληρωματικών ή και θεατών, οι περισσότεροι παίκτες της νέας Εθνικής ομάδας αποδεικνύονται ανήμποροι να αντέξουν το βάρος και την κληρονομιά της φανέλας. Εχουν, φυσικά, άλλοθι. Δεν μπορεί να γίνει εν μία νυκτί πρώτο βιολί ο Ξανθόπουλος, ο Μπράμος, ο Βασιλειάδης, ο Μαυροειδής, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου. Το "πρέπει" έχει λυγίσει και παίκτες πιο ταλαντούχςυς, πιο μπαρουτοκαπνισμένους, πιο έτοιμους. Κάνω λάθος αν γράψω ότι ο Νικ Καλάθης ψάχνει με το ένα μάτι τον Ομπράντοβιτς και με το άλλο το Διαμαντίδη; Αυτός που θα ήταν κανονικά 11ος παίκτης στην ιεραρχία της ομάδας είναι σήμερα ο 4ος. Και ποιος είναι ο πέμπτος; Ο Καϊμακόγλου; Εάν η Εθνική ήταν πλήρης, θα έβλεπε το Ευρωμπάσκετ από το σπίτι του. Η πίεση είναι έντονη στους ώμους όλων και γίνεται βαρίδι μέσα στους αγώνες. Οσο ο αγώνας με τη FYROM πήγαινε στραβά, δεν τολμούσαν να πάρουν πρωτοβουλία ούτε οι παλιοί. Ο Ζήσης και ο Μπουρούσης εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνη. Ο Φώ