Μαίρη Λίντα: «Δεν είμαι κοριτσάκι, είμαι κορίτσαρος!»

«Ξέρεις ότι έδειχνα στη Ρίτα Χέιγουορθ πώς να χορεύει στην πίστα;», «Χαλούσα κόσμο», «Εντεκα χρονών γνώρισα τον Μανώλη, ένα καμαρίνι μοιραζόμασταν όλοι, τον κοιτούσα σαν υπνωτισμένη, τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα». Υπάρχουν μερικές, μετρημένες στα δάχτυλα, γυναίκες που έχουν ζήσει μια ζωή την οποία αν χαρακτηρίσεις «μυθιστορηματική» μάλλον μετριάζεις την έντασή της. Η Μαίρη Λίντα ανήκει σε αυτή την κατηγορία και, αν είσαι τυχερός, θα δεις τη λάμψη στα μάτια της όταν σου εξομολογείται ότι θυμάται ακόμα το άρωμα «του Μανώλη»

Στο εστιατόριο του «Hilton», «Milos», άπαντες

είναι καλοντυμένοι. Σε ένα από τα κεντρικά μπροστινά τραπέζια κάθεται μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, σαν να λέει προσευχή, με τη μικρή τσάντα της περασμένη χιαστί στον ώμο λες και νιώθει άβολα. Ντρέπεται. Ακούει απ’ όλους εγκωμιαστικά λόγια για τη φωνή της, την καριέρα της.

Στη σκηνή με την Αννα Βίσση

Κάποια στιγμή τής δίνουν τον λόγο, για να πει δυο λόγια σχετικά με τις τρεις συναυλίες που πρόκειται να δώσει στον Καναδά, με σκοπό την υποστήριξη της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας στα καναδικά σχολεία. Τότε ακούς πρώτη φορά τη φωνή της και παγώνεις. «Ευχαριστώ», λέει και απορείς πώς είναι δυνατόν η φωνή της να παραμένει όχι απλώς αναλλοίωτη αλλά κρυστάλλινη ύστερα από τόσα χρόνια. Τη χειροκροτούν και υποκλίνεται. Γνήσια αρτίστα. Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη συνέντευξη. Δεν πατιέται το play σε κανένα μαγνητοφωνάκι. Είναι μια αφήγηση που ξεκινάει με την πιο απλή ερώτηση: «Πότε έπαψαν να σας φωνάζουν Μαίρη Δημητρακοπούλου και γίνατε η Μαίρη Λίντα;». «Αχ, κορίτσι μου, τι με ρωτάς τώρα. Επτά χρονών ήμουν. Πήγα στον Ορέστη Λάσκο στο Αλκαζάρ κι αυτός με βάφτισε». Κάνει μια μικρή παύση, με κοιτάει και αρχίζει να τραγουδά «α, για για, Μαρία». Γελάει σαν κοριτσάκι. «Τι κοριτσάκι; Κορίτσαρος είμαι. Αυτό το κομμάτι είπα και με σήκωσε στην αγκαλιά του. Ξέρεις, τότε εκεί πήγαιναν τα ψώνια. Ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκρότημα. Φώναζαν κι άλλο κι άλλο. Ο Λάσκος τότε είπε “απόψε γεννήθηκε μια τραγουδίστρια”. Ετσι γεννήθηκε η Μαίρη Λίντα”».

Καίτη Γκρέυ, Κωνσταντίνα, Πάνος Γεραμάνης, Μαίρη Λίντα

Γελάει σαν έφηβη που διηγείται στη φίλη της τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Της αρέσει να μιλάει για τη ζωή της. Οχι από ναρκισσισμό. Τα θυμάται και η ίδια μέσα από την κουβέντα και αυτό της φέρνει κι άλλες θύμησες. Ξαφνικά η κυρία που είναι ντυμένη σοβαρά αρχίζει να λικνίζεται. «Ξέρεις ότι έδειχνα στη Ρίτα Χέιγουορθ πώς να χορεύει στην πίστα;». Βάζω νοητή τελεία και την αφήνω να χαθεί στο παρελθόν της σαν υπνωτισμένη: «Η μαμά μου, η Βασιλική, είχε δεκαεπτά παιδιά. “Παιδί μου, δεν θυμάμαι ποτέ την κοιλιά μου άδεια”, έλεγε όλη την ώρα. Δεν ήθελε να πάω να γίνω τραγουδίστρια. Εκείνα τα χρόνια είχε άσχημη φήμη το επάγγελμα. Ο μπαμπάς μου, ο Αλέξης, που μου είχε αδυναμία την έπεισε να με αφήσει. Αλλά κάναμε συμφωνία να μη γίνω, ας το πούμε, άστατη. Εγώ ήμουν σπίρτο. Ολο πρόβες ήθελα να κάνω. Εφερνα κι ένα μικρό μεροκάματο στο σπίτι. Η μαμά μου; Μέχρι που παντρεύτηκα τον Χιώτη, από πίσω μου ήταν. Μην τυχόν και με πλανέψουν».

Χαμογελά λίγο πριν φύγει για την περιοδεία της στον Καναδά

Στην «Αθηναϊκή Γωνιά», στην Αστόρια. Ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα γνώρισαν όλους τους μεγάλους αστέρες του Χόλιγουντ. Στη φωτογραφία, οι δυο τους μαζί με τη Μαρία Κάλλας και την Γκρέις Κέλι

Το 1954 έκανε την πρώτη της περιοδεία στην Αμερική. Τότε δεν πήγαινε για λιγοστές εμφανίσεις. Καθόταν μήνες. «Στην “Αθηναϊκή Γωνιά”, στην Αστόρια, γνώρισα όλους τους μεγάλους αστέρες του Χόλιγουντ. Οχι, πιάτα δεν πετούσαν. Ερχόντουσαν αργά και χόρευαν. Βασικά ξετρελαίνονταν με το μπουζούκι του Χιώτη. Ξέρεις ότι ο Τζίμι Χέντριξ καθόταν στα γόνατα με τις ώρες για να ακούει τον Χιώτη; Τον ρωτούσε πού να βάλει τα δάχτυλά του στην κιθάρα για να βγάλει τον ίδιο ήχο. Του είπε ότι είναι ο μεγαλύτερος κιθαρίστας που έχει γνωρίσει. Τι άλλο θυμάμαι; Τα μάτια της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Δεν έχω ξαναδεί τόση ομορφιά. Βιολετιά. Και τους χορούς που έκανε η Ρίτα Χέιγουορθ. Μου ζήτησε κι εμένα να της μάθω βήματα».

Η Μαρία Δημητρακοπούλου ανέβηκε στην πίστα σε ηλικία 7 ετών και οφείλει το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο στον Ορέστη Λάσκο

Η Μαίρη Λίντα είναι σαν τις πρωταγωνίστριες των ταινιών του Φίνου. Χαρούμενη. Τσαχπίνα. Αισιόδοξη. Σπίρτο, που λέει και η ίδια. Εκείνο που δεν ξέρεις είναι ότι έχει κοφτερό χιούμορ. Αυτοσαρκάζεται. Γελάει συνεχώς. Εχει μια κόρη. Δεν έχει εγγόνια και σου θυμίζει τη μέση Ελληνίδα μάνα όταν γυρίζει και σου λέει «γιατί δεν θέλετε να παντρευτείτε τα νέα κορίτσια σήμερα;». «Η δική μου κόρη την καλλιτεχνία δεν την ήθελε. Κι έχει πολύ ωραία φωνή. Αλλά όποτε της το έλεγα, μου απαντούσε ότι θα τη συγκρίνουν συνεχώς με τη μάνα της».

Η Μαίρη Λίντα, εντέλει, με αποχαιρετά, «δεν μπορώ να αφήσω τους καλεσμένους μου τόση ώρα μόνους», λέει και μου θυμίζει Αγγλο ευγενή βγαλμένο από το «Downton Abbey», όταν επιστρέφει για να προσθέσει: «Αν θελήσεις κάτι παραπάνω, μη διστάσεις να με πάρεις τηλέφωνο. Θα χαρώ ιδιαίτερα». Και τότε σκέφτομαι ότι κάθε φορά που η Μαίρη Λίντα αποχωρεί από ένα δωμάτιο θα πρέπει μάλλον ν’ ακούγεται το «Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία»…

Μανώλης Χιώτης: το μεγαλύτερο προσωπικό και καλλιτεχνικό κεφάλαιο στη ζωή της