Η Ελλάδα, η δίδυμη κρίση της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ και τα νομικά προβλήματα της Μέρκελ

Γιατί, δυστυχώς, τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα…

Όλα καλά λοιπόν, η Ελλάδα έχει μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει να βυθίζει τη χώρα στο θανάσιμο σπιράλ της λιτότητας και της ύφεσης. Αναμένουμε επίσης την επίσκεψη της τρόικας των δανειστών που θα συνεχίσει να παριστάνει πως η εφαρμοζόμενη πολιτική θα οδηγήσει κάποια στιγμή την Ελλάδα στην ανάκαμψη. Δεν αμφιβάλλουμε ακόμη ότι θα δούμε κάποιες κινήσεις χαλάρωσης του ελληνικού μνημονίου που θα θολώσουν τα νερά αλλά δεν θα πρόκειται για κάτι με ουσία. Και τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα ως το σημείο εκείνο που θα πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιμένει στη γωνία σαν ώριμο φρούτο να πάρει την εξουσία. Το ποτέ ακριβώς δεν το γνωρίζουμε,  ίσως να γίνει το 2013, ίσως και ως τα τέλη του έτους. Γιατί δυστυχώς τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα.

Η χώρα είναι ήδη αποκομμένη από την Ευρώπη, η ουσιαστική διακοπή των κεφαλαίων κίνησης έχει οδηγήσει σε κατάρρευση ή έξοδο πολλών επιχειρήσεων και αναμένεται να έρθουν κι άλλες καταρρεύσεις, ακόμη και υγιών, παραγωγικών και κερδοφόρων επιχειρήσεων που έχουν αποκοπεί από τις κεφαλαιαγορές. Τι άλλο να περιμένει κανείς σε μια χώρα όπου όλες οι εισαγωγές γίνονται εδώ και καιρό με μετρητά, πλέον δεν ασφαλίζονται και όλα τα κόστη, εκτός του εργατικού, αυξάνονται; Μέχρι να λυθεί η κρίση της Ευρωζώνης – αν βεβαίως λυθεί και δεν πάμε σε διάρρηξη – πολλές θα είναι οι ελληνικές επιχειρήσεις που θα έχουν πουληθεί σε ξένα χέρια. Μετά η χρηματοδότηση θα αποκατασταθεί αλλά η καταστροφή θα έχει ήδη γίνει.

Η Ευρωζώνη έχει πρόβλημα φερεγγυότητας και ελλιπούς συνολικής ζήτησης

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως η Ελλάδα δεν έχει άπειρες εσωτερικές παθογένειες.  Όμως το βασικό πρόβλημα αυτού που ζει η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με την Ευρωζώνη. Η Ευρωζώνη έχει πρόβλημα φερεγγυότητας και κρίση ελλιπούς συνολικής ζήτησης. Δυστυχώς μέσα στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, αυτές οι δίδυμες κρίσεις εμπίπτουν πλήρως στο πεδίο του εκδότη του νομίσματος – την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – και όχι στους χρήστες του – τα κράτη μέλη του ευρώ. Επομένως, αν δεν εγγυηθεί η ΕΚΤ εμμέσως ή ευθέως τη νομισματική ένωση, η φερεγγυότητα θα παραμένει πάντα ζήτημα είτε για την Ελλάδα, είτε για την Πορτογαλία, είτε για την Ισπανία, είτε για την Ιταλία είτε ακόμη και για τη Γερμανία. Παρομοίως η ελλιπής αγοραστική δύναμη που ως ένα βαθμό οφείλεται στη μονοδιάστατη αντιπληθωριστική εντολή της ΕΚΤ – ένας πληθωρισμός στόχος κάτω του 2% ίσως είναι υπερβολικά αυστηρός για μια συγκυρία παγκόσμιας κρίσης – επιδεινώνεται από τη λιτότητα που επιβάλλεται σε όλους σαν όρος για να παράσχει η ΕΚΤ τη βοήθειά της. Μοιάζει κάπως σαν να νοσηλεύουμε έναν ασθενή και μόλις ανακάμψει να του σπάμε το πόδι για να τον ξαναρίξουμε στο κρεβάτι.

Κι αυτό περιλαμβάνει το τραπεζικό σύστημα που για να μπορεί να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, πρέπει να έχει αξιόπιστες εγγυήσεις καταθέσεων κι αυτό σημαίνει επ