Η Ευρώπη χρειάζεται τη δική της Glehman Brothers

Ο ρόλος της Ελλάδας στις εξελίξεις.

Μήπως η Ευρώπη έχει κάνει λάθος και, αντί να φοβάται και να αποτρέπει τη «στιγμή της Lehman», στην πραγματικότητα, χρειάζεται ένα τέτοιο γεγονός, προκειμένου να προχωρήσουμε πέρα ​​από αυτή την ατέρμονη κατάσταση κρίσης; Θα μπορούσε η Ελλάδα να παίξει το ρόλο της Lehman Brothers; Υπάρχει μια ισχυρή επιχειρηματολογία υπέρ της πρότασης αυτής.

Μέχρι τη στιγμή της πτώχευσης της Lehman Brothers

το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έπασχε ήδη από «κόπωση διάσωσης»: από τις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, στις ΗΠΑ είχαν ήδη διασωθεί η Bear Stearns (έμμεσα), η Fannie Mae και η Freddie Mac. Ενώ τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν επαρκή για να σωθεί κάθε ένας από αυτούς τους οργανισμούς μεμονωμένα, η προσέγγιση ήταν προφανώς ανεπαρκής για να σταματήσει την ευρύτερη μετάδοση και να αποκαταστήσει τελικά την εμπιστοσύνη. Ήταν σαφές ότι η εμπιστοσύνη στις περαιτέρω διασώσεις και το ρόλο τους είχε φτάσει στο τέλος της.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το πρόβλημα δεν σχετιζόταν απλά με κάποιες τράπεζες, αλλά με το σύστημα γενικότερα. Ο τραπεζικός τομέας έπασχε από έλλειψη πόρων, και η συνηθισμένη θεραπεία των νέων ιδιωτικών κεφαλαίων απλά δεν ήταν διαθέσιμη δεδομένης της αβεβαιότητας για το μέγεθος των ζημιών από τα δάνεια των ακινήτων και των  δομημένων πιστωτικών χαρτοφυλακίων.

Η λύση ήταν απλή: αναγκαστικές αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών – δεν υπήρχε όμως η πολιτική βούληση για να επιβάλει μια τέτοια λύση, τόσο επειδή οι πολίτες σωστά θεώρησαν ότι οι τράπεζες είχαν δημιουργήσει οι ίδιες το πρόβλημα και άρα δεν τους άξιζε η βοήθεια, και επειδή δεν ήταν δυνατό – όπως σπάνια είναι στην πολιτική – να φοβίσεις τους ανθρώπους (Κογκρέσο) να κάνουν κάτι απλώς και μόνο λόγω του τι μπορεί να συμβεί αν δεν το πράξουν.

Η κατάρρευση της Lehman αντιμετώπισε το δεύτερο αυτό πρόβλημα δίνοντας σε όλους μια εικόνα του απόλυτου χάους. Η πολιτική βούληση να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη λύση σχεδόν αμέσως κινητοποιήθηκε. Παρόλες τις αδυναμίες τους, τα μέτρα πέτυχαν τον πρωταρχικό τους στόχο – την πρόληψη περαιτέρω πτωχεύσεων και έτσι αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη καταθετών και επενδυτών. Συγκρίνετε την κατάσταση του τραπεζικού τομέα των ΗΠΑ σήμερα, με της Ευρώπης. Αν μη τι άλλο, η πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος εφαρμοζόταν δυστυχώς αδιακρίτως και έτσι δεν δόθηκε αρκετή προσοχή στην αλλαγή της συμπεριφοράς των τραπεζών και των δομών παροχής κινήτρων. Ουσιάστικα οι τράπεζες πλήρωναν πολύ χαμηλό τίμημα για την απερισκεψία τους.

Η σύγκριση με την ευρωζώνη σήμερα είναι μάλλον προφανής. Για να αποκατασταθεί η σταθερότητα, η ευρωζώνη θα πρέπει να θεσπίσει από κοινού: εγγυημένα ευρωομόλογα που να στηρίζονται σε ακλόνητη δημοσιονομική πειθαρχία. – διαασφάλιση καταθέσεων σε επίπεδο ευρωζώνης – και υποχρεωτικές αυξήσεις κεφαλαίου. Αλλά η πολιτική βούληση για να πράξουμε κάτι τέτοιο δεν θα βρεθεί για όσο διάστημα οι πολιτικοί θεωρούν ότι υπάρχει και άλλος χρόνος ως εναλλακτική λύση. Ακόμα πιο σημαντικό, η απαραίτητη πολιτ