Τα παιδιά της Νιόβης

Σε κάθε πόλεμο είναι αναπόφευκτο να δοκιμάζονται τα ανθρώπινα όρια . Τίποτα δεν μένει ίδιο . Αυτά που νόμιζα πως είχα μέσα στα χέρια μου, αναπάντεχα χάνονται. Την Πατρίδα, την Θρησκεία, την Τιμή, την Ζωή, ξαφνικά τις αρπάζει ο πόλεμος στις φτερούγες του και εξαφανίζονται από μπροστά μου, σα να μην υπήρξαν ποτέ. Και τώρα εγώ πρέπει να συνεχίσω την ύπαρξή μου με άλλα δεδομένα, στενά, σαν το μικρότερο νούμερο παπούτσια, που όμως πρέπει να τα φορέσω γιατί δεν έχω άλλα.
Όταν έχω κηρυγμένο πόλεμο, «η ψήφος του κυρίαρχου λαού» είναι νανούρισμα για ν΄αποκοιμηθούν τα μωρά. Εγώ όμως δεν έχω ούτε καιρό,

ούτε δικαίωμα να αποκοιμηθώ! Πρέπει να μείνω ξύπνια, να δώσω μιαν εξήγηση σ΄αυτό που μου συμβαίνει και να οργανωθώ σε άλλη βάση, πού όσο και να χτυπηθούν δεν μπορούν να μου την πάρουν, γιατί είναι ο Ελληνικός γενετικός μου κώδικας, ως ανθρώπου και όχι ως πιθήκου. Είναι ο αιώνιος και ανυπέρβλητος εχθρός τους, που δεν μπόρεσαν ποτέ να νικήσουν.
«Οι ίδιοι οι Έλληνες που μας έδωσαν το όνομα για το πολίτευμά μας, τη Δημοκρατία, μας έδωσαν και το όνομα πολιτική. Οι Έλληνες μας έδωσαν επίσης την πολύτιμη λέξη οικονομία» , THΕ NEW WEBSTER DICTIONNARY OF THE ENGLISH LANGUAGE, EDITION GROLIER, N. YORK.
«Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία, τίποτα δεν άφησες για μας», ΣΙΛΕΡ, ποιητής, ιστορικός, γιατρός, φιλόσοφος.
«Οι Έλληνες είναι οι Ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού», Φρειδερίκος Νίτσε, φιλόσοφος, συγγραφέας.
Έτσι γεννήθηκε η ζήλια, ο φθόνος και η γενοκτονιακή τάση σ΄αυτούς που για αιώνες μας πολέμησαν, σ΄αυτούς που και τώρα μας πολεμούν και επιθυμούν το ξεκλήρισμα και την ολοκληρωτική καταστροφή μας. Αυτό που είμαστε είναι και η αιτία της.
Αναρωτιόμουνα πριν χρόνια γιατί ο μικρασιάτης συγγραφέας Τάσος Αθανασιάδης, έδωσε σε μυθιστόρημα που έγραψε για τον διωγμό και την καταστροφή των συμπατριωτών του, τον τίτλο «Τα παιδιά της Νιόβης». Σ΄αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας αφηγείται τη ζωή του μικρασιατικού Ελληνισμού που μεγαλούργησε, κατόπιν τις δραματικές περιπέτειες των ίδιων Ελλήνων της προσφυγιάς, σε μιαν Ελλάδα με οικτρά οικονομικά, όπου οι « πρόσφυγες», αξιοποιώντας τα έμφυτα χαρίσματά τους, κατορθώνουν να αναδειχθούν στην οικονομική ζωή, στις επιστήμες, στα γράμματα, στις τέχνες, στην πολιτική, έτσι ώστε να αναγνωριστεί η συμβολή τους στην ανόρθωση της νέας πατρίδας τους. Η Νιόβη πάλι ήταν ένα από τα τραγικότερα πρόσωπα της μυθολογίας. Κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Ταντάλου και της Διώνης, που παντρεύτηκε τον Αμφίονα και απέκτησε μαζί του 12, ίσως και περισσότερα παιδιά. Η μάνα ήταν χαρούμενη και περήφανη για τα πολλά παιδιά της, γνωστά για την ομορφιά και την εξυπνάδα τους. Οι Θεοί τα ζήλεψαν , δεν ήθελαν να υπάρχουν τέτοια χαρισματικά πλάσματα στον κόσμο και τα σκότωσαν, τα αφάνισαν. Ο μύθος λέει πως κάποια κατάφεραν να ζήσουν.
Νομίζω πως ο συμβολισμός του συγγραφέα είναι πια σαφής.
Δεν μου σάλεψε ακόμα ούτε και σκοπεύω να γράψω «Θούριο για τον ελληνισμό και την λευτεριά». Δεν ξέρω να γράφω