Η πραγματική ιστορία πίσω από τις αμέτρητες ιστορίες του Πολ Όστερ -Τραγωδία, τυχαιότητα, Cancerland, πείσμα

Τυχαιότητα, τραγωδία. Διαπέρασαν τη ζωή και το έργο του Πολ Όστερ που είδε ένα αγόρι δίπλα του να σκοτώνεται από κεραυνό, έμαθε έφηβος ότι η γιαγιά του δολοφόνησε τον παππού του, ο γιος του σκότωσε το μωρό του και11 μέρες πέθανε από υπερβολική δόση. Και μετά ο ίδιος ο Όστερ μετακόμισε στο Cancerland.

Ήταν 8 το πρωί όταν ο Πολ Όστερ έλαβε το τηλεφώνημα. Οπατέρας του ήταν νεκρός, στα 66 του χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έσφυζε απόυγεία, έπαθε καρδιακή ανακοπή και πέθανε ακαριαία. Καθώς έβαζε μερικά πράγματασε ένα σακίδιο και ετοιμαζόταν να φύγει για το Νιου Τζέρσεϊ με ανάμεικτασυναισθήματα,

κατέληξε ότι το πιο σοκαριστικό, αυτό που τον έθλιβε περισσότεροήταν το γεγονός ότι ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή χωρίς να αφήσει πίσω τουκανένα ίχνος.

Η «Επινόηση της μοναξιάς», το βιβλίο που έγραψε ο Όστερ αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του -καθώς έφτανε στο Νιου Τζέρσεϊ, ένα ταξίδι σχεδόν τριών ωρών, ήξερε ότι έπρεπε να γράψει για αυτό- είναι σαν μια η βαθιά εκπνοή μιας ανάσας που χρόνια κρατούσε μέσα του ο περίφημος συγγραφέας που έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από τον καρκίνο και με ραγισμένη την καρδιά εξαιτίας του γιου του, σε ηλικία 74 ετών. Η ηλικία του, ήταν μια πηγή ανεξήγητης αμηχανίας για αυτόν: είχε περάσει το όριο των 66 ετών που έθετε ο πατέρας του. Αυτός ο άνθρωπος που για τον Πολ ήταν ένας αδιαπέραστος, αμετακίνητος τοίχος, που δεν τον κοιτούσε καν όσο και αν ο ίδιος είχε απόλυτη ανάγκη την προσοχή του.

Ο πατέρας του, ένας τοίχος αδιαπέραστος

Ο πατέρας του έφυγε χωρίς να αφήσει ίχνη και ο μπερδεμένοςγιος ενός άνδρα απόντα, αποφάσισε να το διορθώσει αυτό. Για χάρη του. Άλλωστε οίδιος ήταν το ακριβώς αντίθετο. Άφησε ίχνη άσβηστα με τα 34 βιβλία του, πουμεταφράστηκαν σε 45 γλώσσες. Έσπασε αμετακίνητους τοίχους -όπως δεν μπόρεσε νακάνει με τον πατέρα του- αναγνωστών σε απίστευτα πλάτη και μήκη του κόσμου.

Προτιμούσε να λέει ότι είναι αφηγητής ιστοριών παράσυγγραφέας, «οι άνθρωποι είμαστε πεινασμένοι για ιστορίες». Αλλά και «οιιστορίες επισκέπτονται μόνο όσους είναι ικανοί να της αφηγηθούν». Θα συμφωνούσευποθέτω με τον Γιώργο Χειμωνά που έγραφε στο «Ο Εχθρός του Ποιητή» ότι «το μόνοχρέος που αναγνωρίζω σε έναν άνθρωπο είναι να αφηγηθεί μια ιστορία».

Ο πατέρας λοιπόν δεν άφησε ίχνη, έμεινε αδιαπέραστος τοίχοςως το τέλος. Ο γιος δεν σταματούσε να γράφει, σαν χείμαρρος, στο σπίτι του, έναbrownstone στο Park Slope του Μπρούκλιν. Εκεί όπου διαρκώς προσέφερε επικά δείπνα στουςφίλους του και ακούγονταν απίστευτες ιστορίες από τον Ντον Ντελίλο, τον ΠίτερΚάρεϊ, τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι, τον Σαλμάν Ρούσντι όπου όλα ήταν ανοιχτά γιασυζήτηση στο τραπέζι. Από την πολιτική και την λογοτεχνία, μέχρι τα «Φιλαράκια»και τον θαυμασμό του Ρούσντι για τον χαρακτήρα του Ρος.

Μπολιασμένος με το κύτταρο της τραγωδίας

O Πολ Όστερ έλεγε ότι δεν θα ήθελε να επισκεφθεί το μέλλον, μόνο το παρελθόν για να δει την πρώτη παράσταση της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Η ζωή του από νωρίς μπολιάστηκε με την έννοια του τυχαίου και του τραγικού. Και έγιναν τα στοιχεία αυτά το νήμα που έραψε όλες τις λέξεις του στέρεα, σε κάθε του έργο.

Από την «Επινόηση της μοναξιάς», στην Γυάλινη Πόλη που έγινε η απαρχή για την «Τριλογία της Νέας Υόρκης», στα «Χώρα των έσχατων πραγμάτων», «Το παλάτι του φεγγαριού», «Λεβιάθαν», «Μr Vertigo», «Τιμπουκτού», «Το βιβλίο των Ψευδαισθήσεων», «4321». Τελευταίο του βιβλίο, κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο το «Βaumgartner» που διαπραγματεύεται τον θάνατο και έχει ήρωα έναν συνταξιούχο καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο.

Η ηλεκτρική καταιγίδα που τον σημάδεψε

Όσο έγραφε αυτό το βιβλίο, η ιδιότητα του πατέρα αφυπνίστηκεμε τον πιο άγριο τρόπο.  Ο γιος τουΝτάνιελ καθώς κοιμόταν, σκότωσε το μωρό του, την δέκα μηνών Ρούμπι. Πρινκοιμηθούν, ο Ντάνιελ είχε πάρει ηρωίνη, όπως παραδέχθηκε στις αρχές. Λίγεςμέρες μετά πέθανε και ο ίδιος από υπερβολική χρήση ναρκωτικών σε ηλικία 44 ετών.Οι ιστορίες έρχονται να σε βρουν έλεγε ο Όστερ. Δύο χρόνια πριν τον θάνατό τουαυτή η ιστορία υπήρξε αμείλικτη, του ράγισε την καρδιά και κανένας δεν μπορείνα επιζήσει από αυτό. Δεν έκανε ποτέ, το παραμικρό σχόλιο για αυτή την προσωπικήτου τραγωδία.

Η πρώτη δραματική ιστορία στη ζωή του τον συνάντησε όταν ήταν 14 ετών, ενώ βρισκόταν στην κατασκήνωση. Μια ηλεκτρική καταιγίδα χτύπησε την περιοχή και ο Όστερ είδε ένα αγόρι, συνομήλικό του, λίγα μέτρα μακριά από τον ίδιο, να διαπερνιέται από έναν κεραυνό και να πεθαίνει ακαριαία. Γλύτωσε από τύχη. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι τα πάντα είναι θέμα τυχαιότητας, συμπτώσεων και αποφάσισε όλα τα βιβλία του να έχουν αυτή την εκκίνηση.

Αυτή είναι η ζωή μας: Οι Όστερ

Χρόνια μετά έμαθε ότι η τραγωδία ήταν κυτταρικό στοιχείο τηςοικογένειας Όστερ. Η γιαγιά του από την πλευρά του πατέρα του, είχε δολοφονήσειτον σύζυγό της. Ήταν σχιζοφρενής. Στη συνέχεια, ο αδελφός του δολοφονηθέντοςπροσπάθησε να την σκοτώσει για να εκδικηθεί. Δεν τα κατάφερε. Μήπως αυτό δενεπέτρεψε ποτέ στον πατέρα του να αφήσει τα ίχνη του; Όταν πήγε ο συγγραφέας στοΝιου Τζέρσεϊ μετά τον θάνατο του πατέρα του, βρήκε ένα τεράστιο φωτογραφικόάλμπουμ που έγραφε απ’ έξω «Aυτήείναι η ζωή μας: Οι Όστερ».

Οι σελίδες ήταν κενές. Υπήρχε μόνο μια φωτογραφία: ο ίδιος μετον αδελφό, την αδελφή του και την μητέρα του. Η φωτογραφία ήταν σκισμένη, είχεαποκοπεί ο πατέρας. Ο δολοφονημένος πατέρας απών. Δεν μπορεί να μην σκεφθείςτην αντίθεση αυτών των λευκών σελίδων, με τα εκατομμύρια χειρόγραφων σελίδων, ήσελίδων που έγραψε στην αγαπημένη του γραφομηχανή Olympia ο Όστερ κατά τη διάρκεια τουβίου του.

Ενάντια στις προδιαγραφές με τις οποίες ήρθε στη ζωή, την εγγραφή της τραγωδίας και της απουσίας, ο Όστερ έγινε ένα παιδί γεμάτο ενδιαφέρον για τη ζωή, με χιούμορ -τα αστεία του και το δυνατό του γέλιο ήταν το βασικό χαρακτηριστικό του ως το τέλος. Ήθελε να γίνει παίκτης του μπέιζμπολ, αλλά και συγγραφέας από τη στιγμή που του χάρισε η γιαγιά του όλα τα βιβλία του Ρόμπερτ Στίβενσον. Ήταν 10 ετών και άρχισε να γράφει αμέσως τις δικές του ιστορίες. Στα 15 του χρόνια, μετά τον τραγικό θάνατο από κεραυνό του φίλου του, αποφάσισε ότι δεν θα γίνει αθλητής του μπέιζμπολ.

Πρωταγωνιστώντας στις φοιτητικές διαδηλώσεις στο Columbia

Αργότερα έλεγε ότι η βασική επιρροή στο γράψιμό του ήταν ταπαραμύθια. Ο τρόπος που χωρίς να χρειάζεται να πουν ονόματα και στοιχείαδημιουργούν αμέσως ατμόσφαιρα. Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε μια γιαγιά με τηνεγγονή της μέσα στο μαύρο δάσος. Ένα πρωί εμφανίστηκε στο παράθυρο ένα πουλί.Να, αυτό θεωρούσε ότι είναι μια συναρπαστική αρχή για να σε οδηγήσει μέσα στηνιστορία. Ένα παραμύθι.

Φοίτησε στο Columbiaόπου συμμετείχε ενεργά στις διαδηλώσεις του 1968 στο πανεπιστήμιο -ητυχαιότητα, η σύμπτωση: πέθανε τις μέρες που το πανεπιστήμιό του σαρώνεται απόφοιτητικές διαδηλώσεις. Έζησε ως μεταφραστής μαζί με την πρώτη του σύζυγο, επίσηςσυγγραφέα, Λύντια Ντέιβις στο Παρίσι για ένα διάστημα, πριν επιστρέψει καιεγκατασταθεί στο Μπρούκλιν. Είναι γνωστή η ιστορία του βιβλίου «Γυάλινη πόλη»του πρώτου μέρους του «Τριλογία της Νέας Υόρκης». Απορρίφθηκε από 17 εκδότεςστη Νέα Υόρκη. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό και που διασκέδαζε αφάνταστα τονΌστερ, είναι ότι τελικά δέχθηκε να το εκδώσει ένας μικρός οίκος στο ΛοςΆντζελες. Αριστούργημα.

 Το 1982 παντρεύτηκε την δοκιμιογράφο Σίρι Χούστβεντ (τα βιβλία της εκδίδονται από τον Πατάκη) τον έρωτα της ζωής του. Αυτή δούλευε στον πάνω όροφο, ο ίδιος στο ισόγειο, για οκτώ ώρες μέσα στη σιωπή. Από το απόγευμα και μετά ήταν ένα κανονικό ζευγάρι που γελούσε, έπινε ουίσκι συζητώντας, καλούσε διαρκώς φίλους για φαγητό. Στο βιβλίο του «Λεβιάθαν» ο Πολ Όστερ εμφανίζει τον αφηγητή του Πίτερ Άαρον (προσέξτε πως το όνομα του αφηγητή παραπέμπει στο όνομα Πολ Όστερ) να είναι παντρεμένος με την Άιρις Βίγκαν, την αφηγήτρια της νουβέλας της Χούστβεντ «Η τυφλόμυγα». Με την Σίρι απέκτησε μια κόρη, την Σόφι, η οποία είναι στιχουργός και τραγουδίστρια. Στην 1 Ιανουαρίου 2024 απόκτησε έναν γιο, τον Μάιλς, εγγονό του Πολ και της Σίρι.

Ο Πολ Όστερ στο Cancerland

Ήταν η ίδια η Σίρι αυτή που ανακοίνωσε στον κόσμο ότι ο Πολ ζει πλέον στο Cancerland. Στην χώρα του καρκίνου. «Είναι μια μεγάλη χώρα, μεγαλύτερη από όσο πίστευα» έγραψε.  Ήταν στωικός, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, δεν έχασε το περίφημο χιούμορ του. Μια μέρα, καθώς περίμενε μαζί του για να μπει για χημειοθεραπεία, ο Πολ σηκώθηκε για να πάει να πάρει μια κούπα τσάι. Τον σταμάτησε μια νέα γυναίκα. Του είπε ότι η σύζυγός της είναι φανατική αναγνώστριά του και εξαιτίας της άρχισε και η ίδια να τον διαβάζει. Του είπε ότι βρίσκεται στο τέταρτο στάδιο, πεθαίνει. Και όμως είχε μόλις γυρίσει από την Ιταλία. «Ζω τη ζωή μου κάθε της λεπτό» του είπε. «Σας σκεφτόμαστε συνέχεια κύριε Όστερ. Ο θεός να σας ευλογεί».

Όταν γύρισε στη θέση του, με ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι στα χέρια, ο Πολ Όστερ είχε δακρύσει.  

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr