Αλέξη, όχι και την πίτα και τον σκύλο…

Η αγαπημένη ατάκα των αριστερών τα περασμένα χρόνια ήταν “αν όχι τώρα, πότε;”. Και ο Αλέξης Τσίπρας καλείται αυτή τη στιγμή, αφού έχει και το “ok” των δύο πρώην μεγάλων, να δώσει την απάντηση, να πάρει τα ηνία της κυβέρνησης και να τα βάλει με τους Ευρωπαίους. Αν και στο τέλος μας βλέπω πάλι στις κάλπες…

Η στιγμή που πολλοί περίμεναν εδώ και 65 χρόνια έφτασε… Ένα κόμμα της παραδοσιακής ντούρας αριστεράς παίρνει εντολή

για σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτό είναι κάτι που ουδείς μπορούσε να φανταστεί τα προηγούμενα χρόνια σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ή αν θέλετε σε μια χώρα με ευρωπαϊκό και κομματάκι νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνταυτίστηκαν με την αντιμνημονιακή διάθεση πολλών Ελλήνων και κατάφεραν να φέρουν την αριστερά στα ιστορικά της υψηλά.

Η κατηγορία, βέβαια, που τους αποδόθηκε στη διάρκεια των τελευταίων δυόμισι χρόνων, μέχρι τις κάλπες, ήταν ο λαϊκισμός και δη ένας λαϊκισμός που οδηγεί μονίμως σε αδιέξοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε στις κατηγορίες και σιγά, σιγά έπεισε την κοινή γνώμη και τους συντετριμμένους από την κρίση Έλληνες, με αποτέλεσμα να τον φέρουν στις εκλογές στη δεύτερη θέση.

Σήμερα, όμως, δεν έχουμε πια εκλογές – αν και έχω την εντύπωση ότι με πρωτοβουλία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα ξαναμπούμε σε προεκλογική περίοδο. Το τι σημαίνει αυτό για την οικονομία δεν χρειάζεται να το εξηγήσω εγώ. Φαίνεται καλύτερα στην αγορά. Όλα είναι νεκρά αυτές τις ημέρες.

Πιστεύω, που λέτε, ότι δεν ήταν μόνο μια έκφραση αγανάκτησης αυτή η ψήφος, ήταν και μια διάθεση να δούμε και πως αλλιώς θα μπορούσε να τσουλήσει το αντιμνημονιακό στόρι, παίρνοντας τη μορφή διακυβέρνησης. Και έτσι όπως έχουν τα πράγματα, sorry, αλλά δεν μπορεί ο Αλέξης να συμπεριφέρεται σαν να είναι εκτός συστήματος. Είναι δεύτερο κόμμα πια, με μόλις δύο μονάδες απόσταση από το πρώτο. Αν μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής από άλλα κόμματα, τότε κατά τη γνώμη μου είναι υποχρεωμένος να το διαπράξει και να προσπαθήσει να έρθει σε κόντρα με την Ανγκελα Μέρκελ ή το ΔΝΤ, για να αλλάξει τις μνημονιακές συνθήκες.

Απ’ ότι βλέπω κάτι τέτοιο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ του το έκαναν πολύ εύκολο. Δεν λέω ότι είναι τα καλά παιδιά οι δυο τους και θέλουν να τον βοηθήσουν, όμως από την άλλη με τόσο «ξύλο» που έφαγαν εκλογικά μαζεύτηκαν στις γωνιές τους και λένε στον Αλέξη δύο σλόγκαν αθλητικών εταιρειών: «Nothing is impossible» (Adidas) και  «Just do it» (Nike). Ok, πολύ εύκολα μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι θέλουν να φάει αυτός το ξύλο τώρα, όμως, όποιος ζητάει τη διακυβέρνηση της χώρας, τη ζητάει γνωρίζοντας ότι για δύο, τρία, τέσσερα χρόνια θα είναι στα σχοινιά. Έτσι είναι η πρωθυπουργική καρέκλα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ του είπαν, λοιπόν, κάνε κυβέρνηση και εμείς σε στηρίζουμε. Με όποιον θες… Μόνο προαπαιτούμενο αυτό που -μέσω γκάλοπ τουλάχιστον- έχει τονίσει ο ελληνικός λαός, δηλαδή, να μείνουμε μέσα στην Ευρώπη, μέσα στο ευρώ. Πράγμα που και ο ίδιος ο Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν, καταγγέλλοντας όλους εκείνους που του έλεγα