Ανδρέας Ντούζος: Ο ζεν πρεμιέ των χρόνων της αθώοτητας και της ξεγνιασιάς

«Βίλα των οργίων», «Φωνάζει ο κλέφτης», «Ραντεβού στον αέρα», «Κοροϊδάρα»... Ταινίες με “άρωμα” παιδικό και αθώο, που ξυπνάει ένα κομμάτι ενός καλύτερού μας εαυτού. Ο όμορφος μελαχρινός που τραγουδά τη μπαλάντα “Ήρθες εσύ” στη Ζωή Λάσκαρη, ο φτωχός σωφέρ με τον οποίο είναι ερωτευμένη η Μάρω Κοντού στο “Αλίμονο στους νέους”, ο ζεν πρεμιέ των 60′s, Ανδρέας Ντούζος, πέρασε στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, τα μεσάνυχτα της Μεγάλης Δευτέρας, χτυπημένος από τη νόσο Αλτσχάιμερ που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία

7 χρόνια, ενώ λόγω χειρουργικής επέμβασης τους τελευταίους μήνες βρισκόταν σε ένα δωμάτιο εντατικής.

Πνεύμα ανήσυχο, μεγαλωμένος στις γειτονιές της Αθήνας (γεννημένος το 1936), σπούδασε υποκριτική στη Σχολή του Τάκη Μουζενίδη. Συμμετείχε σε 21 ταινίες και πήρε το βάπτισμα του πυρός μόλις στα 18 του, στη θρυλική ταινία “Μαγική πόλις” του Νίκου Κούνδουρου.

Αναπόσπαστο κομμάτι της Dream Team του ελληνικού κινηματογράφου, έπαιξε δίπλα στη Μάρθα Καραγιάννη, τον Κώστα Βουτσά, τη Ζωή Λάσκαρη, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Δημήτρη Χορν, τη Σμάρω Στεφανίδου, τη Μάρω Κοντού…

Το 1967 αποφασίζει να μετακομίσει στις ΗΠΑ, με την οικογένειά του, όπου σπουδάζει σκηνοθεσία. Επιστρέφει το 1980. Γίνεται θεατρικός επιχειρηματίας αλλά αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και αναγκάζεται να παραχωρήσει το θέατρο Μπρόντγουεϊ στην Κάτια Δανδουλάκη.

Στην τηλεόραση κάνει κάποιες guest εμφανίσεις στο “Κωνσταντίνου και Ελένης” και “Άκρως Οικογενειακόν”.

Απέκτησε δύο παιδιά, τον Στιβ και την Τέτα, που ακολούθησαν για ένα διάστημα τα χνάρια του, παίζοντας στις εμπορικές επιτυχίες των 80′s, ¨Ρόδα, τσάντα και κοπάνα”.

Θα τον θυμόμαστε ως τον playboy “Ανδρέα Ράμογλου” να δανείζει το κότερό του τον Κώστα Βουτσά στην ταινία “Κορίτσια για σπίτι”, όπου και ακούγεται η διαχρονική, πλέον, ατάκα “έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;”.

Η μαγεία της νοσταλγίας μέσα από τις ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει, θα μας θυμίζει πάντατη νιότη και τη ξεγνοιασιά, μέσα σε άγριους καιρούς.

Για αυτό και όχι μόνο, του χρωστάμε ένα ευχαριστώ…

Καλό ταξίδι, Ανδρέα Ντούζο…