Είναι φαβορί η Βραζιλία;

Μπορεί εμείς ακόμα να μην σκεφτόμαστε το Μουντιάλ του 2014, αλλά στην Βραζιλία κινούνται όλοι στους ρυθμούς (και τα προβλήματα) της “σελεσάο”.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Με το πρόγραμμα να ανακοινώνεται πριν λίγες μέρες, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, ένα είναι σίγουρο: το τουρνουά θα ξεκινήσει 12 Ιουνίου στο Σαο Πάολο, στις 17:00 (τοπική ώρα) και με την οικοδέσποινα Βραζιλία στην σέντρα. Αυτό που τίθεται σε έντονη αμφισβήτηση

είναι το, αν η διοργανώτρια χώρα θα είναι παρούσα και στον μεγάλο τελικό της 13ης Ιουλίου, που θα διεξαχθεί στο γήπεδο “Μαρακανά” του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Είναι κοινώς αποδεκτό, πως η ομάδα φόβητρο και πολυνίκης του θεσμού, μετά το 2002 έπαψε να κουβαλάει την λάμψη των παλαιότερων χρόνων, με ομάδες όπως την Ισπανία και την Γερμανία να προπορεύονται πλέον στις στοιχηματικές εταιρίες, αλλά και στην συνείδηση του μέσου φιλάθλου. Ενώ πολλοί ισχυρίζονται, ότι το πλεονέκτημα της έδρας δεν θα είναι αρκετό, ώστε να την οδηγήσει για έκτη φορά στην κορυφή του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Πάνω σε αυτή τη λογική και το περιοδικό “Four Four Two” δεν δίστασε να διακηρύξει μέχρι και τον “θάνατο της Βραζιλίας”. Επισημαίνοντας στα πλαίσια της επιχειρηματολογίας, ότι η ποδοσφαιρική λογική της ομάδας είναι “όσα φάμε πίσω, αρκεί να βάλουμε ένα περισσότερο”, αλλά και στο γεγονός ότι πλέον, οι καλύτεροι παίχτες της χώρας, είναι αμυντικοί (βλέπε Ντάνι Άλβες).

Ιστορικά βέβαια, από τις δεκαετίες των 30’ και 40’ (με παίχτες όπως ο Νίλτον Σάντος) και μετά, πολλοί από τους καλύτερους παίχτες της Βραζιλίας ήταν πάντα αμυντικοί. Ακόμα και για την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών του 1958, το μυστικό της επιτυχίας της ήταν η ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης (δέχτηκε το πρώτο της τέρμα στην διοργάνωση στα ημιτελικά). Άρα δεν εντοπίζεται το πρόβλημα στην έλλειψη του μεσοεπιθετικού ταλέντου της ομάδας του σήμερα. Τα αίτια είναι βαθύτερα.

Όπως από την στείρα, σε διακρίσεις, της ομάδας μεταξύ 1970 με1990, έως την θριαμβευτική της πορεία στα παγκόσμια κύπελλα του 1994, 1998 και 2002, άλλοι παράγοντες βρίσκονταν που μπορούσαν να επεξηγήσουν τα γεγονότα. Όταν μετά την απόσυρση του Πελέ, η Βραζιλία βρέθηκε απροετοίμαστη στην ποδοσφαιρική επανάσταση της βόρειας Ευρώπης και δη του “total football” της Ολλανδίας, άρχισε να αναζητάει τα αίτια της συνεχόμενης αποτυχίας της χώρας. Κάποιοι θεώρησαν ότι το αίτιο ήταν η μαζική έξοδος των παιχτών στην Ευρώπη και η από-εθνικοποίηση της ομάδας. Η αλήθεια όμως βρισκόταν περισσότερο στην σταδιακή αλλαγή του αθλήματος. Έτσι αναζητώντας τον δρόμο που θα ξαναέφερνε την επιτυχία, η Βραζιλία έφυγε από το μοτίβο των περίπλοκων κινήσεων στην μεσαία γραμμή. Οι ποδοσφαιρικοί τεχνοκράτες της χώρας προέβαλαν έναν νέο τρόπο αντίληψης, που κατέρριπτε την επιμονή στην αλλαγή πασών στο κέντρο και έβρισκε την ουσία στα στημένα και τις γρήγορες αντεπιθέσεις. Συγχρόνως τα πρότυπα των αμυντικών μέσων μετατρέπονταν σε σκληροτράχηλους προασπιστές της αμυντικής λειτουργίας, δίνοντας με σιγουριά την μπάλα στα άκρα και εξ