Γκαγκάκη: Πώς γλίτωσα απ’τη βουλιμία

Με διάθεση εξομολόγησης έδωσε συνέντευξη διευθύντρια επικοινωνίας του ΑΝΤ1 καθώς μίλησε για τη μεγάλη μάχη που έδωσε με την βουλιμία, για την ψυχανάλυση και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις ερωτικές σχέσεις.

«Στα 17 μου περίπου χρόνια, εκεί που ήμουν η τέλεια μαθήτρια, αποφάσισα ότι δεν θέλω στη ζωή μου τίποτα και κανέναν. Κάπως έτσι τρύπωσαν στη ζωή μου η βουλιμία και η ανορεξία. Κατά κύριο λόγο ήμουν βουλιμική, μια ασθένεια την οποία πέρασα με πολύ άσχημο τρόπο δημιουργώντας σοβαρά ορμονικά θέματα στον οργανισμό μου.

Από εκείνη την κρίση με βοήθησε να βγω ένας σπουδαίος ψυχίατρος – ψυχαναλυτής», δηλώνει η Κατερίνα Γκαγκάκη στο Πρώτο Θέμα και μιλά για τις μεγαλύτερες φοβίες της: «Θέλω να είμαι κατά καιρούς δυστυχισμένη από άμυνα. Τρέμω τις στιγμές που αισθάνομαι ευτυχισμένη μήπως εισβάλει κάποιος από το με το έτσι θέλω και μου τις στερήσει χωρίς λόγο και αιτία. Για μένα ο πόνος της στέρησης αυτών των ευτυχισμένων στιγμών είναι πολύ πιο απειλητικός από τη δυστυχία. Μια δυστυχία που, για να είμαι δίκαιη, δεν έχω βιώσει. Γι’ αυτό και φοβάμαι τη στιγμή που θα εμφανιστεί. Φοβάμαι τι μπορεί να κάνει το ίδιο μου το μυαλό στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Ενίοτε, με φοβάμαι».

Η Κατερίνα Γκαγκάκη εξομολογήθηκε επίσης πως νιώθει σαν ένας «συγκλονιστικά ανασφαλής άνθρωπος» στις διαπροσωπικές σχέσεις (αλλά σίγουρα όχι στις επαγγελματικές):

«Ο μόνος τομέας στον οποίον υπήρξα πάντα δυνατή είναι η δουλειά μου. Στις σχέσεις μου ήμουν μονίμως η “χαμένη” και δεν έχει υπάρξει ποτέ άνδρας που να τον άφησα εγώ. Έχοντας κάνει για χρόνια ψυχανάλυση αντιλήφθηκα ωστόσο ότι ο πραγματικός θύτης των σχέσεων μου ήμουν εγώ. Την ώρα που έφτανα στο αμήν τον εκάστοτε σύντροφό μου έπεφτα στα πατώματα, σπάραζα στο κλάμα και τον ικέτευα να γυρίσει πίσω. Γι’ αυτό ζούσα. Για τη στιγμή του δράματος και του οδυρμού. Μέσα από το κλάμα αυτό δεν εξέφραζα όμως αληθινό πόνο, αλλά την ανάγκη να με προσέξει το περιβάλλον μου. Να είμαι πάντα στα μάτια τους η πρωταγωνίστρια».