Η απίθανη ζωή του Arthur Conan Doyle

Συγγραφέας πολυγραφότατος, μέτριος γιατρός, θερμός πατριώτης και πολεμιστής, επιστήμονας, λάτρης της περιπέτειας και ικανός αθλητής, παθιασμένος υπέρμαχος του πνευματισμού(!) – από κάθε άποψη η ζωή του Arthur Conan Doyle ήταν ένα πανηγύρι αντιφάσεων. Αλλά αυτός ήταν ο “πατέρας” του Sherlock Holmes.

Από την Κάλλια Καστάνη

Μετρήστε: παρότι μεγάλωσε ως πιστός καθολικός (σ.σ. ήταν το τρίτο από τα δέκα παιδιά ενός ζευγαριού ευσεβών Ιρλανδών) και φοίτησε σε αυστηρό σχολείο

Ιησουιτών, απέρριψε νωρίς τα Θεία επιδεικνύοντας μια ανήσυχη φύση, με ροπή προς τον αγνωστικισμό. Σπούδασε ιατρική, και δη οφθαλμολογία, την οποία άσκησε με μικρή έως μηδενική επιτυχία – το μοναδικό του πραγματικό κέρδος ήταν πως τις ώρες που περίμενε στο ιατρείο του στο Πόρτσμουθ να περάσει το κατώφλι του έστω κι ένας πελάτης άρχισε να γράφει μικρές ιστορίες. Κι επίσης, η γνωριμία του με το δόκτορα Joseph Bell, χειρουργό και καθηγητή του στην Ιατρική Σχολή του Εδιμβούργου, γνωστό για την ιδιαίτερη ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη λογική και την επαγωγική μέθοδο στις διαγνώσεις του. Αυτή η επαφή τού χάρισε ένα μοναδικό πρότυπο, το οποίο στην πορεία θα αξιοποιούσε δημιουργώντας ένα μυθιστορηματικό ήρωα με τα ίδια χαρακτηριστικά: παρατηρητικότητα, οξύνοια, διεισδυτικότητα.

Kι όμως, το πρώτο μυθιστόρημα του Doyle με το «χαρακτήρα» του Sherlock Holmes και τίτλο «Σπουδή στο Κόκκινο», που δημοσιεύτηκε το 1887, δεν σημείωσε καμία επιτυχία. Αυτό θα άλλαζε φυσικά τα επόμενα χρόνια, όταν εγκαινιάστηκε η συνεργασία του Arthur Conan Doyle με το περιοδικό Strand, όπου δημοσιεύτηκαν συνολικά 23 διηγήματα με τον ίδιο ήρωα – το κοινό λάτρεψε αίφνης τον ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ με τα πυρετικά μάτια και την ασυνήθιστη αστυνομική ευφυΐα.

Κι όχι μόνο το κοινό. Κατά κοινή ομολογία, οι περιπέτειες του Sherlock Holmes ήταν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τη –νεόκοπη τότε– επιστήμη της εγκληματολογίας: η εξονυχιστική μελέτη της σκηνής ενός εγκλήματος, η ανάλυση αποτυπωμάτων, η παρατήρηση με μικροσκόπιο για μικρο-ενδείξεις (σε ίχνη από παπούτσια, λάστιχα, διάφορες ποιότητες μελάνης, σκόνης ή καπνού), οι βαλλιστικές αναφορές, οι γραφολογικές και τοξικολογικές εξετάσεις ήταν όλες τους τεχνικές που βρίσκονταν στα σπάργανα στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Doyle τις «αγκάλιασε» και τις ανέδειξε. Πολλά χρόνια αργότερα το σκοτεινό «αφεντικό» του FBI J. Edgar Hoover θα ομολογούσε πως το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών είχε υιοθετήσει πλήρως τις μεθόδους του Holmes, ενώ και η κινεζική και η αιγυπτιακή αστυνομία χρησιμοποιούσαν τα βιβλία του Doyle ως επίσημα εκπαιδευτικά εγχειρίδια.

Σκέφτομαι να σκοτώσω τον Holmes…
Παραδόξως, η αλήθεια πίσω από το μύθο είναι πως ο άνθρωπος που επινόησε την περσόνα του πιο διάσημου ντετέκτιβ στην Ιστορία έπληττε ελαφρώς και καταπιεζόταν από τη δημοφιλία του – μια δημοφιλία που ο ίδιος θεωρούσε πως του στερούσε τη δυνατότητα να ασχοληθεί με το πραγματικό του πάθος: τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων. Το 1891 ο Arthur Conan Doyle έγραψε στη μητέρα του: «Σκέ