Η (όχι και τόσο) Σιδηρά Κυρία

Η ματιά του “Mamma Mia”, που προσεγγίζει την Κυρία χωρίς το “Σιδηρά”. Η αποθέωση της Meryl Streep σ’ ένα εύγευστο συναισθηματικό πορτραίτο, χωρίς όμως την επαρκούσα πολιτική διάσταση του.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Τι παίζει με την ταινία
Σπάζοντας κοινωνικούς και σεξιστικούς φραγμούς, η Margaret Thatcher κατάφερε να αναρριχηθεί στο κόμμα των συντηρητικών και, εν συνεχεία να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία

της Αγγλίας και του δυτικού κόσμου (παραμένοντας στην ηγεσία για κάτι παραπάνω από 11 χρόνια). Στο έργο, η “σιδηρά κυρία” εμφανίζεται ηλικιωμένη και στα πρώιμα στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ, ενώ εμείς παρακολουθούμε το κουβάρι της ζωής της να ξεδιπλώνεται μέσω αναδρομικών flashback. Μέσα από τις αναμνήσεις και τις παραισθήσεις γνωρίζουμε την βιογραφία μίας γυναίκας, που το όνομά της καταγράφτηκε ανάμεσα στα σημαντικότερα της πολιτικής ιστοριογραφίας του 20ού αιώνα .

Με την Phyllida Lloyd (“Mamma Mia”) στην δεύτερη σκηνοθετική απόπειρά της, η ταινία σκιαγραφεί το πορτραίτο μίας εκ των πιο αμφιλεγόμενων -όχι προς την σημαντικότητα αλλά προς την κυβερνητική τακτική- ηγετών του περασμένου αιώνα. Μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα, όμως, και όχι το πολιτικό. Αναζητώντας ουσιαστικά την Thatcher χωρίς τον θατσερισμό. Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την γυναίκα Margaret και να ερμηνεύσει την πηγάζουσα φιλοδοξία της για εξουσία και επιβλητικότητα. Ηθελημένα η Βρετανίδα σκηνοθέτις, παραμερίζει, εν πολλοίς, την πολιτική πλευρά (η εντεκάχρονη θητεία της στην ηγεσία δεν καλύπτει ούτε το μισό της ταινίας), επικεντρώνοντας το βλέμμα στις προσωπικές της σχέσεις και δη στη σχέση με τον άντρα της. Έτσι ανακαλύπτουμε σε ανθρώπινο επίπεδο την αυθεντική βρετανική μετριοφροσύνη της και μία τρυφερότητα, που εμφανίζεται περαιτέρω, με τον συμβιβασμό της μοναξιάς της. Δεν επιδιώκεται η πολιτική κρίση της, για αυτό και η Lloyd κρατάει σημαντικές αποστάσεις από το πολιτικό της έργο (με απλές σημειολογικές αναφορές στα γεγονότα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων). Αποστάσεις βέβαια, που για κάποιους μπορούν να παρερμηνευθούν και ως αγιοποίηση μίας προσωπικότητας , που στο βωμό του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, αντιστάθηκε μακιαβελικά απέναντι στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και συνδικάτα. Μία ταινία που αποκτά ειδικό βάρος, κυρίως λόγω του τεράστιου ερμηνευτικού ταλέντου της Meryl Streep. Αν και η αξία της δεν διακυβεύεται πλέον, απλά επιβεβαιώνεται, η Streep είναι καθηλωτική και θα είναι απορίας άξιον αν δεν της απονεμηθεί το χρυσό αγαλματίδιο στα φετινά Oscar.

Γιατί να την δεις
* Γιατί, αξίζει να παρακολουθήσεις την σπουδαιότερη -ίσως- ερμηνεία της Meryl Streep στην καριέρα της. Δεν ξέρω πώς να μην σαρώσει όλα τα βραβεία πρώτου γυναικείου ρόλου, οπουδήποτε και αν τα διεκδικήσει. Πάντως στα φετινά Oscar μόνο η ερμηνεία της Michelle Williams, ως Monroe, φαντάζει ως εμπόδιο (και αυτό χαμηλό) στο δρόμο για το τρίτο αγαλματίδιο της “τροπαιοθήκης” της.

Γιατί να μην τη δεις
* Γιατί βλέποντας το οικονομικό μοντέλο, που η Thatcher υ