Μυθιστορήματα

«Γιοι κι Εραστές» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Ντ. Λόρενς. «Κόρες και δεύτερες σύζυγοι» θα μπορούσε να τιτλοφορείται η δικαστική σάγκα της ευρύτερης οικογένειας Τσοχατζόπουλου.

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Στο επίκεντρο η εξαϋλωμένη φυσιογνωμία της Βίκυς Σταμάτη που συνέδραμε, πάντως, τον Άκη, όταν έφτασε η ώρα της απολογίας. Και μάλιστα κομψοντυμένη, αλλά και με ένα ντοσιέ τοποθετημένο στο κατάλληλο σημείο, ώστε να μη φαίνονται οι χειροπέδες -που, όπως και να το κάνουμε,

Η πολιτική πλευρά των ισχυρισμών Τσοχατζόπουλου στο ακροατήριο δεν είναι για βαθιά ανάλυση. Το μόνο που μπορεί κανείς ίσως να πει είναι ότι είναι εξίσου επιφανειακή με τον πολιτικό του λόγο την τελευταία τριακονταετία. Μένοντας στα μυθιστορήματα, είναι με την ίδια, αβάσταχτη ελαφρότητα που ο κατηγορούμενος εκτρέπεται σε μια αφασική επιχειρηματολογία. Του τα 'πε ο εισαγγελέας, κακά τα ψέματα. Ο Άκης δεν είναι Μπο Σιλάι. Καμία προσπάθεια για δομημένη απολογία που κάπως να βάλει τα πράγματα σε μια διαφορετική διάσταση. Άρα δεν υπάρχει λύτρωση. Και όμως, αν αντί να πετάει μπηχτές δεξιά- αριστερά, ο Τσοχατζόπουλος έκανε ειλικρινή αυτοκριτική για το πώς βρέθηκε στη θέση αυτή, αν μιλούσε για τις παθολογίες του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και όλων εκείνων που πλαισίωναν και τις εξέθρεψαν, τότε τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Τότε ο Άκης θα μπορούσε και να ακουστεί, και παρέμβαση να κάνει, και, σε τελική ανάλυση. Υπηρεσία στη δημόσια ζωή να προσφέρει. Στο κάτω- κάτω, έτσι όπως εξελίσσεται η δίκη, η ποινή προεξοφλείται και θα είναι βαριά.

Αν η δίκη σοκάρει, πέρα από τα χρήματα και τα δάκρυα για τους θλιβερούς καυγάδες με το Ζήγρα, είναι γιατί επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο τους χειρότερους φόβους και τις πιο σκοτεινές υποψίες που είχε κανείς για τα πώς και, κυρίως, από ποιους κυβερνήθηκε η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αυτό το άναρθρο κατά βάση σύστημα είναι που χειρίστηκε πρόσωπα, πράγματα και κονδύλια, 'ώστε να πέσει η χώρα και να χαθεί στον καταρράκτη της κρίσης. Οι γενικεύσεις – ιδίως οι σαρωτικές γενικεύσεις- είναι επικίνδυνες. Και άδικες. Αλλά ο Άκης δεν ήταν μόνος. Μπορεί ο λόγος του να είναι ασήμαντος και να ισοδυναμεί τελικά με τη σιωπή της δεύτερης συζύγου του, αλλά εκκωφαντική είναι και η πολιτική σιωπή που περιβάλλει τον Τσοχατζόπουλο.

Φυσικά, η πολιτική ενέχει πάντα κινδύνους και περιπέτειες -ιδίως σε φάση κρίσης όπως αυτή που διανύουμε. Αλλά αυτοί αφορούσαν στους δημόσιους πρωταγωνιστές, όχι τα οικεία πρόσωπά τους. Η παρουσία της Σταμάτη στο δικαστήριο -και μάλιστα με χειροπέδες- έρχεται να επιβεβαιώσει μια πτώση χωρίς προηγούμενο. Από το πολιτικό lifestyle της προηγούμενης δεκαετίας ως το ειδώλιο η απόσταση είναι, ομολογουμένως, τεράστια. Πόσω μάλλον ως τη φυλακή. Χειρότερη και πιο βάναυση απομυθοποίηση δεν έχει ζήσει η Ελλάδα- κάτι που προοικονομεί ότι η εποχή μπροστά μας θα είναι σκληρή.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ