Περιοδικά: Πήγα στο περίπτερο και νταούνιασα…

Ότι και να λένε διάφοροι άσχετοι ή εμπαθείς, τα lifestyle περιοδικά (γυναικεία, αντρικά, ποικίλης ύλης) ήταν το πρώτο κομμάτι των ελληνικών media που τη δεκαετία του ΄80 μπήκε σε ρότα ευρωπαϊκών και αμερικανικών προδιαγραφών. Από τον Πέτρο Κωστόπουλο.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Εδώ και αρκετό καιρό αρνούμαι να πλησιάσω τα περιοδικά. Πέρα ίσως από αυτά που λόγω δουλειάς ασχολούμαι και γράφω στον ΑΝΤ1

και τα οποία σαφώς δεν απευθύνονται σε εμένα μιας και κατά κύριο λόγο είναι για γυναίκες. Το ‘χα δει το «έργο» τα τελευταία τρία χρόνια όπου η ποιότητα των περιοδικών  άρχισε να πέφτει σταδιακά και να μετατρέπεται μια βαρετή μπαναλιτέ. Έγραφα τότε ότι ένα από τα πράγματα που σκοτώνει η κρίση και η φτώχεια είναι η δημιουργικότητα.

Ότι και να λένε διάφοροι άσχετοι ή εμπαθείς, τα lifestyle περιοδικά (γυναικεία, αντρικά, ποικίλης ύλης) ήταν το πρώτο κομμάτι των ελληνικών media που τη δεκαετία του ΄80 μπήκε σε ρότα ευρωπαϊκών και αμερικανικών προδιαγραφών.

Αυτού του τύπου τα περιοδικά στην Αμερική υπάρχουν από τη δεκαετία του ’30 και στην υπόλοιπη Ευρώπη αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πρώτη φορά τότε, μπορεί να πει κανείς, ότι άνοιξε στην Ελλάδα ένα παράθυρο στον κόσμο. Και δεν μιλάω ασφαλώς μόνο για τα δικά μου περιοδικά, το ΚΛΙΚ, το MEN και τη DIVΑ. Την ίδια εποχή υπήρχαν επίσης αξιόλογοι ξένοι τίτλοι στη χώρα όπως το ELLE και το Marie Claire, αλλά και ελληνικοί όπως το Status. Γύρω από όλα αυτά αναπτύχθηκε μια βιομηχανία που απασχολούσε δεκάδες κόσμου.

Θα ξεπεράσω τις γελοιότητες πολλών που μιλάνε για καταστροφικό lifestyle, γιατί απλούστατα  η ύλη του 95% των περιοδικών του πλανήτη –πλην των πολιτικών- έχουν ως στόχο να χαροποιήσουν τον αναγνώστη, να τον βγάλουν από την everyday ρουτίνα, να μεταφέρουν εικόνες αλλιώτικες, πάνω απ’ όλα να προσφέρουν μία αισθητική καλύτερη από αυτή που  κυκλοφορεί τριγύρω .

Εκείνη την εποχή και για μια δεκαετία γινόταν μία μάχη. Η μάχη του ποιος θα προσελκύσει τους καλύτερους γραφιάδες και τους πιο ευφάνταστους και μοντέρνους γραφίστες. Ψωνίζαμε πανάκριβα φωτογραφίες από εξωτερικό, τρέχαμε όλη την ώρα, θέλαμε να ανατρέψουμε το  συντηρητικό και παλιομοδίτικο λόγο που κυριαρχούσε στα υπόλοιπα media. Για πρώτη φορά τα άρθρα μπορούσαν να γράφονται στην καθημερινή γλώσσα όπως στον υπόλοιπο πλανήτη.

Το ΚΛΙΚ έβγαινε με Αλ Πατσίνο, Ρίτσαρντ Γκιρ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, την Αντζέλικα Χιούστον (!), κοινώς καμία σχέση με την φτηνή βαλκανομπαρόκ ελληνική σόουμπιζ της εποχής. Και πουλούσαν τα ίδια.

Ήταν η εποχή των παχιών αγελάδων και οι κυκλοφορίες μαζί με την διαφήμιση -μιας και υπήρχε κατανάλωση- έδιναν στα περιοδικά τη δυνατότητα να πρωτοτυπήσουν, να εκμοντερνίζονται διαρκώς, να παρουσιάζουν σε πολλές περιπτώσεις μια εικόνα ίδια και καλύτερη με αυτών που κυκλοφορούσαν αντίστοιχα στη δυτική Ευρώπη.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, έγιναν πολλές υπερβολές και υπερδαπάνες στη δημιουργία του περιεχομένου: Απίστευτα υψηλοί μισθοί, πανάκριβες φωτογραφίες, υπέροχο χαρτί, αγορές από