Τελευταία στροφή

Τέτοιες ημέρες πριν από τρία χρόνια, στις 30 Αυγούστου 2010, επέστρεφα εδώ με έναν απαισιόδοξο τίτλο: «Μαύρος χειμώνας».

Δεν το θυμίζω αναζητώντας δάφνες επιβεβαίωσης - σιγά τη δύσκολη πρόγνωση!..

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Το αναφέρω απλώς για να σημειώσω ότι τελικά οι μαύροι χειμώνες που μας περίμεναν τότε δεν ήταν ένας, αλλά τρεις. Οτι αποδείχτηκαν πολύ πιο μαύροι απ' όσο μπορούσαν να φανταστούν και οι πιο απαισιόδοξοι.

Οτι τρία χρόνια αργότερα, η Ελλάδα που επιστρέφει από τις (όποιες) θερινές

Θέλω να ελπίζω πως αν δεν βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας, ο χειμώνας αυτός θα είναι ο τελευταίος της μνημονιακής εποχής. Τα πράγματα είναι περίπου απλά.

Πρώτον, τα χρήματα του Μνημονίου τελειώνουν τον Μάιο του 2014. Και χωρίς χρήματα, η επιβολή της τρόικας περιορίζεται εκ των πραγμάτων στο ελάχιστο.

Δικαιούμαι να ελπίζω ότι χωρίς τον περιοδικό εκβιασμό της δόσης, οι έλληνες υπουργοί θα συναναστρέφονται πλέον τους τροϊκανούς σπανίως και από μακριά. Και ότι η χώρα θα καταφέρει να μπει σε μια διαδικασία ανόρθωσης χωρίς την καταστροφική σύμπραξη του Τόμσεν και των υπόλοιπων τζιτζιφιόγκων.

Δεύτερον, είναι πολύ πιθανό πλέον να κλείσει η Ελλάδα το 2013 με πρωτογενές πλεόνασμα. Κάτι τέτοιο θα διευρύνει ακόμη περισσότερο τα περιθώρια της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές.

«Πρωτογενές πλεόνασμα» σημαίνει ότι η χώρα μπορεί να εξυπηρετεί τις δημοσιονομικές ανάγκες της. Πλην βεβαίως του δημοσίου χρέους, το οποίο όμως έχει συγκεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ.

Υποθέτω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο εθνικής στρατηγικής.

Οτι το πολυτραγουδισμένο «χρηματοδοτικό κενό» θα αφορά αποκλειστικά την εξυπηρέτηση των δανειστών.

Αν θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, ας βρουν τρόπο να το καλύψουν - προφανώς χωρίς πρόσθετες δεσμεύσεις από την πλευρά μας.

Αν δεν θέλουν, δικό τους πρόβλημα. Εμείς δώσαμε! Και φθάνει.

Εμείς δώσαμε την αγριότερη δημοσιονομική και κοινωνική προσαρμογή που έχει υποστεί ποτέ ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Εμείς δώσαμε 25% ύφεση και 28% ανεργία.

Εμείς δώσαμε την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη δραματική περικοπή των μισθών και των συντάξεων, την άγρια φορολόγηση.

Ηλθε λοιπόν η ώρα να κάνουμε τον δικό μας λογαριασμό.

Να δούμε πώς μπορεί να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της. Πώς θα επουλώσει τις πληγές της. Πώς θα αποκαταστήσει την κοινωνική συνοχή.

Με άλλα λόγια, παίρνουμε την τελευταία στροφή πριν από την τελική ευθεία.

Εκτός βεβαίως και αν απειληθεί η πολιτική σταθερότητα. Αν δηλαδή βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας.