Πώς οι Γερμανοί ηγέτες με την βοήθεια των ΗΠΑ απέκρυψαν το ναζιστικό παρελθόν τους

Σάλος έχει προκληθεί από νέο γερμανικό βιβλίο που κυκλοφορεί τη Δευτέρα (13/5) και αποκαλύπτει ότι ηγέτες με εξέχουσα θέση στη μεταπολεμική Γερμανία έκρυψαν το ναζιστικό παρελθόν τους, με τη συναίνεση της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Για τα τελευταία επτά χρόνια, ο Γερμανός δημοσιογράφος στο περιοδικό Suddeutsche Zeitung, Malte Herwig, έχει επίπονα και με ευσυνειδησία ασχοληθεί με το θέμα του ναζισμού, κάνοντας ενδελεχή έρευνα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα μεγάλες προκλήσεις. Έτσι αναγκάστηκε να συνθέσει όλα αυτά τα

Στο «Die Flakhelfer» (DeutscheVerlags-Anstalt), το οποίο βγαίνει στη Γερμανία τη Δευτέρα, αποκαλύπτει ότι, εδώ και μισό αιώνα, η γερμανική ηγεσία προσπάθησε να καταστείλει τα ονόματα επιφανών πολιτών, οι οποίοι ήταν μέλη του Κόμματος Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 2006, ο Herwig εργαζόταν ως δημοσιογράφος για το περιοδικό Der Spiegel, όταν έμαθε-μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο-ότι ο Günter Grass, νομπελίστας συγγραφέας, ήταν μέλος των SS του Χίτλερ στο Τρίτο Ράιχ.

Ο Herwig αμέσως κάλεσε τον Günter Grass για μια συνέντευξη. «Ήθελα να μάθω από τον Grass, γιατί το κράτησε αυτό το μυστικό για τόσο πολύ καιρό», είπε. «Ο Grass μου είπε ότι, ένα πρωί, ενώ ξυριζόταν στο μπάνιο, έπιασε τον εαυτό του να σφυρίζει τη μελωδία ενός παλιού τραγουδιού νεολαίας του Χίτλερ», συνέχισε ο Herwig. «Αυτό, είπε, τον έκανε να συνειδητοποιήσει πόσο βαθιά τον εντυπωσίασε το Τρίτο Ράιχ».

Σοκαρισμένος από μια τέτοια αποκάλυψη του συγγραφέα, ο δημοσιογράφος, αν και θα μπορούσε να αποκρύψει ένα τέτοιο μυστικό δεν το έκανε και πήγε αμέσως στο Bundesarchiv (Παράρτημα του Βερολίνου), όπου φυλάσσονται τα αρχεία της ναζιστικής εποχής, για να βρει και άλλα γνωστά ονόματα που έκρυψαν το ναζιστικό παρελθόν τους.

Το τι είδε σε αυτά τα αρχεία δεν λέγεται, γράφει στο «Flakhelfer Die», καθώς «ένα ολόκληρο πολιτικό-πολιτιστικό πάνθεον της γερμανικής μεταπολεμικής εποχής» έκρυβε το ναζιστικό του παρελθόν.

«Αυτοί ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι που θα περίμενε κανείς να είναι μέλη του Ναζιστικού Κόμματος», είπε ο Herwig. Στα ονόματα περιλαμβάνονται «αριστεροί, κομμουνιστές μετά τον πόλεμο, πολύ μορφωμένοι και “δημοκράτες”». Μεγαλωμένος στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας τη δεκαετία του 1980, ο Herwig είχε μάθει για το Ολοκαύτωμα στο λύκειο, για το Τρίτο Ράιχ, αλλά και για τα εγκλήματα του στρατού της Βέρμαχτ της Γερμανίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πραγματικά, όπως λέει πίστευε ότι ζούσε σε μια διαφωτισμένη εποχή, και όχι σε μια Γερμανία όπου απέκρυπτε το ναζιστικό παρελθόν εξεχουσών προσωπικοτήτων.

Μέχρι που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και το ανακάλυψε μέσα από την έρευνα που διεξήγαγε, όπου και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. «Υπάρχουν πολλές πληροφορίες που έχουν αποκρυφτεί και που γράφω στο βιβλίο μου», αναφέρει ο Herwig.

Στο βιβλίο του, μάλιστα αποκαλύπτει την απάντηση στην ερώτηση πώς βρέθηκαν να εμπλέκονται τόσο γνωστά ονόματα. Για δεκαετίες, «οι πολιτικοί ηγέτες στο υψηλότερο επίπεδο της γερμανικής κυβέρνησης» σκοπίμως καθυστερούσαν τις διαπραγματεύσεις για την επιστροφή των 10,7 εκατ. ναζιστικών καρτών-μελών του κόμματος (Karteikarten), τα οποία προσδιορίζουν ακριβώς το πώς, ποιοι και πόσοι Γερμανοί είχαν εγγραφεί στο Ναζιστικό Κόμμα την εποχή του Πολέμου.

Ο Herwig αποκαλεί τη συλλογή αυτή «ένα είδος κεντρικού καταλόγου της ντροπής». Μετά το τέλος του πολέμου, το 1945, η «Karteikarten» προστατευόταν από Αμερικανούς αξιωματούχους στο Βερολίνο, σε ένα κτίριο που ονομάζεται Berlin Document Center (BDC). Αμέσως μετά τον πόλεμο, οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν τις κάρτες (denazification) τους. «Αυτό κράτησε μόνο ένα ή δύο χρόνια», δήλωσε ο Herwig.

Στη συνέχεια, η αμερικανική κυβέρνηση προέβη σε μια απόκρυψη “ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων” των Ναζί για χρήση σε εγκλήματα πολέμου, διώξεων και άλλων σκοπιμοτήτων, αλλά ήδη από το 1952, η πολιτική των ΗΠΑ άλλαξε με αποτέλεσμα τα αρχεία να είναι προσβάσιμα. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου από το να καλύπτουν τους συμμάχους τους (Δυτική Γερμανία)», εξήγησε ο Herwig . Αλλά όταν, το 1968, οι ΗΠΑ πρότειναν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι το BDC κτίριο και τα αρχεία θα πρέπει να μεταφερθούν στη γερμανική κυβέρνηση, δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί το θέμα.

Ήταν σαφές σε οποιονδήποτε στη Βόννη ότι μόλις τα αρχεία έρχονταν πίσω στα γερμανικά χέρια , τότε το κουτί της Πανδώρας δεν θα έμενε πια κλειστό. «Εφ ‘όσον τα είχαν οι Αμερικανοί, θα ήταν “ασφαλή”».

Μετά τη χρήση του νόμου ελευθερίας των πληροφοριών στις ΗΠΑ και τη συναφή νομοθεσία της Γερμανίας (Bundesarchivgesetz), ο Herwig απέκτησε εν τέλει πρόσβαση στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και στις δύο χώρες.

Όταν, το φθινόπωρο του 2011, ήρθαν για πρώτη φορά τα σχετικά ναζιστικά αρχεία και διοικητικά έγγραφα από την Ουάσιγκτον στα χέρια του δημοσιογράφου, αμέσως αναφώνησε, «Βρήκα τη μεγαλύτερη μεταπολεμική συγκάλυψη που μπορεί κανείς να φανταστεί».