“Βράδυ”: Τα ζόρια μιας συνέντευξης

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το να κάνεις μια εκπομπή και μια συνέντευξη στην τηλεόραση είναι το πιο εύκολο πράγματα. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Όμως πίσω από κάθε συνέντευξη κρύβονται και αρκετά ζόρια.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Όταν βλέπεις κάποιον να παίρνει μια συνέντευξη στην τηλεόραση, συνήθως φαίνεται απλό. Μαθαίνεις 5 πράγματα για έναν άνθρωπο, κρατάς σημειώσεις, διαβάζεις προηγούμενες συνεντεύξεις, ρωτάς και μερικά φιλοσοφοπολιτικά και καθάρισες. Τι ώρα που θα ήταν να είναι έτσι… Θα ζήταγα να την κάνω κάθε μέρα την εκπομπή και όχι μόνο Πέμπτη και Παρασκευή. Τα

πράγματα είναι πιο ζόρικα και το ζόρι ξεκινάει από σένα καταρχήν.

Όλα ξεκινάνε από τη διάθεση που έχεις, πριν αρχίσεις τη συνέντευξη. Εσύ μπορεί να είσαι βαρεμένος, στρεσαρισμένος, τσακωμένος, γενικά χάλια από κάποια πράγματα που μπορεί να σου έχουν συμβεί μέσα στη μέρα. Όμως σε λίγο πρέπει να βγεις και να είσαι στην καλή χαρά. Να δημιουργείς στον καλεσμένο μια ευχάριστη κατάσταση, να είσαι έτοιμος να τον ακολουθήσεις σε μια απάντηση που δεν περίμενες, να είσαι στην τσίτα και να σκέφτεσαι ότι δεν θα ήθελες να κάνεις μια συνέντευξη “μία από τα ίδια”. Γιατί δεν ζητάς από όλους τους προσκεκλημένους το ίδιο πράγμα – από άλλον θέλεις πλάκα, από άλλον χαβαλέ, από άλλον μια αποκάλυψη, από άλλον μια στάση ζωής. Έτσι πρέπει να μαζέψεις τα κομματάκια σου και να μπεις στο τριπάκι, όπως θα έκανε και ένας τραγουδιστής που θα έβγαινε στην πίστα έστω κι αν του είχε πεθάνει ένας κοντινός συγγενής.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα έγκειται στη δυσκολία που έχουν οι έλληνες, της σόου μπιζ κυρίως, να αυτοσαρκαστούν καιν να κάνουν πλάκα με τον εαυτό τους ή ακόμα περισσότερο να διηγηθούν σύντομα μερικές ωραίες ιστορίες που τους έχουν τύχει. Αυτό είναι περίεργο για άνθρωπο της σόου μπιζ, μιας και από αυτόν περιμένεις μια μεγαλύτερη άνεση και λιγότερη σοβαροφάνεια. Κανείς δεν πρόκειται να τον ψηφίσει για υπουργό οικονομικών. Άσε που ο κόσμος επιθυμεί, μην σου πω ότι θαυμάζει, τους ανθρώπους που αυτό-τσαλακώνονται. Ο τηλεθεατής δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει ακόμα και από τη γλώσσα του σώματος αν κάποιος σφίγγεται ή κρύβεται. Οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Ιταλοί stars μιλάνε και μιλάνε ακομπλεξάριστα. Είναι στην κουλτούρα τους. Δεν φοβούνται μια λέξη παραπάνω, δεν φοβούνται μια έξυπνη χαζομάρα κατά την διάρκεια του σόου, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η τηλεοπτική γοητεία περνάει μέσα από το χιούμορ και την άνεση. Για να μην είμαι άδικος υπάρχουν τέτοιοι έλληνες και το έχουν αποδείξει στις δεκάδες εκπομπές που έχω κάνει. Εγώ δεν περιμένω από μένα να πω τα ωραία. Από μένα ζητάω να κάνω μια ερώτηση, έτσι ο άλλος να βρει το πάτημα και να πει κάτι ωραίο. Χρησιμοποιώ πολλές φορές ίσως παραπάνω δικά μου παραδείγματα από γκάφες μου ή από παθήματα, ώστε να διευκολύνω τον άλλο και να νιώσει ότι μπορεί αν το κάνει και αυτός.

Αλλά και στις καλύτερες περιπτώσεις μπορεί να την πατήσεις από το πουθενά. Παρότι δεν κάνω μια “αποκαλυπτική” εκπομπή, μπορεί κάποια ερώτηση να την αντιληφθεί ο κα