Ζώντας σαν νεο-Νεάντερταλ

Νύχτες και μέρες (οι οποίες, λόγω έλλειψης ηλεκτρισμού, μοιάζουν με τις νύχτες) στο σπίτι χωρίς φως, τηλέφωνο και σαπούνι. Νερό υπάρχει, αλλά ποιος τρέχει να το ζεστάνει στο καμινέτο;

Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο

Από μία άποψη, είμαι τυχερός. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που δε χρειάστηκε να απαντήσουν στο δίλημμα του αν θα πληρώσουν τη ΔΕΗ. Γιατί, πολύ απλά, η ΔΕΗ

στο σπίτι μου ήταν ήδη κομμένη. Κατάσταση που μου έλυσε πολλά προβλήματα, αφού, όταν έχεις κομμένη ΔΕΗ, δε χρειάζεται να πληρώσεις ούτε τον ΟΤΕ ούτε το Ίντερνετ, γιατί τι θα το κάνεις χωρίς ρεύμα; Θα του λες «γεια σου, Ίντερνετ» μπας και σου απαντήσει κάθε φορά που μπαίνεις στο σπίτι, όπως οι φανταστικοί φίλοι που είχες στην ηλικία των πέντε; Πάρε και τα τρία μου και κάνε μου τα οκτώ, που είναι και ο αριθμός του απείρου.

Για τους δύο πρώτους μήνες η κατάσταση ελεγχόταν, αφού χρησιμοποιούσα τα δωρεάν megabytes που έχει η σύνδεση του κινητού μου. Εντάξει, η ταχύτητα δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά τουλάχιστον μπορείς να στείλεις και να πάρεις email. Tουλάχιστον μέχρι να σ’ το κόψουν κι αυτό, όπως και έγινε στην περίπτωσή μου. Που, παρ’ όλα αυτά, τώρα που σου γράφω, με βρίσκει (η περίπτωσή μου) μάχιμο, στα Starbucks κάτω από το σπίτι μου (τα οποία, γαμώτο, άκουσα ότι κλείνουν σε μια εβδομάδα και θα πρέπει να πηγαίνω στα McDonalds), που προσφέρουν δωρεάν wi fi. Εντάξει, δεν είναι η καλύτερη λύση, αφού έχουν γίνει τα νεύρα μου κρόσσια από τους απανωτούς καφέδες που πίνω για να δικαιολογήσω τα πεντάωρα που περνάω στο μαγαζί (στα Μac προβλέπεται να στουμπώσω από την τηγανιτή πατάτα) και επίσης δεν μπορώ να σερφάρω  σε πορνό sites. Γιατί, μια φορά που το επιχείρησα, μια εξηντάχρονη από πίσω μου άρχισε να φωνάζει μόνη της «ούι ούι ούι!» και να λέει με νόημα «τον πίνουνε τον καπουτσίνο τους οι τοιούτοι». Και επίσης αντιλαμβάνομαι ότι σαν παρουσία μάλλον είμαι ενοχλητικός για τους θαμώνες, λόγω του ότι κάνω πλέον ντους μια φορά την εβδομάδα (χωρίς ζεστό νερό μες στο καταχείμωνο; ούτε να το σκέφτεσαι).

Για να τα πάρουμε από την αρχή, όλα ξεκίνησαν πριν από δύο περίπου μήνες, που μου ήρθε ένα έκτακτο χρεωστικό εκκαθαριστικό, μόνο και μόνο για να διατηρώ το απίστευτο προνόμιο του να έχω δελτίο παροχής υπηρεσιών. Μαζί με αυτά μου ήρθε και ένα ειδοποιητήριο από την τράπεζα που έλεγε ότι, αν δεν πληρώσω για τέταρτο μήνα στη σειρά το τραπεζικό μου δάνειο, θα με τραβήξουν στα δικαστήρια. Ταυτόχρονα μου τελείωσε η ασφάλιση από τα χρόνια που ήμουν μισθωτός και, για να την ξαναρχίσω, έπρεπε να τα σκάσω στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Οπότε, ναι, φυσικά και επέλεξα να μην πληρώσω τη ΔΕΗ, προκειμένου να κλείσω άλλες τρύπες, σκεφτόμενος ότι αποκλείεται να με αφήσουν σε μαύρο σκοτάδι, αφού δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Πριτς. Δε συμβαίνουν αν την αφήσεις απλήρωτη μία φορά και δύο. Όταν πας όμως στην τρίτη, εκεί πλέον αναβοσβήνεις την τύχη σου σαν τα φωτορυθμικά. Τα οποία φωτορυθμικά, μια μέρα που επέστρεψα σπίτι, πολύ απλά, είχαν σταματήσει να λειτουργούν.

Τον πρώτο μήνα απέφυγα να επικοινω